ZWITSERLAND
Bruiloft op de Saentis

Tekst: Joyce Frey.

Het was een koude juni dag, toen mijn dochter, twee kleinkinderen en ik in onze mooiste kleren naar het dorp liepen.
Het was geen gewone dag.
Nee, mijn zoon ging trouwen en het was te koud voor deze zomerdag.
We liepen over de Landesgemeindeplatz.
Hier wordt elke laatste zondag van april gemeenteverkiezingen gehouden. Vroeger was dat een privilege alléén voor mannen, maar
sinds enkele jaren mogen ook vrouwen stemmen.
Het is dan zo druk, dat dit plein op deze zondag uit zijn voegen dreigt te barsten.

Dan liepen we door hauptgasse, met zijn vrolijk
beschilderde huisjes. Achter de façades zijn winkels en restaurants. Daarboven de woonhuizen, die onder leuke schuine daken liggen. Aan de gevels van de winkels hangen uithangborden die iets vertellen over de aard van het bedrijf. Kort voor het einde van de hoofdstraat, nog voor de Sint Martinuskerk ( die een bezichtiging zeker waard is omdat er zoveel goud glanst), wandelen we onder de boog waarboven de heuvel van een veldslag geschilderd is. Direct daarachter ligt het gemeentehuis.

Voor het gebouw stonden al een paar mensen op het bruidspaar te wachten. Het duurde niet lang voordat een Rolls Roys, met bloemen opgesierd, voor reed. Het bruidspaar stapte uit. Hoe mooi zag het paar er uit! Mijn schoondochter zag er in haar bruidsjurk, dat zandkleurig en wijnrood was, uit als Lady Diana. Toen nog meer mensen kwamen was het tijd naar binnen te gaan.

De trouwceremonie begon.
De ambtenaar liet een wit stuk touw zien. Hij liet zien uit hoe vele draadjes het geheel maakte. Zo zou het ook in het huwelijk zijn.
Na het "Ja" woord legde de ambtenaar een cd in het stereoapparaat en Elvis zong "Fallen In Love With You"

Ik keek angstig naar buiten.
De takken van de bomen zwaaiden heen en weer, wat betekende dat de wind nog steeds niet was gaan liggen.had nog steeds de zwakke hoop, dat het weer zich beteren zou.

Na de ceremonie gingen we naar de auto's die over het hele centrum verdeeld stonden. Mijn dochter kreeg de sleutel van de auto van haar broer. Die stond op de Landsgemeindeplatz. Nu konden we naar de pub rijden, die voor het station was. Daar zouden we een drankje van de eigenares krijgen, die met het bruidspaar bevriend is.

Toen wij aankwamen zaten al enkele mensen aan het bier. Ik wou koffie. Na een goed uur gingen we verder. Iedereen verzamelde zich voor de pub en reden in konvooi door het dorp, richting Brülisau, waar het bruidspaar thuis was.
Onderweg toeterde iedereen, wat hier betekende, dat een bruidspaar onderweg was.
We kregen overal voorrang.

In Brülisau maakte we luid toeterend een rondje op de
lege parkeerplaats, midden in het dorpje. Aan de ene kant er van de kabelbaan naar de Hohe Kasten, die nu stil stond. Van de prachtige berg die zijn top op 1794 meter had, was bij dit weer niets te zien. Aan de andere kant, tegenover de kabelbaan, stond het huis
van het bruidspaar. Op dit tijdstip in de middag, scheen het dorp verlaten te zijn. Toeristen waren er ook niet.
Wie ging er met dit weer een berg op ?

In de wolken was toch niets te zien. Weer kreeg ik kippenvel bij de gedachte de Säntis op te moeten, die 2501 meter hoogte ligt. Dan reden we naar het Kuurhotel, waar het bruidspaar werkt, dat wegens verbouwingswerkzaamheden officieel gesloten was. Een paar meter daar achter, bij een ruisende beek, lag een hutje.

Daar konden een paar mensen binnen zitten. Anderen moesten naar buiten, onder plastic afdakjes, waaronder warmtelampen hingen.
Hier kon iedereen komen om het bruidspaar feliciteren. Ook de paar wandelaars die voorbij kwamen, werden uitgenodigd om iets te komen eten en drinken. De barbecue lag al vol met worsten en grote stukken vlees. ik bediende me van het sla buffet.

Op een grote wagen van 'n bierbrouwerij, dat als bar functioneerde, werden de gasten van drankjes voorzien. We hadden gegeten en gingen naar buiten. Het was niet tegeloven. Blauwe vlekken waren aan de hemel te zien. Van hier uit was zelfs even de spits van de Hoher Kasten zichtbaar; Ik kreeg al hoop, op de Säntis, iets te kunnen zien. Maar ik durfde er bijna niet aan te denken, met die kabelbaan omhoog te moeten. Ik had iets tegen kabelbanen. Het werd warmer.

Iedereen ging naar buiten. De warmtelampen werden uitgezet. Iedereen praatte met iedereen en mijn zoon vertelde de mensen die mij niet kende, dat ik het ben die een boek heeft geschreven. Het was vier uur geworden. Het gezelschap moest naar de bus die zojuist aangekomen was. Ik had nog een glas bier genomen om me moed in te drinken. Dat was te weinig. Ik liet, voor ik de bus instapte, nog een wijnglas met bier vullen en hoopte met plezier de cabine van de kabelbaan in te stappen.

Nu moesten we echt instappen. Het bruidspaar ging in hun luxe auto voor, de anderen stapten in de bus.

Meer lezen >> www.reisimpressies - Saentis