VIETNAM
Ho Chi Ming City

Tekst en foto's:
Sammy Tempels

Vanmiddag een vlucht om 13.00u dus we doen niet veel. Rechtover de deur is een klein restaurantje waar ze het echte typische Vietnamese ontbijt serveren. De Cao Lau. En enorme kom noedelsoep met groenten, kruiden en rundvlees!
Lekker en ik kan jullie vertellen dat wanneer je dit op hebt je voor een paar uurtjes verder kan zonder eten.

Een beetje zwemmen nog en om 10.00u wordt ons kostuum geleverd! We bekijken de eindafwerking nog eens en voor de prijs die we betalen mogen we zeker niet klagen. Ik kan dan ook de volgende tip meegeven: Zoekt u een kostuum of kleed op maat gemaakt dat niet te veel mag kosten
(bv om af en toe eens aan te doen of zelfs als souvenier) één adres:

DA PHUONG 2 cloth shop

ADRES: Hoang Dieu street 35 Hoi An. Tel: 0935 617753

Leuke, eerlijke mensen en de prijs kwaliteit is dik in orde.


Onze vlucht verloopt weer voorspoedig en wanneer we in de taxi naar het hotel zitten valt ons op dat de rust al weer ver weg is.
Hanoi was druk maar dit is……..geschift!

In Hanoi reden duizenden brommers naast elkaar door de smalle straten maar hier zijn de straten breder met als gevolg dat er duizenden brommers rijden maar allemaal door elkaar en in verschillende richtingen. Voor geen geld van de wereld zou ik hier in
een auto willen stappen en zelf rijden! We komen aan in ons hotel en dat ziet er naar onze smaak veel te chique uit.

Piccolo’s in kostuum komen de deur opendoen en helpen je naar je kamer. Achter onze straat is de back-packers wijk en daar zijn allemaal kleine maar propere en gezellige hotelletjes en daar zou ik veel liever liggen.

Ondertussen is het beginnen regenen maar tussen de buien door gaan we toch even wandelen in Ho Chi Mingh City. De stad is veranderd van naam maar iedereen spreekt hier toch nog altijd over Saigon.

We wandelen naar het park en daar staan tientallen vrouwen bij een oude vals spelende cassetterecorder fitness te doen. Op westerse muziek bewegen ze vrijuit zonder zich van de mensen rondom iets aan te trekken. Nu zeg ik wel vrouwen maar algauw stond daar ook een jongen tussen natuurlijk.

Largo ging ook met zijn buik en kont schudden. Het is wel aangenaam om naar te kijken hoe het leven van de mensen hier zich grotendeels in open lucht en op straat afspeelt.

Twee jonge Vietnamezen komen bij ons staan en beginnen in slecht Engels een gesprek met ons. Onze voelsprieten gaan al overeind staan en we verwachten één of andere verkoopstruc maar nee, het zijn gewoon twee jonge mensen die studeren aan de universiteit van Saigon en die de kans grijpen om met ons hun Engels een beetje te oefenen.

Largo turnt en voetbalt ondertussen mee (ze voetballen hier met een soort pluimpje) met de plaatselijke bevolking. Na het park bezoeken we een kleine Chinese markt die grotendeels bestaat uit eetkramen waar je de verse en levende vis eerst kan gaan aanduiden voor hij op je bord komt.

Iets te druk voor ons dus we gaan naar de “Tham” street. De back-packer buurt van Saigon. Hier zijn de kleine groezelige bars en restaurantjes.

Kleine restaurantjes met een open keuken aan de straatkant waar boven op de eerste verdieping een paar slaapkamers zijn. Gezellige drukte ook. We eten een niet al te lekkere maaltijd die verspreid over 1u op tafel gebracht wordt en gaan dan slapen.

Cu-Chi tunnels
7u opstaan en ontbijten want straks komt een gids ons halen om samen naar de Cu Chi tunnels te gaan. De gids blijkt een jonge kerel te zijn die heel goed Engels praat. We vertrekken en we krijgen al meteen te horen dat de toer aangepast is.
Normaal zouden we een stukje per bus en een stuk per boot doen tot aan de tunnels maar de boot is stuk dus……rijden maar.

Het voordeel is echter wel dat we nu vlugger aan het tunnelgebied zullen zij en dus meer tijd gaan over hebben om daar rond te lopen.

We rijden over een grote degelijke baan wanneer de gids ons verteld dat hier één van de meest schrijnende beelden van de Vietnam oorlog gemaakt zijn.

Op de plaats waar we nu zijn is de foto gemaakt die iedereen wel kent van het kleine, naakte meisje dat op de vlucht gaat voor de Amerikaanse bombardementen. Later bleek dat het om de 9 jarige Kim Phuc ging.

Kim was negen toen op 8 juni 1972 bommen vielen op het tempelcomplex waar zij met haar familie schuilde. Zij en haar tante raakten gewond door het kleverige napalm, twee neefjes stierven.
Zij waren slachtoffer van wat zo wrang friendly fire heet: de bommen waren per vergissing afgeworpen door uit de koers geraakte piloten van de eigen Zuid-Vietnamese luchtmacht.

De journalisten en fotografen die langs Highway 1 de oorlogshandelingen van die dag hadden gevolgd, stonden op het punt naar Saigon terug te rijden toen deze bizarre vergissing zich voor hun ogen afspeelde.

Verder lezen >> www.reisimpressies.eu - Saigon