VENEZUELA
De Orinoco delta

Tekst en foto's:
Ton Stegers.

Zondag:
Vanmorgen vroeg uit de veren want we werden om 6.30 uur opgehaald door het busje om aan ons avontuur naar venezuela te beginnen. Wij zouden in totaal uit een leuke groep van 7 personen zijn t.w. Linda en Jan uit Landsmeer, Dajana, Merlin en Emir uit Amsterdam en onze begeleider Wout.

Wij reden naar het havenplaatje EL FARO waar we de oversteek zouden maken naar Chacopata. We moesten nog een half uurtje wachtten omdat de douaneformaliteiten geregeld waren maar dat bleek een wassen neus want Wout had goede contacten en zonder paspoortcontrole konden we aan boord van ons bootje "San Felipe" dat niet meer dan een visserskotje was.

In El Faro was het een drukte van jewelste. Veel mensen van het vaste land komen hier belastingvrij hun inkopen doen en nemen dan de boot naar huis. Gekakel klonk er uit alle allerlei zakken, het bleken hanen te zien die ook voor Hanengevechten gebruikt worden. Gezellig sfeertje.

De overtocht van een uurtje tussen de locale mensen ging voorspoedig, alleen kon je niet naar buiten kijken omdat er geen enkel raampje open ging.

Alle ramen zaten dicht geplakt om ervoor te zorgen dat er geen water binnen kon dringen en geen kozijn uit kon vallen.
Bij aankomst in Chacopata viel meteen de rode ijzerhoudende grond op en de vriendelijke bewoners zwaaiden naar ons.

Het stelde niet veel voor een kroegje en een garage .
Na een paar kilometer onze eerste stop gemaakt om op het meer naar kolonies Flamenco's te kijken. Ook waren er jongeren van een school bezig het strand schoon te maken en zwerfvuil te verzamelen. Onbegonnen werk maar toch. Opruimen is een bijzonder fenomeen hier en ze hadden dan ook veel bekijks.

In het plaatsje Cariaco ons ontbijt genomen. Deze plaats werd zwaar getroffen door een aardbeving en had aan zeker 59 personen, onder wie 30 schoolkinderen, het leven gekost. Er vielen 322 gewonden.
Twee scholen stortten in, waardoor dertig scholieren om het leven kwamen.

Het was de hevigste aardbeving in dertig jaar in Venezuela
In 1967 werd Caracas getroffen door een beving. Toen kwamen 300 mensen om en raakten 2 000 personen gewond. We reden langs een plein waar vroeger de plaatselijke bank had gestaan, alles was weg alleen de enorme kluis stond er nog.

Langs de weg ook een stop gemaakt in Caripito waar we kennis maakten met de specialiteit van de streek: Kokos en dan in allerlei kleuren. Het had eigenlijk de smaak van een soort kruidenkoek.

Na de nodige kilometers kwamen we aan in SAN JOSÉ DE BUJA een klein plaatsje waar indianen wonen.
Het ligt aan de rand van de Orinoco Delta een moeras regenwoudgebied dat groter dan heel Nederland is.
Een plaatje uit een film. Kinderen, honden, bootjes en een lege straat.

Daar stapten we op onze "African Queen" die in werkelijkheid de naam CARMEN THERESA droeg en begonnen aan een tochtje door het regenwoud. Aan boord 2 Indianen die ons de hele tocht vergezelden.
Na enkele minuten varen begon de lucht te betrekken en werd het in de verte bijna zwart.

Er brak een enorme onweersbui los en we moesten proberen om een plekje te zoeken onder het zeil dat boven het bootje was gespannen waar geen gat in zat. Langs het water de eerste paalwoningen van de WARAO indianen.

Eenvoud: een paar palen en een dak van palmbladeren.
In de Mangrovebossen leven de Warao indianen, die nog hun eigen taal en cultuur hebben.

De naam Warao betekent kano mensen en inderdaad, je moet je hier verplaatsen per kano. De indianen zien slechts af en toe toeristen.
Deze indianen bezitten weinig materiële zaken, maar zijn daardoor nog niet arm.

Alles wat ze nodig hebben is in het bos te vinden.
Zo maken ze bijvoorbeeld een kano door een boomstam uit te hollen maar hebben ook wel bootjes met een pittige motor er achter hangen, eten ze bessen en vissen enz

Ze dragen (als er geen toeristen zijn) geen kleding en maken alles zelf.
De houten woningen hebben geen muren en staan op hoge palen i.v.m het getij.

Verder lezen >>www.reisimpressies - Orinocodelta