ZUID-AFRIKA
Zuid Afrika Reisverslag

Amsterdam - Pretoria



Wekker gaat om 5 uur. Ik lag toch al een uur wakker (draaidraai). Deze keer zonder dat zenuwachtige check-dubbelcheck tassen in de auto geladen (moeder: "Is dat alles?"). Om 6 uur weggereden (als Utrechtse mag ik niet meer zeggen: aangereden), 7 uur al op Schiphol. Daar bij Djosermedewerkster tickets opgehaald, al wat groepsleden ontmoet. Inchecken, nog wat thee drinken, door douane en boarden.
In vliegtuig wat vertraging opgelopen doordat het neuswiel vervangen moest worden. Ik ben klaar voor de 11 uur durende vlucht! Op naar Johannesburg! We zitten vlak achter de WC's: genoeg beenruimte dus. Waar we bij de gate al bang voor waren, gebeurt nu echt: een krijsend kind vlak achter ons. Dat zouden ze echt eens moeten afschaffen. Ik lees wat in de Viva, probeer 'Something gotta give' te kijken, maar val in slaap. Om 17u30 passeer ik voor het eerst in mijn leven de evenaar. Nog maar 3,5 uur te gaan. Dan zijn we er. Eindelijk. Achter de douane staat iemand met een Djoser bordje. Er blijken maar 14 mensen te zijn: een is al in Zuid-Afrika. Eerste indruk van Zuid-Afrika? Modern, erg westers, nieuw. We pinnen wat geld en gaan met een busje naar het hotel in Pretoria. Hier ontmoeten we onze reisleider Warren. Ik slaap bij Dymphna op de kamer. Richard vindt zijn kamergenoot die er al was. We drinken nog wat, leren namen en gaan slapen (half 1). Truste!



Pretoria - Soweto



6u30. Lekker geslapen! De bedden zijn klein, maar goed. De douchekop hangt veel te laag, maar het water is warm. Eigenlijk vrij uitgerust beginnen we vandaag aan onze eerste echte vakantiedag: excursie naar Soweto. De lucht is stralend blauw. Het ontbijt is Engels. Dus bonen en bacon. Niet mijn keuze. De mensen zijn hier supervriendelijk. We krijgen een briefing over de reis. Warren is de reisleider/chauffeur en Cavendy de kokkin. Leuk, jong team. Voordat we naar Soweto gaan, lopen we even de straat in om te pinnen (alweer, de groepspot maakte mijn portemonnee weer leeg). Ik koop een verloopstekker en krijg van de verkoper het advies niet alleen rond te lopen, anders word je vermoord. Lekker advies. In de supermarkt kopen we wat stiften als betaalmiddel voor foto's.
De gids voor Soweto heet Isaac, die erg veel weet van de geschiedenis van Zuid-Afrika, maar ook van de Nederlandse voetbalclubs. We hebben de 'stoplift'. We rijden naar Johannesburg. Errug grote stad. Wat mij opvalt, is dat er vrij veel nieuwe gebouwen staan. Ik vind het eigenlijk wel mooi uitzien. Dan ineens het contrast als we Soweto binnenkomen. Tegen de heuvels zijn de townships gebouwd. Niet alles is krot. We gaan eerst naar de Regina Mundi kerk. Er passen 5000-6000 mensen in. In 1976 brak er een opstand uit toen scholieren demonstreerden voor Afrikaans als officiële taal. Voetballende kinderen zien ons ineens en Richard is al wat pennen en ballonnen kwijt. We gaan langs Nelson Mandela's huis, maar kunnen niet naar binnen. We rijden nog wat rond, maar zien de echte krotten niet echt. Zijn die er wel? Vast wel, maar ze zijn te gevaarlijk om langs te gaan.



Daarna gaan we naar het Voortrekkersmonument. Dit was opgericht om de bloedige strijd tussen de Voortrekkers en de Zulu's te herdenken. Binnen is een soort stripverhaal dat de gebeurtenissen uitbeeldt. Beneden is het museum. We gaan met de wenteltrap naar boven (150 treden!) naar boven voor een uitzicht over Pretoria. Nog verder naar boven en dan kijken we helemaal naar beneden naar de kelder: diep! Voordat we terug gaan naar het hotel rijden we nog even langs het Union Building (parlementsgebouw). Ze waren al van alles op aan het bouwen voor de verkiezingen van 14 april. Bij het hotel gaan we op een terrasje zitten. Blijkt William al een hele dag zijn verjaardag geheim gehouden te hebben. 41 wordt ie. Warren heeft taxi's besteld die ons naar een restaurant brengen. Met z'n 4-en op de achterbank gaat best. William krijgt zijn maaltijd van ons cadeau. Een verjaardagstaart(je) met kaarsje hoort erbij. Hij moet ook sprinkbokkie drinken op de officiële manier: beetje springbok uithangen en dan glaasje zonder handen opdrinken. De helft gaat na het eten naar het hotel. Ik blijf nog even. Met z'n vieren op de achterbank weer terug. 12 uur slapen is laat genoeg. Tweede indruk van Zuid-Afrika: vriendelijke mensen, geen moment onveilig gevoeld, heel leuke taal (hysbak = lift. Logischer kan toch niet?).



Pretoria - Blyde River Canyon



Vrolijk Pasen! Bij het ontbijt krijgen we een chocolade / marshmallow ei. We bepakken de Rainbow Nation: onze safaritruck voor de komende 3 weken. Leuk ding. Normale stoelen, voorin de vriezer en koelkast. De airco is de voorruit die open kan. De lucht wordt steeds bewolkter op weg naar Pilgrim's Rest. Het wordt een lange reis en het landschap is (nog) niet interessant. Het gebied is erg verlaten; soms zie je wat krotten, soms een klein dorpje. Het wordt steeds bergachtiger. Jawel, we zijn in het hoogland. Voor de lunch wordt er voor het eerst de eetspullen voor de dag gehaald. Er is een corveerooster voor het koken en de afwas. Warren zei dat er soms bavianen voorkomen op de lunchplek, maar wij hebben niets gezien. Als we willen wegrijden, start de truck niet. We denken dat het een grapje is, maar de mannen moeten echt helpen met aanduwen. Gelukkig start ie meteen. Wat we beter niet hadden kunnen doen, is stoppen in Pilgrim's Rest. Het was eens een mijnwerkersdorpje, maar is nu het Valkenburg van Zuid-Afrika: oubollig toeristisch. Bij het vertrek start de truck weer niet en dit gaat nog wel vaker gebeuren.



Dan naar de Blyde River Canyon. Hier zijn enkele bijzondere punten. God's Window slaan we vandaag over, want het is te mistig. Wel gaan we naar Bourne's luck potholes: hier komen de rivieren Treur en Blyde bij elkaar samen. Resultaat: draaikolken en door water uitgehouwen 'whirlpool' rotsen. Beetje Gaudisferen. Op weg naar de 'Drie Rondavels' steekt een groep bavianen de weg over. We mogen eigenlijk niet meer naar binnen, maar de bewaker laat ons toe als hij mee naar boven mag. Cavendy raadt ons de alternatieve weg aan. En we moeten ons vooral niet houden aan het bordje 'niet verder gaan dan hier'. Het uitzicht is wonderbaarlijk mooi. Vanwege de zonsondergang ook erg mooie kleuren. Helaas moeten we weer snel weg.



