ZAKYNTHOS
Schildpaddeneiland Zakynthos

Tekst en foto's:
Joyce Frey.

Het was nog vroeg in de morgen als we door dikke wolken in een vliegtuig over Zakynthos draaiden, tot een machine die voor ons aangekomen was, plaats op het kleine vliegveld gemaakt had. Nu konden ook wij naar beneden gaan. Het Land kwam in zicht.
In de stromende regen konden we uitstappen en naar het gebouwtje rennen, waar we onze papieren moesten laten zien.

Dan werden we naar de bus gewezen.
De regen was in die tijd al minder hevig geworden.
Toen we in de bus zaten, waren al een paar blauwe vlekken aan de hemel te zien en als we voor ons hotel Poseidon Beach uitstappen konden, was het droog geworden.

We kregen de sleutels van onze kamers. Die lagen tegenover elkaar.
Wij besloten al vlug, die kinderen de kamer met landzicht te geven en wij, mijn dochter en ik, namen de kamer met zicht op het parkje, zwembad en zee.
Toen we ons ingericht hadden, maakten we eerst een wandeling aan het strand. De kinderen genoten van de belevenis om voor het eerst in hun leven een zee te zien.

Sarina, die tien jaar was, zocht zoveel schelpen, tot ze ze niet meer vast houden kon. Samuel, twee jaar ouder, liep naast mij en vertelde bij elk vliegtuig dat zo dicht over ons vloog, dat je bijna de wielen grijpen kon, wat voor een type het was. Hoeveel brandstof in de tank ging en hoeveel kilometer het vliegen kon.

We waren op het gebied, waar schildpadden hun eieren legden. In de avond werd het gesloten voor wandelaars om de dieren niet te storen. Maar in die twee weken dat we daar doorbrachten, hadden we geen schildpad gezien.

We liepen nog veel verder en weer terug. In de hemel waren nog maar een paar wolkjes te zien en het begon al warm te worden. In de middag gingen we eerst naar het strand, maar de kinderen vonden het toch leuker om in het zwembad te zwemmen . Zo lagen wij, ouderen, lui op een ligbed en de kinderen genoten van hun leven in het water.

Ook wij gingen er af en toe in. In de Avond liepen we door de straten voor het hotel, waar we bogen langs plassen moesten
maken. Al vlug vonden we een gezellige straat met veel winkels.
Maar we hadden honger.

In het eerste leuke restaurant gingen we op het terras zitten en lieten ons met pizza's verwennen. Na het eten wandelden we verder de straat op. We zagen een kunstschilder, die met sjablonen, spraybussen en dikke kwasten, de mooiste schilderijen maakten.

De kinderen keken hun ogen uit. Als we eindelijk verder konden gaan, ontdekten we nog een andere straat, waar veel leven en winkels waren.
Dan liepen we in het donker over het strand langs velen restaurants terug naar ons hotel.

Voor we naar binnen gingen, zaten we nog aan het strand en keken naar de golven onder het maanlicht, die als ze dichterbij kwamen, met hum witte kroontjes naar elkaar toe gingen. Het zag er naar uit, als of ze zich aan de hand namen, om samen op het strand te vallen.

De volgende morgen straalde de hemel zo blauw als blauw maar zijn kon. Geen wolkje was er te zien. Na een uitgebreid ontbijt, waar de kinderen zich aan het buffet rijkelijk bediende met jam en worstjes, vond ik het nodig een grote wandeling te gaan maken en besloot ze mee te nemen, naar het eilandje dat in de verte lag.

Het grootste deel liepen we langs het strand. Maar dan moesten we landinwaarts gaan, omdat het water nog te hoog stond. We gingen over een weg, waar aan beide kanten pijnbomen groeiden. Tenslotte waren we weer bij de zee uitgekomen, en moesten over een stenige weg een stukje terug, om naar het eilandje te komen. Met moeite waren we over de rotsen geklommen en kwamen bij een bruggetje, dat uit planken en touwen bestond.

We gingen er overheen en bleven af en toe staan om naar de vissen te kijken die in het heldere water onder ons door zwommen. Dan klommen we onhoog ,liepen langs een restaurant, waar luide muziek uit een apparaat klonk, maar nog geen gast zat. Wij klommen naar het hoogste punt, van waar een prachtig zicht op een paar kleine eilandjes was en op de Laganas kust. In de verte was ons hotel te zien.

Omdat het water terug gelopen was, konden we nu aan de zee over de kleinen rotsen weer naar het hotel gaan.
Een paar dagen later maakten we een rondreis over het eiland. Het regende in stromen. Toch kon ik zien dat we door vruchtbaren streken reden. De wouden waren groen alsof ze geschilderd waren.

Als we bij de piratenbaai een stop maakten, had het opgehouden met regenen en een paar zonnestralen maakten de donkere atmosfeer een beetje vrolijker. Steeds konden een paar mensen op een plateau staan, om in de diepte naar het wrak te kijken, dat in het witte zand, sinds jaren tentoongesteld lag.

Toen iedereen weer in de bus zat, begon het weer te gieten en van de omgeving was weinig te zien.
De laatste stop was bij een museum met oude gebruiksvoorwerpen. Het goot en in de verte waren bliksemflitsen te zien die ons in het felle licht zette en het donderde vol bedreiging.

Verder lezen >> www.reisimpressies - Zakynthos