VENEZUELA
1000 km door Venezuela
1000 km door Venezuela
In mei 2007 zijn wij naar het Caribisch gebied geweest. Naar Isla
Margarita en het vaste
Land van Venezuela waar wij een tocht van 1000km door de Orinoco
Delta gemaakt hebben.
De Orinoco is een rivier in [20]Venezuela,die ontspringt in de
[21]Sierra Parima ([22]Hoogland van Guyana)
vlak bij de grens met [23]Brazilië De monding is een enorme
[24]rivierdelta (41.000 km²) met moerassen en wouden.
Na 9 uur vliegen met in een halfvol toestel van Martinair waar we
dus lekker onze benen konden strekken zonder voor Comfort-class te
betalen. Op de luchthaven van Isla (Santiago Mariño International
Airport) moesten we lang op onze koffers wachtten en werden wij er
ook nog uitgepikt om onderworpen te worden aan een uitgebreide
koffercontrole.
Na een drankje van Q-international zaten we snel in de bus ( en onze
koffers in een andere bus) en reden we naar ons hotel Puerta del sol
waar tot onze verbazing onze koffers al klaar stonden.
Wiel en Truus onze kennissen uit Landgraaf zaten ons al op te
wachtten en hadden met een smoes ( we waren op huwelijksreis ) een
goede kamer voor ons versierd en waar we opgewacht werden door 2
zwanen gemaakt van handdoeken en bloemen die op ons bed lagen.
Lachen geblazen dus.
Door het tijdsverschil van 6 uur waren we toch wel een beetje
Jetlag-achtig en na 2 uurtjes bijkletsen lagen we dan ook uitgeput
in bed ( nadat we natuurlijk de zwanen verjaagd hadden).
Na slecht geslapen te hebben en ook de hele dag wel moeite met het
tijdsverschil hadden zijn we naar de meeting van Q-international
gegaan waar we het standaard verhaal aangehoord hebben.
Onderweg werden we meteen met het enigste negatieve aspect van Isla
geconfronteerd:
Het straatvuil en de enorme hopen lege flessen langs de weg. Men zal
er wel andere prioriteiten hebben of gewoon nonchalant zijn maar men
gooit hier gewoon de flessen in de berm . Als je alle flessen op
Isla zou omsmelten dan kun je er een aquarium te grootte van een
voetbalveld van maken. Jammer Jammer Jammer.
Ook ff kennis gemaakt met het begrip Zwarte Markt waar we dan ook
maar gebruik van hebben gemaakt door dollars in te wisselen bij "Der
Rudi", waar we i.p.v 210.000 Bolivaar 360.000 Bolivaar kregen voor
onze dollars. je wordt gewaarschuwd dit niet te doen omdat men met
truukjes werkt en het geld wel eens vals zou kunnen zijn, maar je
moet dan toch maar eens een gokje wagen en het pakte goed uit. Na
een wandeling langs het strand van Playa El Agua waar je meteen de
duikende en zeilende Pelikanen opvallen en de wandelende
supermarkten die over het stand lopen om hun sieraden en kleding aan
de man te brengen hebben we alleen nog maar geluierd en genoten va
de goede keuken van ons hotel. Er werd echt heerlijk en gevarieerd
eten geserveerd en er was geen een dag dat we een lange neus hoefden
te trekken. Gewoon goed.
Na het eten ging bij ons weer snel het kaarsje uit en zijn we weer
naar ons zwanenverblijf gegaan.
Zaterdag:
Met Truus en Wiel de taxi genomen en een bezoek gebracht aan de
Mercado Conejeros. Deze overdekte markt is gevestigd net buiten
Porlamar, richting vliegveld. Deze markt bestaat uit verschillende
gedeeltes. Een vis-vlees, groente-fruitmarkt en een markt,waar je
bijna alles kunt kopen wat je nodig hebt. Van ondergoed via kleding
tot huishoudelijke artikelen en TV's aan toe.( er varen dagelijks
veel mensen van het vaste land van Venezuela naar Isla om daar hun
belastingvrije inkopen te doen) op de bootjes zie je dan ook heel
wat DVD spelers en TV's die meegesleept worden) Je kunt er ook
souvenirs kopen en er zijn een hele hoop restaurantjes waar je wat
kunt eten of drinken.