Als we bij de camping (Aventure Blydepoort) aankomen, is het al donker. De camping ziet er beter uit dan de gemiddelde Franse camping. Warren laat ons zien hoe de tent op moet. Dymphna en ik doen er zo'n half uur over (en we waren nog eens niet als laatste klaar). Spullen erin en alles klaarzetten voor het eten (Spaghetti Bolognese). Omdat het frisjes en erg donker wordt, gaan we om half 10 al slapen. Beetje vreemd in de tent. Lenzen uitdoen in het donker is niet zo makkelijk. Ik slaap niet slecht (maar ook niet geweldig goed).



Blyde River Canyon - Kruger Park



Om 6 uur op. Volgende keer wat anders verzinnen om alles te kunnen vinden. Er is maar 1 douche en er zijn 2 wachtenden voor me. Als de eerste na 15 minuten nog steeds in de douche zit, besluit ik mijn haren onder de kraan te wassen. De tent inpakken gaat een stuk sneller. Bij het ontbijt komen veel vervet aapjes kijken of er wat te halen valt. Ze zijn erg nieuwsgierig, maar durven niet al te dichtbij te komen. Ook willen ze de truck in. De kleintjes springen/spelen op de laaghangende takken. Ik heb vandaag corvee, dus moet alles klaarzetten en opruimen (maar niet afwassen!).
Alles weer de truck in en op weg naar het Krugerpark! Eerst een bezoek aan het Cheetah Breeding & Research center bij Hoedspruit. Dit is een fokprogramma voor de cheeta's die met uitsterven worden bedreigd. Vooral de Kingcheeta, die vanwege een genetische variatie zwarte strepen op hun rug hebben. De huiden zijn zeer gewild bij stropers. Ze hebben hun activiteiten uitgebreid met weesjes van oa neushoorns (Roger) en olifanten. Om ze tegen de eenzaamheid te beschermen, zijn ze in gezelschap van een schaap. We zien eerst 4 maanden oude cheeta welpjes. Daarna stappen we de jeep in voor een rondrit. We zien wilde honden, de zeldzame grond neushoornvogel, sabelantilope, impala's, gieren en neushoorntje Roger. Hoogtepunt is natuurlijk de cheeta. We rijden door de Lovers Lane waar in het seizoen de vrouwtjes de mannetjes kunnen uitzoeken. Hier ligt ook Richard. Je kunt hem aaien en jij likt je handen. Hij ligt heerlijk in de zon te spinnen.



Eenmaal weer op de weg rijden we langs bavianen (we rijden nog een stukje achteruit, maar ze zijn al weg), zebra's, een antilope soort en wildebeesten. Via de Orpen Gate rijden we het Kruger binnen. Al vrij snel zien we zebra's, impala's en wildebeesten. Stapvoets rijden we door het park. Impala's blijken al snel niet meer bijzonder genoeg te zijn om voor te stoppen. Maar het blijft machtig om dieren te blijven zien. Vooral de zebra's stonden erg dichtbij. Dan zien we een tijdje niets. Er is een grote groep bavianen (Warren: "Richard, go back in the truck!"). Ook zien we meer wildebeesten lekker liggend in het gras. Dan ineens roept Hannie 'Stop!'. Niemand anders heeft het gezien, maar echt vlak naast de weg staat een giraf. Wow. Iedereen is helemaal verbaasd. Daarna heeft Jeroen hetzelfde, maar dan met een olifant. Ook erg dicht langs de weg, maar niemand zag hem dus. We blijven even staan en zien hoe hij zand over zich heen gooit om af te koelen. Net als de giraf blijft de olifant erg goed poseren voor onze camera's. Kijkt ons aan en loopt absoluut niet weg. Later denken we in alles wat niet groen is een dier te herkennen. Met een stuk hout had zelfs Cavendy moeite om er geen dier in te kunnen zien. Verderop zien we nog een giraf die blaadjes uit de boom eet, nog meer wildebeesten, een maraboe, nog meer bavianen. Een grote groep impala's blijkt toch wel interessant. Vooral als een stukje verder een cheeta wordt gesignaleerd (het is er erg druk ineens). De kans om een cheeta te zien is erg klein; we hebben dus erg veel geluk. De cheeta loopt richting de impala's, maar na een half uur is er nog niets gebeurd. Nu waren we voor de cheeta. Thuis op Discovery Channel voor de impala.


We moeten alweer in het donker de tenten opzetten, maar deze keer gaat het erg snel. Gezien de snelheid waarin Richard en Jeroen klaar zijn, kan dat maar één ding betekenen: Dymphna wil het drinking team compleet maken. Opvallend zijn de vele sterren aan de hemel. Warren geeft ons een spoedcursus astronomie. De melkweg is erg goed te zien. Omdat we morgen al om half 6 een bushwalk gaan maken, gaan we vroeg slapen.



Kruger Park



In de nacht horen we het gebrul van leeuwen. En dat terwijl de camping een nietszeggend hek heeft. We moeten heel wat over hebben voor de bushwalk: half 5 op en geen ontbijt. Met een jeep rijden we naar een afgelegen (eigenlijk is alles afgelegen) plaats. Eerst moeten we een formulier tekenen dat de rangers niet verantwoordelijk zijn voor als er iets gebeurt. We maken de zonsopgang mee. We stappen uit. Ranger Jan gaat voorop, Benji er een stukje achteraan. 90% van de aanvallen gebeurt nl van voren. Er is een afstand tussen Jan en Benji. Voor de dieren betekent dit dat er een dominante leider is, gevolgd door de groep. Er wordt ons verteld dat de kans op dieren klein is, maar dat de ervaring geweldig is: lopen in een open veld, genieten van natuur, geuren, sporen (waanzinnig gevoel dat er een tijdje geleden op die plaats een dier heeft gelopen). De ranger legt ons uit van welk dier elk spoor is. Hoe we een kattenafdruk van een hondenafdruk kunnen onderscheiden, een afdruk van een mannetjesgiraf van die van de vrouwtjes. Al vrij snel worden we beloond: 5 giraffen in de verte. Een groep giraffen wordt een 'journey' genoemd. Weer niet veel verder zien we een aantal giraffen van dichtbij (50 m), vergezeld door zebra's. Hoewel de giraffen ons bezoek ook niet echt waarderen, zijn de zebra's wel erg schuw. De rest van de wandeling zien we sporen, een opgegeten schildpad, schoenen en schoenafdrukken van vluchtelingen uit Mozambique, een daguil, een aantal giraffenhoofden in de verte. Maar dat we niet meer zien, is echt geen ramp. Omdat het pas 2 weken geleden flink geregend had, was alles zeer groen en stond het gras hoog. We zijn bij het beginpunt, maar moeten eerst door een poeltje lopen. Dus tot de kuiten het water door. Schoenen zeiknat. Ben benieuwd wanneer die droog zijn. Op de terugweg is het ergens heel druk. Blijken er 5 leeuwen te lopen. Maar die zien we niet. De ranger zegt dat het al te warm is. We moeten letten op één impala die alleen staat, strak één richting op kijkt en oren ook die kant op richt.



