ZAMBIA
Victoria falls en Zambezi

Tekst en foto's:
Kristine Hannon.

Dag 1 en 2: 22 en 23 november: Johannesburg.
Vrijdagavond, net terug van een bezoekje aan het East Gate shopping centre te Johannesburg.... Ja, ja als de dames op stap gaan moet er geshopt worden! Wat had je gedacht!
Het begint gisteren allemaal een beetje in mineur met de dood van onze geliefde Soepie (onze kat). Er zijn leukere manieren om op vakantie te vertrekken. Afgezet door een schat van een vriend en uitgewuifd door een lieve vriendin vertrekken we donderdag voor een lange reis in meerdere etappes.
De vluchten verlopen vlekkeloos, een vroegtijdig doorspoelend toilet in Madrid buiten beschouwing gelaten en zo landen we deze middag op Tembo Airport.

Aangezien de namiddag nog lang is en onze magen sedert gisterenmorgen niet meer degelijk gevuld, besluiten we de suburbs in te ruilen voor een mega shopping center.
Eric, onze taxichauffeur, zet ons kosteloos en vol vertrouwen af aan één van de 12 ingangen. Bel me maar als jullie klaar zijn!
Na een amarula als aperitief, een mals stukje kudu 'seignant' en een flesje 'De Waal Pinotage' - ons verscheurde land indachtig - kunnen we er terug tegen.

We slaan 'biltong ' in want die was ik 11 jaar geleden namelijk vergeten mee te brengen als specialiteit van de streek voor de familie. Bij deze is dat ook rechtgezet! We kunnen beiden niet weerstaan aan de schoonheid van de typische beeldhouwwerkjes maar hoe we die in één stuk thuis zullen krijgen is een raadsel maar een zorg voor later.
Het nieuws verhaalt over de overvloedige regenval langsheen de gardenroute met hevige overstromingen als gevolg.
Wanneer we 's nachts wakker worden door een hevig onweer met plenzende stortregens is de parking herschapen in een wildwater rivier.

Dag 3: 24 november: aankomst Zambia.
Cathy's wekker laat het afweten maar mijn alerte geest en uitgeslapen hoofd brengt ons toch nog op tijd aan de ontbijttafel en in de shuttle naar de luchthaven. Een uurtje vliegen in een Dash met 50 plaatsen en bediend door een bejaarde maar erg vriendelijke steward en we landen in Livingston Zambia met zicht op de Zambezi rivier. De thermostaat is plots op zijn maximum gedraaid en de vochtige, hete lucht snijdt ons de adem af en flapt ons als een natte deken in het gezicht. In enkele minuutjes zijn we doorweekt van het plakkende zweet.
In de late namiddag gaan we aan boord van de MV Makumi voor een sunset cruise langs de machtige Zambezi. Sunset is wel erg optimistisch!
We vertrekken in een donderend onweer met weerlichten overal en gerommel en nattigheid op het bovendek.

De sfeer is uitgelaten en we merken algauw waarom ze dit hier de 'Boose cruise' noemen. Alles is in de prijs begrepen en dus ook de alcohol aan boord.
Niet nodig verder uitleg te geven zeker?
In ieder geval, na twee uurtjes varen is de helft van de boot ladderzat, alsook een stel overlanders waarmee we verbroederen.

De avond eindigt dus in de plaatselijke bar met bier, wijn, amarula, wilde en sterke verhalen, een Australische drugsdealer en goedkope filosofie op zijn dronkenmans. De nacht wordt dus onrustig en veel te kort!
Dag 4: 25 november: Victoria falls
Een frisse douche, een stevige koffie en een neurofen en ons Cathy'tje is weer fris en monter, klaar voor haar eerste bungy jump

vandaag! Een mens moet zijn grenzen af en toe eens verleggen, ook na een nachtje doorzakken!
Na een stevig ontbijt - voor mij toch - vertrekken we naar de Victoria Falls. En zoals meerdere mensen mij reeds gezegd hebben: niet te vergelijken met de watervallen van Iguazu.

Het is natuurlijk pas het begin van de zomerregens en er is erg weinig water waardoor de oostelijke muur van de kloof volledig zichtbaar is. In het regenseizoen is dit een lang gordijn van neerstortend, bulderend water die een stormachtige nevel veroorzaakt.

Niettemin blijft het een indrukwekkend zicht, een afwisseling van overvloedig groen, zwarte rotsen, overhangende bomen, gevaarlijk wandelwegen, een verscheidenheid aan vogels en vlinders,
neerstortende watermassa's, lichtgroene mossen, kleurrijke regenbogen en indrukwekkende zichten.
Voor het bungyjumpen moeten we te voet naar de brug die Zambia en Zimbabwe verbindt. We hopen die lange wandeling te combineren met een bezoek aan de Zimbabwaanse kant van de watervallen. Het kost nogal wat moeite om uit te zoeken hoe we nu precies moeten wandelen en waar precies de grens is. Het is vooral een raadsel hoe we nu in Gods naam bij dat water moeten raken?!

Het is bij de lokale bevolking een doorn in het oog dat beide landen dit natuurlijk wonder niet samen uitbaten en een soort coöperatieve opzetten.

Wij moeten een half uur langs de meest gevaarlijke en drukke weg: honderden mastodonten van vrachtwagens staan er geparkeerd, geladen met bouwmaterialen, schoppen, etenswaren, machines, etc. Honderden mensen zijn onderweg, vrouwen met kartonnen dozen, jutte zakken, kratten cola, immense draagtassen, potten en pannen balancerend op hun hoofd. Kleine jongetjes verkopen hardge- kookte eitjes, die in deze hitte een tweede kookbeurt hebben gekregen, ideaal als je eventjes tourista wil oplopen.
Mensen rusten langs de weg onder een schaduwrijke boom of koken hun potje op een zijklepje van hun truck.
Als we uiteindelijk bij de Zimbabwaanse grens aankomen worden we vriendelijk verzocht 35 dollar te betalen voor een visa en nog eens 20 dollar inkom voor de watervallen. Toch efkes slikken! Voor een blitsbezoek van een uurtje vind ik dat toch wel wat .
teveel.
We keren dus onverrichterzake terug langs dezelfde weg.
We laten ons registreren en wegen, klaar voor de bungy! 111 meter lager hangt Cathy nog na te shaken van de adrenaline. Dat kan tellen voor een eerste sprong!

Een ervaring, een DVD en een foto-CD rijker zijn we terug onderweg tussen het drukke verkeer.
In de verzengende hitte van de uitlaatgassen en geteisterd door de onverbiddelijke zon arriveren we uiteindelijk terug in de Zambezi Waterfront.

Een lekker avondmaal met zicht op de ondergaande zon en een paar glaasjes sluiten deze vermoeiende dag in schoonheid af.

Meer reisverhalen >> www.reisimpressies.eu