Op de markt kijk je je ogen uit en het mooiste zijn natuurlijk weer
de mensen die hun waar aanprijzen.
We hebben in veel landen gefotografeerd en soms is het moeilijk
mensen te mogen fotograferen en soms willen ze dat helemaal niet.
Maar HIER!! ZE SPRINGEN GEWOON VOOR JE CAMERA. Ze vinden het
hartstikke leuk en late zich dan ook vol trots vastleggen op de
foto, en natuurlijk ff kijken in de display en maar lachen.
Tip: Ga vroeg naar de markt want als het zonnetje gaat schijnen weet
een blinde de markt zonder begeleiding op 10 km afstand zelfstandig
te vinden.
Tegen de middag weer terug naar onze thuishaven. Je maakt gewoon een
afspraak met je taxichauffeur en hij komt je op tijd weer halen of
hij wacht gewoon tot je klaar bent.
Taxi's:
De meeste taxi’s die rondrijden zijn grote, oude Amerikaanse auto’s
met kleine dikke Mexicaanse typen met een brede glimlach. De
taxi’s hebben geen meter, Bij de meeste hotels staan taxi's die een
vast tarief hanteren. Toch is het beter om van tevoren duidelijk een
tarief voor de taxirit af te spreken. de taxi's die zo rondrijden en
op zoek zijn naar klanten zijn over het algemeen niet officieel!
officiële hebben een gele kenteken plaat. Maar het zijn allemaal
beauty's. Je moet altijd de deur door de chauffeur laten dichtgooien
anders valt de deur eruit. Sommige onderdelen worden door plakband
aan elkaar gehouden maar de motoren lopen als een klokje.
De verkeersregels worden ook iets anders ingevuld dan in Nederland,
regelmatig zie je dat er gewoon door Rood gereden wordt. Als basis
kun je het beste de stelregel aanhouden: Groot gaat altijd voor
Klein.
En je staat veiliger met losse handen op de reling van de Eifeltoren
dan op een zebrapad in Venezuela.
De temperatuur loopt naar mate de dag vordert behoorlijk op ..( we
zitten 11graden te noorden van de Evenaar).Tijdsverschil 6 uur met
Nederland-- Temperatuurverschil 20 met Nederland dus dat zit wel
snor. Maar een duik in de pool of de Caribbean Sea, (Mar Caribe)(
watertemperatuur 28°) is een must anders verdamp je ter plaatse.
Dus de rest van de dag.....relax.
Lekker gebarbecued in het hotel en rond 10 uur naar het
zwanenverblijf, lekker in slaap gevallen met op de achtergrond
Venezolaanse muziek en op de voorgrond het gejoel van de Airco.
Vanmorgen de taxi genomen naar El Valle del Espiritu Santo [
bedevaartsoord ] Onderweg genieten van alle gewone dagelijkse
dingen, je ziet mensen handelen en de slager heeft gewoon zijnh
vlees buiten aan een paar draden tussen de bomen hangen. en al die
auto's natuurlijk vol roest zonder APK maar vaak ook zo mooi
opgeknapt en schitterend in de zon met een trotse eigenaar met een
dikke Havanna in zijn mondhoek.
Deze plaats was in de 16e eeuw de hoofdstad van Isla Margarita en
ligt in het groene binnenland. Voornaamste trekpleister is het
Mariabeeld, dat in de Pachegro zou zijn gevonden door indianen. Het
beeld staat in een suikerzoete kerk, die eruitziet als een soort
schuimtaart.
Duizenden pelgrims komen in september naar het bedevaartsoord om er
te bidden en te offeren.
Het dorpje zelf is heel sfeervol en de kerk is uitgerust met
luidsprekers die er voor zorgen dat je nergens een gebedje hoeft te
missen. De mensen die de kerk bezoeken (het puilt uit) zitten soms
helemaal in trance en komen op bezoek bij Maria met een enorme bos
bloemen die ze even buiten de kerk hebben gekocht. De bloemenverkoop
is ook al een schouwspel op zich. de verkopers rennen naar de
aspirant kopers toe met verschillende bossen in hun handen en
proberen zo met hun gebaren en Spaans gebrabbel hun concurrenten af
te troeven. Rondom de kerk worden de souvenirs verkocht en stikt het
van de eet tentjes.