We gaan terug om de tenten te pakken, te ontbijten en weer op pad. We zien een jakhals en een groep bavianen. Dan iets heel bijzonders. Verrekijker erbij! Eerst in de verte 1 leeuw achter de bomen, dan 2 en 3. Ze houden een groep impala's in de gaten. We letten weer op die ene impala die alles in de gaten houdt. Er is ook een groepje wildebeesten en een zebra met jong. Dan valt mij ook een leeuw midden in de groep op. Erachter een imposant mannetje. De leeuwen zijn ineens weg, maar die alerte impala staat er nog. We blijven vrij lang staan, maar er gebeurt niets. We besluiten door te rijden. Deze ervaring is erg indrukwekkend, niet in woorden uit te drukken. We zien een uur niets, dan ergens in de verte een koedoe en bij het meertje een schilpad. Verder een groep met 4 koedoevrouwtjes en 1 mannetje. Helaas gaat het regenen. Ik ben een beetje aan het wegdoezelen als Warren remt: een giraf met een jong. Verderop minstens 10 naast de weg. Net na de lunch raakt Sonja in paniek: ze heeft een nijlpaard gezien. Wij terug. Liggen er 5 op een rij. Weggetje in, zien er we nog meer. 1 daarvan doet wijd zijn bek open. Aan de overkant van het meertje staat een erg grote olifant. Als het erg hard gaat regenen, rijden we in een (veel te) hoog tempo door naar Skukuza. Als we de tenten opzetten is het gelukkig even droog. Maar erna gaat het gieten en kijken Nadia en ik toe hoe de mannen een grote partytent opzetten. Na het eten (het is weer droog) gaan we slapen.



Kruger Park



Vannacht het gehuil van een hyena gehoord. Vandaag om 5 uur op, want we gaan een korte ochtend gamedrive maken. Om 6 uur staan we voor de poort in de file. We stoppen bovenop een heuvel en mogen hier uitstappen. We zijn stil om de geluiden te horen. Je ziet niets, maar hoort zo veel. Erg indrukwekkend. Op een giraf na zien we een lange tijd geen dieren, zelfs geen impala. Op een rots staan 2 klipspringers. Als er weer ergens 3 jeeps stil staan, betekent dit meestal iets interessant. En inderdaad: heel dichtbij zien we een leeuwin met drie welpjes. Wow! Geweldig! Als ze weer de bosjes in lopen, rijden we verder, maar al vrij snel roep ik "Neushoorn!". Links van ons is inderdaad een neushoorn en als er een nog grotere aan komt, blijkt het dus een jong te zijn. Wat zijn ze groot! Cavendy zegt dat het een witte neushoorn is. In een klein meertje, nu dichterbij, ligt een nijlpaard. Hij gaat telkens kopje onder en weer naar boven. Heel in de verte ligt een mannetjesleeuw onder een boom. Hij is nauwelijks te zien. Twee zebra's steken de weg over. De giraffen die we verderop zien, zijn eigenlijk al niet interessant meer.


Nadat de truck weer ingeladen is, vertrekken we naar Berg en Dal: het volgende kamp. We zien een grazende olifant van dichtbij. Net naast de weg liggen 2 hyenapups. Tussen een grote groep wildebeesten loopt een aantal wrattenzwijnen (Pumbaa's!). Het is een vruchtbare dag. Weer wat neushoorns, ook op 'Sonja'-afstand (ze heeft een camera met slechts 2x zoom). Er steken 4 giraffenhoofden boven de bomen uit. Iedereen stormt naar voren, want er is weer iets te zien: overstekende wrattenzwijnen. Dan een noodstop: voor het eerst zien we een kudde olifanten, incl. kalfje. Aan de andere kant staat een reus naast de weg. Hier zijn ze dus. Het landschap wordt bergachtiger.


We komen vroeg aan in Berg en Dal. De camping is erg leeg. Ik doe wat handwas en spring voor een half uurtje het zwembad in. Koud, maar wel even lekker. Om 5 uur vertrekken we voor een nachtelijke gamedrive. Warren begint nu echt gek te worden. Met z'n handdoekje om zijn middel doet ie een onbekend beest na. Ook gaat hij zingen op elk woord dat we zeggen. In de jeep zien we vooral de grote dagdieren (giraf, olifant, neushoorn). Dit duurt wel een tijdje. Dan ook 2 buffels die snel weglopen. De zon gaat onder wat mooie beelden oplevert. De lampen gaan aan. Links van ons lichten tientallen oogjes op: hyena's. Er liggen ook 3 hyena's naast de weg. Ze beginnen te janken. 1 loopt meteen naar een hol. Dan komt er een 6 weken oude puppie uit. Helemaal donker, beetje spelen, beetje verstoppen. Dit is pas echt gaaf! Vooral die leuke geluidjes. We rijden verder. Dan zien er enkelen de achterkant van een luipaard zeer snel de bosjes inschieten. We gaan nog op zoek. Het enige wat we nog kunnen zien, zijn 2 lichtgevende ogen. Zo, de Big Five is compleet! De volgende 1,5 uur duren lang. We zien niets, hebben het koud en worden moe. We slalommen wat om een soort kwartels (maar dan hoger en ze kunnen vliegen). Erg vervelende krengen. Terug op de camping staat het eten klaar. Ik breng mijn kleding even naar de droogtrommel, want het lijkt erop dat alles steeds natter wordt. Schoenen beginnen te drogen.



Kruger Park - Mlilwane (Swaziland)



We hoeven pas om half 7 op te staan, maar om 6 uur staat iedereen al in de douche. We zijn nl wakker geworden van de aapjes en het gesnurk van Egbert ("Ik snurk nooit"). De tent afbreken gaat steeds sneller. Even afwassen en we gaan afscheid nemen van het Krugerpark. In eerste instantie hebben we geen interesse in een kudde olifanten, maar als er 2 gaan vechten wel. Ze staan zo dichtbij. Eentje trompettert en gaat in de modder zich afkoelen. Hij gaat net niet liggen.


Vlak buiten het Krugerpark liggen nog wat krokodillen en een hippo in de rivier. Het landschap verandert snel en we komen weer in de bewoonde wereld: Malelane. Hier stuur ik het eerste mailtje naar het thuisfront en doen Warren en Cavendy wat boodschappen. Het is inmiddels snikheet. Op de grens van Swaziland bezoeken we eerst een traditioneel Swazidorpje. Er wordt uitgelegd hoe de samenleving werkt. Een man heeft meerdere vrouwen. De huisjes (soort bijenkorf) worden bewoond naar rangorde. De gids (Vivian) legt uit hoe de verhouding tussen mannen en vrouwen is. De vrouwen zijn duidelijk ondergeschikt. Ik word weer uitgekozen om naar de gids te gaan. Ik trouw met de gids ter illustratie van de man/vrouw-verhouding. Ik wil meteen scheiden. Dan wordt er een traditionele dans uitgevoerd. Dit is best mooi. Op het eind moeten we zelf ook mee doen. Het heeft wel wat. Erg vreemd is dat er uit een hutje 2 mannen komen in spijkerbroek en Nokia's bij zich. We worden dus genept waar we bij staan. Niemand kan de vraag beantwoorden of de mensen hier wel echt wonen. Gedesillusioneerd gaan we de grens over.


Onderweg genieten we van het landschap. We zien typische rondavels en veel mensen lopen op de weg. De meesten zwaaien, vooral kinderen. Onderweg stoppen we nog langs de weg om souvenirs, vooral houtsnijwerk, te kopen. De camping in het Mlilewane Reservaat heeft geen omheining. Op een grasveldje lopen impala's (nu zijn ze ineens wel weer leuk), andere antiloopsoorten en wrattenzwijnen (+ 6 jongen). 's Avonds na het eten vertelt Warren griezelverhalen. Zelf heeft hij nooit gevaarlijke dingen meegemaakt, maar een collega wel: een groepslid is zijn arm kwijtgeraakt door een hippo. Truste!



