ZUID-AFRIKA
Dumazulu en Hluhluwe park

Tekst en foto's:
Dirk Dewulf.

Wekker om zes uur voor de langste rit van deze rondreis.
Dwars door Swaziland tot aan de Bushlands aan de Indische Oceaan. Bizar, er zitten vele kleine oogjes op de bus vandaag

We zijn al aan onze zesde dag toe ! Tot 9 u is het bijzonder stil. Nagenoeg iedereen is weer ingeslapen als we de grenspost van Jeppes Reef bereiken. Paspoortformaliteiten dwingen ons te voet het Koninkrijk binnen te stappen.

Het kleine koningrijk waar de Swasi bevolking zich in de 18e eeuw kwam vestigen werd onafhankelijk in 1881.
Vier jaar later probeerden de Britten het terug in te palmen.
Na de Boerenoorlogen werd het een Brits Protectoraat en pas sedert 1968 echt onafhankelijk .

De huidige koning Mswati III is een absoluut monarch die regeert zonder grondwet.
Het is een omstreden figuur die alle wetten naast zich neerlegt en enkel oog heeft voor eigen weelde en dat van enkele vertrouwelingen.

Hij heeft 13 vrouwen en 24 kinderen en haalde dit jaar nog het nieuws toen hij zich een nieuw bruidje van amper 17 jaar uitkoos.
Officieel is ze nog pas zijn verloofde, want nog niet zwanger. Volgend jaar op 25 april 2006 zal Mswati III 20 jaar op de troon zitten. De vorige koning Sobhuza II deed nog beter.
Die had 70 vrouwen en 210 kindjes. Awel, awel !

Nabij Pigg's Peak houden we een fotostop en rijden daarna verder tot net voorbij de hoofdstad Mbabane. Het landschap is ook hier indrukwekkend . De bevolking vriendelijk, maar arm.
De schamele hutjes getuigen daarvan.

In Mbabane bezoeken we een lokaal marktje waar allerhande souvenirs en houtsnijwerkjes te koop aangeboden worden. Mensen moeten hun inkomsten halen van de voorbijkomende toeristencars terwijl enkele meters verderop de rijken van dit landje lustig staan golf te spelen.
Van een contrast gesproken .

's Middags eten we in de " Calabash ", het beste restaurant van Swaziland, zegt men.
Nu niet direct een etablissement dat je in zo'n arm land zou verwachten, ware het niet dat ook dit middenin een luxueus golfterrein ligt.
Die toeristen toch ook, hé !

Na de lunch, en om de plaatselijke bevolking te sussen zeker , wordt er nog een bezoek gebracht aan een kaarsenfabriekje van niemendal met bijhorend verkooppunt. Een beetje wrang gevoel houden we er aan over. Nu ja, wij hebben die stopplaatsen niet zelf uitgekozen.

Het worden vele lange kilometers tot aan de volgende grenspost, waar we nog maar eens gescreend worden alvorens we weer Zuid Afrika in kunnen. We rijden een tijdlang nabij de grens met Mozambique.

De duisternis begint stilaan in te vallen en het gaat regenen.
Tegen dat we in de Bushlands aankomen is het een en al vuurwerk aan de hemel . De regen valt met bakken uit de lucht en het dondert en bliksemt dat het niet meer mooi is.

Welkom in Dumazulu, de donderende Zulu. De naam kon niet beter passen. In het pikkedonker en onder de gutsende regen moeten we onze hut opzoeken, wat een avontuur op zichzelf is.

Uiteindelijk valt het goed mee.
De bungalows zijn een replika van de Zulu-hutten , maar bieden verder alle komfort van een hotelkamer.
Erg ruim en gezellig en bovendien bijzonder praktisch ingericht.

Als het onweer wat bedaard is gaan we het restaurant opzoeken. Daarvoor moet je enkele honderden meters over een houten loopbrug door de bush lopen. Het maakt indruk.

Naast het restaurant is nog een gezellige bar waar de drank koel staat. Hangt daar toch wel een foto van Helmut Lotti zeker in diezelfde hut. One for the road en daarna het bed in, want morgen is het weer safari. En dat wil zeggen... juist, weeral vroeg weg.

Verder lezen >> www.reisimpressies - Dumazulu