Aanbevolen hapjes:
Arepas brood een soort brood van maïsmeel, water en zout
Empanadas
kleine, dubbelgevouwen pannenkoekjes, met een vulling van kaas of
vlees
Pabellon vlees met rijst, zwarte bonen en banaan
Parilla is een barbeque met lekkere vlees en visgerechten.
en Patilla is een watermeloen.
de Venezolaanse barbecue met spiezen met worst en verschillende
soorten vlees
Sancocho
vissoep, met onder andere pompoen en uiteraard stukjes vis
Sopa de chipi-chipi
een pikante soep met kleine clams
Tortilla
omelet
Op het dorpsplein tegenover de kerk zitten de bewoners lekker op een
bankje in de schaduw van de bomen te kletsen of delen samen een
kratje bier of fles rum. ook hier geld kijken en beken worden.
Rondom het plein rijd een nimmer stoppende file van blik die alleen
maar voor de gezelligheid met de hele familie rondjes draait.
Ook komt er nog even een auto langs met een enorme Luidspreker op de
laadbak.. en volle Power dus.
Van oud tot jong en van dik tot dun laat iedereen zich van zijn
echte kant zien.
Als het ff kan zijn de auto's voorzien van een flinke
geluidsinstallatie die alleen maar in de hoogste stand probeert op
te boksen tegen de luidsprekers van de kerk.
In het plaatselijke kroegje hebben we wat te drinken gehaald, 4
flesjes bier en 2 cola voor omgerekend 1,50 euro.
Nog een wandeling door het dorp gemaakt, op elke hoek werd gegrild
en was er een rook van jewelste maar het zag er allemaal
appetijtelijk uit dit in tegenstelling tot de markt waar we gisteren
waren , daar was gehakt grijs van kleur en kipfilets groenachtig.
Na 3 uurtjes werden we weer opgehaald door el taxista. (de
taxichauffeur) die ons weer veilig naar ons hotel bracht waar we
meteen een duik namen in het zwembad. Na gegeten te hebben lekker
aan het strand uitwaaien. Er liep een groep jongeren rond met
instrumenten en trommels die er vrolijk op los sloegen en dat met
die temperaturen.
We hebben nog geprobeerd om te internetten maar dat ging niet: Het
was zondag.
's avonds Mexicaans gegeten, gezellig en lekker met het personeel in
Mexicaanse kledij.
Maandag:
Vandaag gaat Ria zwemmen met de dolfijnen. Op naar DIVERLAND
richting Porlamar. Je ziet het park al van verre liggen door het
Reuzenrad en de Achtbaan die ver boven alles uitsteken. hier in dit
pretpark ( waar tot 6 uur in de avond geen kip te zien is i.v.m de
hitte ) bestaat de mogelijkheid om met Dolfijnen te zwemmen. Na een
grondige instructieles van het Team en de begeleiders over wat wel
en niet mag gaat een groep van 12 personen (jammer eigenlijk teveel)
een rond bad in waar de dolfijnen al rondzwemmen.
Als voorzichtige kennismaking kan Ria ze eerst strelen en later ook
zelfs trucjes laten doen. Met de vingers in de lucht en jawel hoor
hij gaat recht opstaan door met zijn staart in het water te bewegen.
Later zelfs wordt ze door zich vast te houden aan de rugvin door het
water voortgetrokken.
Het blijkt een bijzonder en ontroerend gevoel te zijn de dieren te
kunnen aanraken en iedereen was dan ook zeer onder de indruk.
Ik heb tijdens het gebeuren een stukje gefilmd ( o! o! dat mag niet)
en enkele foto's genomen. Het personeel wilde nog wel ff zien wat ik
gefilmd had maar daar gaf ik ze geen kans voor. Ze willen hun D.V.D
natuurlijk slijten. die kon je na afloop kopen maar daar hebben we
maar vanaf gezien.