Mlilwane (Swaziland)



Zucht, alweer veel te vroeg wakker. Vandaag een vrije dag. Onze tenten worden omringd door Pumbaa's. Ze zijn totaal niet bang en komen wel erg dichtbij. Als eentje een knor maakt en op me af loopt, schrik ik toch wel. Om 10 uur huren we een kaart en besluiten om de route van 2,5 uur te gaan lopen. We lopen door het hoge gras als ineens 3 impalabokken wegspringen met veel kabaal. We schrikken allemaal. De omgeving is erg mooi. Als we bij een stroomversnellinkje aankomen en foto's willen maken, doet mijn camera het ineens niet meer. Wat ik ook probeer, er gebeurt niets. Ik in paniek. Toch maar verder gewandeld, en ik moet toegeven dat zonder camera op pad heel relaxt is. De omgeving is echt mooi. Als we het riviertje oversteken, komen we in het bos. Er liggen boomstammen over (modder-)poeltjes en riviertjes die niet altijd even stabiel liggen. Het ruikt er zo heerlijk. Er is een rode kloof, die prachtig contrast geeft met het groen van de bomen. Achter de struiken horen we gespetter in het water. We kunnen niet zien wat en misschien wil ik dat ook helemaal niet weten. Later zien we dat het 3 hippo's zijn. Bijna op het eind weten we niet waar we naar toe moeten. De kaart is niet echt duidelijk en de voetstapjes die we zouden moeten volgen, zijn er ook niet meer. Op goed geluk kiezen we een weg. 2 impalabokken laten ons niet verder lopen. Egbert jaagt ze weg. We zouden er al lang moeten zijn. Verkeerde weg gekozen dus. We blijven maar de voetstapjes volgen (die er ineens weer zijn) en na 3,5 uur komen we weer aan op de camping. Echt geweldige wandeling. Erna koelen we ons af in het zwembad. Mijn camera werkt ineens weer.


's Avonds gaan we naar de door de camping georganiseerde braai. We zien Pumbaa al aan het spit hangen. Voor het eerst kunnen we dus wilde dieren proeven. We krijgen een stukje impala, zwijn en kip. Impala is donker vlees. Ik vind het niet echt lekker, maar ook niet vies. Wrattenzwijn is erg vet, maar wel mals. Het smaakt gewoon naar varkensvlees. Later krijgen we nog een show met Swazidansers. Ze zijn nationaal kampioen. Natuurlijk worden er weer mensen uit het publiek gehaald. Richard en Warren zijn de klos. We lachen ons kapot.



Mlilwane (Swaziland) - Hluhluwe-Umfolozi Park



Voordat we weer naar Zuid-Afrika vertrekken, bezoeken we een kaarsenfabriek. Eerst leek het me wel heel erg toeristisch, maar binnen was het echt mooi. Vele kleuren, veel vormen (oa dieren). In Manzini, de 2e stad van Swaziland, bezoeken we de lokale markt. Ik vind markten altijd heel bijzonder: de mensen, de kleuren, exotisch fruit. Vrouwen lopen met zware dingen op hun hoofd. Als er een bus met verse goederen aan komt, stormen er veel vrouwen op af. Warren laat zijn schoenen poetsen. We stoppen langs de weg om hout te kopen. We maken foto's, maar ze willen eerst geld hebben. Deze kleine dingetjes maken de reis extra bijzonder. Dan ook weer de lunchplek: Nisela safari. Dit is een leeuwenfokprogramma. In een vijver liggen 2 grote crocs. Achter een hek een leeuwin. Ze was een wees. In het park heeft ze haar voorpoot gebroken, waardoor ze niet meer terug kan in de natuur. Ze krijgt een stuk koe en knort om haar prooi te beschermen. Er zijn ook 2 leeuwen. Deze worden gebruikt voor het fokprogramma. Lucky is ook wees. De gids kust hem. De andere leeuw komt uit het wild. Hij brult om zijn gebied te beschermen. In het park zitten ook veel slangen. Laatst was er een grote zwarte mamba gevonden. Die zat nu in een potje.


Dan weer naar Zuid-Afrika. Bij het Hluhluwe-Umfolozi (Sjloesjloewie) park slapen we niet in tenten. Simpelweg omdat er geen campings zijn. We slapen in Ehltantini in een lodge. Best luxe en een heerlijke onderbreking van het kampeergebeuren. Kan ik meteen even mijn tas opnieuw inrichten. Er lopen hier 3 lieve honden, dus meteen maar even knuffelen. Vooral de kleine is leuk. We zien ook een aantal schorpioenen. Bah.



Hluhluwe-Umfolozi Park - St. Lucia



Ik kan nu niet zeggen dat ik in een 'echt' bed beter slaap dan in een tent. Luuk is zijn prepping taak vergeten. We vertrekken naar St. Lucia. Dit is een groot gebied met brak water. Hier leven veel vogels, hippo's en krokodillen. Met een boot verkennen we het water. Al snel zien we de crocs. Kleine en grote. Sommige liggen in het water, anderen heerlijk in de zon. Natuurlijk zien we de hippo's ook. Voor een zandbank liggen er minstens 20. Het mannetje is met een vrouwtje aan het paren. Twee zijn een beetje aan het vechten. De rest zit een beetje in het water aan het spelen of te luieren.


Eenmaal weer terug in de bus maken we een gamedrive. De eerste 2 uur zien we niet echt veel zebra's (incl veulen) en neushoorns ver weg op een heuvel. Het landschap is echter geweldig. Dan zien we iets bijzonders: een kudde olifanten bij het water. Sommige badderen, andere zwemmen of zoeken verkoeling aan de oever. Er zijn heel wat kalfjes, waaronder een echt heel kleintje. Aan de overkant van de rivier staan enkele olifanten flink te trompetteren. Dan snappen we wat de bedoeling is: de kudde gaat de rivier oversteken. De 2 die al overgestoken zijn, houden de wacht aan de ene kant; een bul aan de andere kant. Het duurt even, maar dan gaan ze toch: achter elkaar, slurfjes omhoog. Heel mooi gezicht. De een na laatste vindt het waarschijnlijk koud, want die gaat teen voor teen. Machtig he? Dan zien we links van ons een moederneushoorn + jong en rechts een moeder met een al wat groter kind. Als we het park verlaten, staan een aantal jochies te dansen. Natuurlijk willen ze geld hebben. Ik geef een paar stiften die ik in Pretoria heb gekocht. Ik voel me een beetje slapjes. Waarschijnlijk door het drukkende weer.


Terug in de lodge blijken de schoonmaaksters onze was opgevouwen te hebben. Na het eten komt de campeigenaar nog even wat drinken. Hij heeft interessante verhalen. Zo heeft hij 2 jonge leeuwen. Morgen mogen we een bezoekje brengen. Hij vertelt over de inwoners van KwaZulu Natal. Over de apartheid, politiek, taal (hij leert ons een aantal woorden Zulu). Het interessants zijn de verhalen over de dieren. Vanwege de droogte breken de laatste tijd nog wat dieren uit. Zo worden er regelmatig luipaarden gesignaleerd. Verder de verhalen over giftige slangen, spinnen en insecten. En over krokodillen die kinderen opeten. Het mooiste verhaal gaat over toen hij een ranger en dierenarts mocht vergezellen bij een verdoving van een leeuw en dat ze toen omringd werden door 12 leeuwen. Gelukkig hadden die alleen maar oog voor de zebra.



Hluhluwe-Umfolozi Park - Royal Natal National Park



We mogen vandaag naar de leeuwen van de lodge-eigenaar Johan. Ze zijn 11 maanden oud. Het vrouwtje is gevaarlijk. Die vechten nl in het wild ook altijd. Het mannetje is alleen maar speels (maar blijft natuurlijk gevaarlijk). In groepjes van 2 mogen we de kooi in. Johan en Warren leiden het vrouwtje af. Ook wij moeten haar blijven aankijken. Als ik aan de beurt ben, is het mannetje al de boom in geklommen. We kunnen alleen een poot aanraken. Maar alweer een geweldige ervaring. Ik was niet echt bang, maar voelde natuurlijk wel een spanning. Hartslag is toch wel ietsje verhoogd.


Warren komt met een slim idee: hij zet een box in de truck. Muziek is erg toepasselijk: Africa van Toto. Het wordt erg benauwd en de omgeving is ook telkens hetzelfde. Daarom nemen we de een alternatieve route, zonder al te veel snelwegen. We stoppen in Stanger bij het graf van Shaka Zulu. Bij de lunch lijkt de truck het nu echt begeven te hebben: zelfs na aanduwen start ie niet meer. Egbert is automonteur, maar die weet zo snel ook niet een oplossing. We kunnen niet meer vooruit duwen, want daar begint het suikerrietveld. Achteruit gaat ook niet, want daar heb je een heuveltje. Richard begint met graven. Met z'n allen duwen werkt dan wel. Gelukkig maar. We moeten nog heel wat kilometers afleggen. Ik doezel een beetje weg. Om half 6 zijn we getuige van een prachtige zonsondergang. Het is inmiddels pikdonker als we op de camping Mahai aankomen in het Royal Natal National Park.



Royal Natal National Park



Vannacht wakker geworden door onweer. Het gedonder echode over de bergen weg. De bliksem verlichtte onze tent helemaal. Het regende zo hard dat ik bang was dat we weg zouden drijven. Als ik wakker word, zie ik pas de omgeving: hoge bergen doemen uit de achtergrond op. Maar het gaat weer regenen en ik vraag me af of ze wel kunnen wandelen. Om half 10 vertrekken we; het is droog. We hebben gekozen voor de Mahai falls. Als eerste komen er bij de cascade: een partij watervalletjes. We lopen een steil pad naar boven, maar denken dat we verkeerd zitten. Dus lopen we weer terug. Maar het andere pad loopt dood, dus moeten we weer terug. Ik blijk niet zo'n held te zijn in klimmen. Het is een flinke klim, maar boven op de uitzichtrots hebben we een geweldig uitzicht over de vallei. Het volgende stuk is veel vlakker, dus makkelijker. Als we een grote rotsblok tegenkomen, blijkt dat we voor de 2e maal fout gelopen te zijn. We lopen terug en moeten een riviertje over. Eerst even uitzoeken hoe we over de stenen moeten lopen. De bergen zijn erg mooi. De rotsen hebben mooie vormen en kleuren. Onderweg lunchen we. Als we in het bos aankomen, beslissen we om om te keren, omdat we al 3,5 uur onderweg zijn. De afdaling gaat veel sneller. Hier komen mijn paardrijbenen van pas. We gaan zo snel, dat we via het Guru bos terug lopen. Dit pad is veel minder steil en het is natuurlijk leuker om via een andere weg terug te gaan. Na 6,5 uur komen we weer op de camping aan. Iedereen is zo moe dat ie om 9 uur al gaat slapen.



Royal Natal National Park - Malealea (Lesotho)



Deze nacht weer een andere oorzaak van slecht slapen: kou. Iedereen had het koud. De zonsopgang veroorzaakt een mooie oranje gloed over de herfstbladeren en rotsen. Vandaag zijn we supervroeg klaar. We maken nog even een fotostop bij het Amfitheater. De volgende plaats is de Golden Gate. Bij zonsondergang moet dit prachtig oranje verlicht zijn, maar de zon staat nogal verkeerd, dus zien we eigenlijk niets. Thuis zoeken we wel een mooi plaatje op. De volgende stop is een heel bijzondere: we gaan bij een Zuid-Afrikaanse vrouw, Tania, op bezoek. Ze is weduwe, woont in een prachthuis met een mooie tuin en dito uitzicht. We krijgen thee met zelfgebakken koekjes. In half Engels / half Afrikaans vertelt ze over haar voorouders de voortrekkers. Er hangen foto's door het hele huis.


Op de grens van Lesotho moeten we allemaal een immigration formulier invullen. Wat Warren al zei is waar: iedereen die langs de weg loopt, zwaait ons toe. De laatste kilometers gaan over een onverharde weg. Het laatste stoppunt is bij de Gates of Paradise Pass. Weer maakt iedereen dezelfde foto. Als we op de camping in Malealea aankomen, heeft Warren goed nieuws. Als we 25 rand bijbetalen, mogen we in een lodge met een echt bed slapen. Dat laten we ons geen 2x zeggen. We zijn dan wel op kampeerreis, maar in de kou in een tent slapen, is natuurlijk niet fijn. We gaan nog naar de bar. Op een pleintje speelt een band. Erg leuk, vooral omdat ze hun instrumenten (bijv olieblik + lat hout + paardenhaar = gitaar) zelf gemaakt hebben en het nog klinkt ook. Om 10 uur gaat de generator uit, dus zoek ik mijn bed op.



Malealea (Lesotho)



Vandaag moeten we er met z'n allen aan geloven: we gaan het paard op. Bij de ingang van de lodge staan de paarden al klaar. Ieder krijgt er een toegewezen. Die van mij is ca 1m40. Ik heb naar zijn naam gevraagd, maar ik ben het het alweer vergeten. Met z'n allen achter elkaar gaan we op pad. Het voelt eigenlijk meteen al vrij vertrouwd aan. We begrijpen van de gidsen dat je 'hai' moet zeggen om het paard vooruit te krijgen. Dan schrikken we met z'n allen: we moeten steil naar beneden over een rotspad. Ik vertrouw op het paard, maar hij zet z'n voeten wel heel dicht bij de afgrond. Alles gaat gelukkig goed. Halverwege keert hij alleen even om. Beneden bij de rivier morgen de paarden drinken. Mijn paard gaat wel erg diep en is niet van plan om door te lopen. Een gids helpt me. De weg naar boven gaat een stuk makkelijker. De beesten zijn echt geweldig. Ze struikelen nauwelijks, hebben goede grip op de moeilijke ondergrond. Ze zijn niet bang en lopen heel zelfverzekerd door. De eerste afdaling en klim blijken meteen de moeilijkste te zijn. Ik merk al snel dat mijn paard een goede klimmer is, redelijk daalt, - maar daarin soms voorzichtig-, veel drinkt (bij elk riviertje...) en een goede impuls heeft. Leuk beestje! We stoppen een paar keer om te drinken en eten en te rusten (wij + paarden). De dorpelingen onderweg groeten, de kinderen vragen om snoepjes. Ik krijg een beetje last van mijn knieën door lang in dezelfde positie te zitten.


Na 6,5 uur komen we in het dorpje aan. De kinderen wachten ons al op. Als we zijn afgestapt, kunnen we nog een wandeling maken naar de waterval. Ik twijfel, maar word overtuigd door Cavendy ("Je bent hier maar 1x"). Na 500 m heb ik al spijt. Het is een flinke klim. Later blijkt het nog erger te zijn: smalle paadjes langs steile afgronden en glibberige stenen. Om half 6 zijn we er nog niet en moeten een grote rivier over. Hannie, Sonja en ik willen niet verder, omdat we nog terug moeten, het donker begint te worden en het dan eigenlijk niet meer verantwoord is. Maar Rian en Wilco willen verder met de gids. Wij blijven achter met een paardengids. Hij wil eigenlijk de waterval ook zien, maar blijft gelukkig bij ons. Ik vind het niet leuk meer, begin te panieken: zonder gids in het bijna donker in de bergen van Lesotho. Waarom moeten de anderen nu verder gaan? Na ruim een kwartier komen ze gelukkig terug. Dan moeten we inderdaad in het donker terug. Het is echt eng. Ondanks dat we een eenvoudiger weg nemen (de gids weet wonderbaarlijk goed de weg in het donker), duurt het veel te lang. Levensgevaarlijk. Dan val ik ook nog. De riviertjes oversteken is een ramp. Als ik nog steeds geen lichtjes zie, heb ik er echt genoeg van. Dan komt Cavendy met een gids op ons afrennen. Ze is super bezorgd en had besloten om ons te gaan zoeken. Grote opluchting! Na nog ongeveer een kwartier komen we dan eindelijk in het dorp aan.


De kinderen krijgen door ons gekochte pennen en schriftjes en delen het eerlijk. Het dorp krijgt rijst, maïs en meel. De mensen zijn erg arm en zijn erg dankbaar. We slapen met 8 personen in een hut. Beetje passen en meten, maar uiteindelijk ligt iedereen. Er is geen elektriciteit en stromend water. De WC is gewoon een gat in een hokje. De matjes zijn redelijk. Maar niemand kan slapen vanwege het gesnurk van Hannie.



Malealea (Lesotho)



Voor zover we nog niet wakker zijn, worden we dat wel door de haan. Om 8 uur stappen we weer op het paard. We nemen een andere (snellere) route en komen om 1 uur aan. Onderweg is er niets opmerkelijks gebeurd. Iedereen heeft veel vertrouwen in het paard en het gaat ons een stuk makkelijker af dan op dag 1. Bij de lodge staan Egbert en Warren ons al op te wachten met koud drinken. Ik neem afscheid van het paard. Ondanks het vele smeren, ben ik toch behoorlijk verbrand. Auw. Een douche is dan ook meer dan welkom. We gaan nog even naar het winkeltje, maar hebben geen zin meer in een dorpswandeling. Lekker een paar uurtjes niets doen is soms ook wel fijn. We laten onze was doen door Almedia. Ze schrikt van de berg die steeds groter wordt.


We gaan nog even naar de bar voordat we gaan eten. Vandaag heeft het prepping team geluk: het restaurant organiseert een braai. Voordat we gaan eten luisteren we naar het lokale koor. Klinkt erg goed. Sonja is telkens bang dat de nylon broek van de dirigent in de fik vliegt, omdat hij zo dichtbij het kampvuur komt. Erna komt de band van eergisteren weer. En ook deze keer zijn ze weer grappig. Op het einde vragen ze of er enkelen willen meedansen. Warren reageert erg snel en duwt Sonja en mij naar voren. Ik haat hem. Maar we dansen lekker mee. We gaan alleen niet zo soepel en snel als de dansers. Erna lekker eten. Naast T-bone en kip is er ook een typsich gerecht uit Lesotho: mealy maïs. Dit is een erg dikke maïspap. Smaakt best goed, maar niet voor 3x per dag zoals de lokale bevolking doet. Na het eten gezellig rond het kampvuur. Warren is weer goed op dreef met z'n grappen. Als hij een verhaal vertelt, dan weet je dat het niet serieus kan blijven. De nacht brengen we weer door in een lodge.



Malealea (Lesotho) - Graaff-Reinet



Ik ben te laat op mijn prepping taak, omdat de wekker niet af ging (geen smoesje!). Vandaag weer een lange reis naar Graaff-Reinet. Het berglandschap maakt plaats voor de halfwoestijn in de Grote Karoo. We stoppen voor de lunch en worden verrast door een zandstorm. Resultaat: zand in mijn ogen en over het eten. We stoppen voor een erg mooi fotomoment: 2 bergen met erg vreemde toppen en een ongelooflijk verlaten weg door een uitgestrekt gebied met bergen op de achtergrond. Op de grond liggend maken we een foto.


Op de camping in Graaff-Reinet waait het ook lekker hard. Als onze tent staat, waait ie weer om. Met 2 volkwagenbusjes gaan we naar de Vallei der Verlatenheid. We hebben een overzicht over de stad. Een stukje verder is dan de echte vallei. De verste berg die je kunt zien, staat 150 km verder. De gids legt wat uit over de geologie. Dit punt is zeer goed om het uiteen drijven van te continenten uit te leggen. We moeten snel verder om van de zonsondergang te genieten. Eerst denken we dat de wolken roet in het eten gooien, maar als de zon zakt, blijken de wolken erg mooi te kleuren.



Graaff-Reinet - Knysna



Voordat we op weg gaan naar Knysna, stoppen we eerst bij de kerk voor wat foto's. Het is een Nederlands gereformeerde kerk. De buitenkant is erg leuk; binnenkant valt tegen. Het stadhuis is in typisch Nederlands koloniale stijl gebouwd. Bij de lunch is het echt koud! Bij een fotostop op de Outeniquapas wordt het er niet beter op. Het landschap is ineens veranderd in ruige bergen en weer meer groen. In de verte ligt George. Warren wil een alternatieve route nemen. Met de 12 ton wegende truck rijden we over een weg voor max 6 ton. Als we over een bruggetje rijden, weten we waarvoor. Het volgende bruggetje is wel erg smal. We stappen even uit. Warren loopt weg en iedereen vraagt zich af waar hij naar toe gaat. Dan kleedt hij zich uit en springt de rivier in (koud en niet echt helder). Iedereen foto's maken natuurlijk. Maar gelukkig komen we uiteindelijk veilig op onze camping in Knysna aan.



Knysna



Om 8 uur worden we opgepikt voor een nieuw avontuur: quadbiken. In de pick-up bevriezen we bijna. Nadia heeft haar regenjas al aangetrokken. Bovenop een van de heads stoppen we. Eerst wachten we op Jeroen, Richard en Dymphna die de lagune per kano oversteken. Dan de quads. We krijgen een uitleg hoe zo'n ding werkt. Nadia en ik kunnen ze nauwelijks verstaan. Dan rijden we weg. Het eerste stukje gaat redelijk. De mannen zijn alleen veel sneller. Nadia botst vrij vaak de bosjes in. Ik trouwens ook. Zo'n ding sturen valt vies tegen. Nadia stopt halverwege en gaat bij de gids achterop. Dan ben ik dus de enige die zo langzaam rijdt. Al snel zie ik helemaal niemand meer, maar ik kan maar 1 richting op. Ik rij niet zo snel en dan zie ik de groep die op mij staat te wachten. De gids had een 2e gids gehaald om de quad van Nadia op te halen. Deze reed achter mij aan. Duurde alleen vrij lang. De 2e ronde gaat een stuk gemakkelijker. De afstand met de mannen is een stuk kleiner (in het begin). Ik merk dat als je sneller gaat, je ook beter kunt sturen. Maar als ik meteen na een pauze de struiken in rijd en niet meer los kom (en de gids mij dus moest komen redden), word ik toch weer wat voorzichtiger. Ik mag het makkelijke pad terug nemen.


Met de boot vol bejaarden (ik voel me ook ineens 40 jaar ouder) steken we de lagune over. In de haven van Knysna eten we vlug een hamburger. Erna gaan we winkelen. Leuke winkeltjes, maar duur en eigenlijk vrij veel van hetzelfde. Ik heb ook niet het idee dat het authentiek is. Om 3 uur kunnen we met Warren mee terug in de truck. Sommigen blijven achter om nog verder te winkelen. 's Avonds als iedereen terug is, beginnen Sonja en Hannie mee te zingen met gouwe ouwe. Ik noem het de 'omablues'. Tja, wat wil je na 3 flessen wijn.



Knysna - de Hoop Natuur Reservaat



Vannacht met een fleecetrui aan geslapen, maar echt lekker was het niet. We stoppen onderweg bij een toeristenmarktje, waar ik nog wat dingen koop. Als Warren ineens op de rem trapt, blijkt ie te zijn aangehouden wegens een snelheidsovertreding. De boete van 250 rand besluiten we met z'n allen terug te betalen. Links van ons duikt de Indische Oceaan weer op. Mooie grote witte golven. Natuurlijk een fotostop. Hier zien we ook veel klipdassen.


Warren blijft ons verrassen. We nemen afslag: "bungee jumping". We weten niet wat de bedoeling is. Er zijn 2 mogelijkheden: bungeejumpen en bridgeswingen. Richard wil bungeejumpen, Warren bridgeswingen. Dit is meteen elastiek rechtop naar beneden springen. Beneden schommel je nog wat op en neer. Warren vraagt om vrijwilligers om mee te gaan. Je kunt nl een tandemsprong doen. Dymphna wil meteen, anderen twijfelen. Uiteindelijk gaan Michael, Nadia, Sonja (!) en Hannie (!) ook mee, terwijl ze nog helemaal niet gezien hebben hoe de sprong is (ze denken dat het een soort speeltuinkabelbaan is, maar dat je 65 m naar beneden valt, verwachten ze niet). Michael en Nadia springen als eerste, dan Hannie en Sonja en dan Warren en Dymphna. Iedereen vindt het helemaal geweldig, ondanks dat velen hoogtevrees hebben. Cavendy wil ook springen en vraagt om een partner. Voordat ik eigenlijk door heb wat ik zeg, loop ik al mee naar de registratie. Er wordt me verzekerd dat het helemaal geweldig is en dat je maar 2 sec valt. Als we in zo'n tuigje worden gehesen, worden we steeds zenuwachtiger. Elke stap richting de sprong wordt steeds spannender. Mijn knieen shaken, mijn handen zijn klam. Als we op het plateau staan en het poortje open gaat, kunnen we niet meer terug. Ze tellen af en bij 1 worden we zachtjes het diepe in geduwd. Cavendy en ik gillen. Ik hou mijn ogen open, maar zie niet echt wat er gebeurt. We vallen naar beneden, ik voel het in mijn maag. We gillen ons rot. Dan vangt het elastiek ons, zonder schok, op. We schommelen nog wat na. Wow, dit is echt gaaf! Dat je zomaar 65 m het diepe inspringt. Ik steek mijn arm uit, zodat het mannetje ons kan tegenhouden. In een bootje kan ik niet echt meer rechtop staan. Als we op de oever staan, zien we dat William en Oscar ook vallen. Als 1 schaap over de dam is, volgen er meer. Met knikkende knieen lopen we over de rotsen naar boven. Een flinke klim, maar met de stoot adrenaline die ik heb, lukt het toch vrij gemakkelijk. In de truck wisselen we ervaringen uit. Iedereen is superenthousiast. Ik heb geen moment spijt en glunder nog lang na.


De weg naar de Hoop NP is onverhard: lekker ruim een half uur schudden in de truck. Het landschap ziet er ineens heel droog uit. Het stikt er van de struisvogelboerderijen. We weten dat achter de heuvels de zee moet liggen. Pas na veel heuvels worden we beloond. Het park zelf is erg mooi: heel anders dan het Kruger. We zien vele antilopesoorten, struisvogels, bavianen (groter dan in het Kruger) en heel leuk: het vriendje van Pumbaa Timon (stokstaartjes). We hebben snel onze "lunch" (half 4), zetten de tenten op en gaan naar het strand. De zee is erg ruig, maar te koud om te zwemmen (vind ik dan). Het is er in ieder geval erg mooi, met al die rotsen. We zien ook resten van een walvis.


Terug op de camping wacht ons een verrassing: de tent van Richard en Jeroen ligt om en bij andere (waaronder die van ons) is wat gerommeld. Het blijkt dat er een jonge mannetjesbaviaan rondloopt die vrij agressief is. Ik ben benieuwd vannacht... Als je me hoort gillen.



de Hoop Natuur Reservaat - Stellenbosch



Op naar Stellenbosch! Voor een groot deel van de groep een paradijs op aarde. We rijden natuurlijk niet door zonder fotostop. Deze keer Sir Lowry's Pass. Links ligt False Bay. Recht vooruit de bergen, waarachter Stellenbosch al ligt. Voor het laatst zetten we onze tenten op op camping Mountain Breeze.


Dan gaan we naar een wijngaard, voor sommigen een hoogtepunt van de reis. Op landgoed Neethlingshof krijgen we een rondleiding hoe wijn wordt gemaakt. Het meisje dat rondleidt, is wat onzeker. Tijdens de proeverij knoeit ze wijn. Ze schaamt zich echt. Ik proef ook wat wijn, maar nu weer ik ook al weer waarom ik geen wijn lust. Ik gooi alles meteen in het afvalbakje. Erna gaan we nog even de stad in. We hebben maar een uur en zien eigenlijk niet echt veel huizen in de typisch Nederlands koloniale stijl.


Ons laatste camping avondmaal is weer de typisch Zuid-Afrikaanse braai. We besluiten om 's avonds uit te gaan. Maar eerst hebben Warren en Cavendy een verrassing. Van iedereen wordt een bepaalde eigenschap/gebeurtenis aangekaart en als "straf" daarop moet je een klein borreltje drinken. Heel grappig. Mij wordt verweten dat ik het hardste kan gillen tijdens de bridge swing. Niet echt verrassend. Haha. Om half 11 gaan we met de taxi (met 15 personen in een volkswagenbusje) naar het centrum. Eerst gaan we naar de pub. Muziek gaat wel, maar het publiek is erg jong. Woensdagavond studentenavond. De meisjes zijn erg bloot gekleed, soms zelfs ordinair. Bij de jongens is het kapsel opvallend: veel haar, door de war, wijd en naar voren. Na 1 drankje gaan we verder naar de disco. hier is het qua bloot en kapsel nog extremer. De mensen zijn nog steeds erg jong. We voelen ons wel erg oud nu. Onze kleding is erg ongepast (afritsbroek en bergschoenen...). De muziek is nog fouter. We besluiten om met de taxi weer naar de camping te gaan. Hmm, we hebben maar 4 uurtjes slaap tegoed.



Stellenbosch - Kaapstad



Om 6 uur opstaan is veel te vroeg. We halen het dan ook niet om op tijd weg te rijden. Vandaag staat het Kaapse schiereiland op het programma. Als eerste gaan we naar de zeehonden op Duikers Eiland bij Hout Bay. We zitten op de boot vol met filmende Japanners, duwende bejaarden en kakmadammen. De golven worden mij iets te hoog. Diep ademhalen tegen de misselijkheid. De zeehonden zitten op een aantal rotsen midden in zee. Sommige spelen in het water. Het zijn er echt veel. De zeehonden waren leuk om te zien, maar de tocht zelf sloeg nergens op: veel te kort bij de zeehonden. Erna naar de pinguins (Boulders beach, Simon's Town). Zelfs om een paar pinguins te zien, moet je entree betalen. Maar ze zijn wel grappig! Op een rots en strand zitten er honderden. De meeste zijn aan het zonnen, andere waggelen wat rond. Sommige duiken in zee en laten zich door de branding weer op het strand aanspoelen. Enkele hebben jongen of broeden een ei uit. Ze trekken zich niets aan van de toeristen, ook al zijn we zo dichtbij. Bij Bertha's gaan we lunchen. Ook hier verleg ik mijn grenzen. Ik eet nl als voorgerecht krokodil (gerookte kip) en struisvogel (rookvlees). Als hoofdgerecht eindelijk mijn vis die ik 3 weken gemist heb.


Het verplichte rondje schiereiland wordt afgesloten met een bezoek aan Kaap de Goede Hoop. De bavianen komen ons al opwachten. Rian wordt zelfs aangevallen. We lopen eerst helemaal naar boven naar de vuurtoren. Onderweg genieten we al van het uitzicht. De rotsen zijn zo machtig; de golven erg wild. Bij de vuurtoren staat een paal met richtingen naar verschillende steden. Amsterdam ligt bijna 10000 km weg. Erg vervelend zijn de Japanners die één voor één bij de paal moeten staan. Natuurlijk om foto's te maken. De weg naar beneden is een stuk makkelijker. Dan gaan we met de truck naar Cape Point: het meest zuid-westelijke deel van Afrika. Natuurlijk weer een groep Japanners die bij het bord moeten staan. Het bord is een geliefd punt voor groepsfoto's, maar wij zijn origineler: we staan voor de truck. Aan 3 bezoekers vragen we of ze de foto's willen maken.


Op weg naar Kaapstad bezoeken we eerst Warrens huis. Hij woont vlakbij Simon's Town en heeft uitzicht op zee. Leuk optrekje, maar ook erg stil. Het is inmiddels donker als we Kaapstad naderen. De verlichting laat zien hoe groot de stad is. Ook zien we de Tafelberg al. Het hotel (!) is in Sea Point, een niet al te fijne buurt. Maar het ziet er wel leuk uit. Alleen de kamers zijn veel te klein. We geven de fooien aan Warren en Cavendy en bedanken ze voor de geweldige reis. De meesten gaan nog wat eten in het Waterfront, maar ik heb geen honger en ben doodop. Vroeg naar bed dus!
<BR<

Kaapstad



Eigenlijk zouden we vandaag naar het aquarium en het waterfront gaan, maar onze taxichauffeur had andere suggesties. We zijn al bij het Waterfront, maar onze chauffeur hoort ons praten over de Tafelberg. Morgen zou het slecht weer worden en het uitzicht dus erg slecht. Dus rijden we door naar de Tafelberg. De tafel is gelukkig niet gedekt: wolkvrij. Met de kabelbaan gaan we naar boven. Natuurlijk is er een groep Japanners die ons vergezelt. Die gaan allemaal bij de opening staan, maar kijken erg verbaasd als het plateau gaat draaien. Boven zitten de klipdasjes ons al op te wachten. Brutale krengen. Het is een beetje heiig, maar het uitzicht is geweldig: je ziet een groot gedeelte van de stad, de zee en Robbeneiland. We vermijden de Japanners en lopen een grote ronde. Na 1,5 uur gaan we weer naar beneden en bellen de taxichauffeur weer op.


Onderweg naar het Waterfront vertelt hij dat hij zelf 3 jaar op Robbeneiland heeft vastgezeten vanwege zijn politieke ideeen. Met z'n 15-en in een 4-persoonscel, elke dag zweepslagen, douchen doe je doordat je met een brandweerslang tegen de muur wordt gespoten. Erg indrukwekkend. Bij het Waterfront gaan we eten bij Quay Four. Dit wordt door zowel Warren als de chauffeur aangeraden. Wat eigenlijk als kleine maaltijd is bedoeld, wordt een grote maaltijd. En dat voor nog geen 70 rand pp. Erna lopen we wat rond en dan ontdekken we een wel erg grote shoppingmall. Veel souvenirwinkels en "normale" winkels. Met alweer dezelfde chauffeur terug naar het hotel.


Om half 8 hebben we ons laatste gezamenlijk avondmaal bij African Cafe. Hier worden gerechten uit heel Afrika geserveerd. Veel dingen lust ik wel, maar de aubergine en een papje absoluut niet. Erg leuk geserveerd: beetje op z'n Spaanse tapas. De serveersters komen ook nog even zingen. Erna heeft Nadia een leuk idee: het Drumcafe. Iedereen huurt een djembee en leert van 4 man drummen. Erg leuk en origineel. Krijg wel pijn in mijn handen.



Kaapstad - Amsterdam



Laatste dag. We nemen nu afscheid van Cavendy en Warren. Alweer gaan onze plannen niet door. De receptioniste raadt ons de Green Market aan in het oude stadscentrum. Eigenlijk is het weer een toeristenmarkt zoals we al zoveel hebben gezien. We zijn dan ook weer snel klaar. We gaan de aangrenzende kerk in. Hier worden we verwelkomt door een vrouwtje. Ze legt uit dat we niets aan de straatkinderen moeten geven, omdat die van het geld drugs kopen. De kerk heeft een project om de straatkinderen een kans te geven. Ze zegt dat we Zuid-Afrika niet mogen verlaten zonder een bezoek aan het District Six Museum. District Six was ooit een zwarte wijk die ca 50 jaar geleden voor de blanken is opgeschoond. De zwarten werden weggestuurd, hun huizen gesloopt en nieuwe gebouwen voor de blanken werden neergezet. Ook weer erg indrukwekkend.


We lopen naar het Waterfront en eten pizza. Daarna kopen we CD's (Juluka: typisch Zuid-Afrikaanse popband) en gaan naar het aquarium. Het barst er van de Nemo's en andere gekleurde vissen. Sommige hebben een erg vreemde vorm. De pinguins worden gevoerd en hierna ook de roofvissen. De haaien zijn een andere dag aan de beurt. We slenteren weer door de Victoria Shopping Mall, maar hebben het eigenlijk wel gehad met de winkels. Lekker terug naar het hotel, uitchecken, eten bij Wimpy's (niet te duur, want ik heb bijna geen rand meer) en op naar het vliegveld. Daar weer een CD gekocht (Just Jinger: Zuid-Afrikaanse Counting Crows). Deze keer hebben we een 777. Iedereen heeft de afstandsbediening al snel gevonden. Ik ga morgen wel een film kijken. Ben nu doodop.



Amsterdam



Natuurlijk heb ik geen minuut geslapen. Toch ging de nacht redelijk snel. 's Ochtends nog Bruce Almighty gekeken en wat spelletjes gedaan. We zijn er bijna!