Al met al heel leuk, minder leuk de aapjes in de kooitjes, waar je
altijd het verhaal bij krijgt dat het weesjes zijn omdat de moeder
is overleden en dat het dus gerechtvaardigd is dat ze achter tralies
zitten.
Een schrijnend gezicht , temeer dat wij ze in Afrika Kenia en
Tanzania in het wild hebben gezien.
Het was onderhand bloedheet geworden , de chauffeur stond al klaar
wij wilden zo snel mogelijk de airco bus in duiken , moesten we nog
wachtten op een Belgisch stel dat zonodig de DVD met 600 foto's op
de monitor wilden bekijken omdat zij er ook opstonden.
Nadat we gewoon richting bus liepen kwamen ze toch maar snel achter
ons aan.
Dinsdag:
Een bloedhete dag die we alleen maar ingevuld hebben met relaxen
want de temperatuur was erg hoog. Op het stand naar de tafereeltjes
gekeken die er zoal om je heen gebeuren zoals een spontaan groepje
muziekanten die gezellig muziek maken terwijl de vrouwen bezig zijn
elkaars haar in orde te maken of het gezin uit Venezuela dat gewoon
een heel tafeltje eten besteld met frietjes en drank en dat mooi op
het strand laten neerzetten om daarna gezellig beginnen te peuzelen.
Zeker niet te vergeten de toeristen die tientallen zonnebrillen of
bikini’s passen en dan doodgelukkig zijn als ze de prijs met een
euro naar beneden hebben kunnen handelen. Verder hebben we lekker
zitten lachen met Truus en Wiel en (een niet zuinig stel) uit
Zeeland.
Frank en Manon Boonman. Dankzij Franks duikershorloge dat hij in het
zwembad gooide werd ik exact op de hoogte gehouden van de
watertemperatuur en diepte van het zwembad en je kon er ook nog op
zien hoe laat het was. Helaas bleven zij maar een weekje maar dat
is te begrijpen met zo'n duur horloge.
Woensdag:
Dolfijnen spotten op zee.
Vanuit het hotel opgehaald en naar het ongerepte visserdorp El
Guamache gebracht. daar stapten we op de gereed staande penero. Met
een klein groepje een 30 tal minuten varen richting het eiland
Cubagua op zoek naar dolfijnen. Wij hoefden niet lang te wachtten of
ze kwamen er al aan. Echt honderden, van alle kanten.
De zee was heel kalm en daardoor leek het een spiegel. Je kon deze
beesten heel goed onder water zien zwemmen en in schooltjes doken ze
op en verdwenen ze weer. Een Venezolaanse die aan boord was hoefde
maar te fluiten en ze kwamen er weer aan. Ook zagen we nog
trompetvissen en een schildpad Het was een gezellige dag met een
leuke groep. De aangeboden drankjes namen weinig aftrek omdat
iedereen alleen maar oog voor de Flippers had. Het was zeer zeker de
moeite waard. Wij hadden deze trip gedaan met Arie van Reel-man.com.
http://www.reel-man.com/dolphins/nl/index.html) Arie is bekend
van het TV programma "Ik vertrek", dat op de Nederlandse buis is
geweest.
Een fijne dag dus. Op een van de vissershuisjes stonden wel wat
anti-toeristen leuzen geschilderd. De bewoners van dat gedeelte
waren er waarschijnlijk niet zo blij mee dat er dit soort
activiteiten plaats vonden. De chauffeur wilde het niet letterlijk
voor me vertalen maar ik merkte dat hij het gênant voor ons vond dat
het er stond.
Donderdag:
Vandaag naar JUAN GRIEGO; dank zijn naam aan een Griekse piraat die
hier aanspoelde Jan de Griek. Juan Griego staat bekend om zijn
mooiste zonondergang ter wereld,( nou dat verhaal heb ik ook op 100
Griekse eilanden, in Kenia in Tanzania in Afrika en in Israël
gehoord.) Dus het was gewoon een mooie zonsondergang punt uit!!
ook heb je hier een leuke boulevard waar meestal Arabieren hun
winkels hebben gevestigd, alles wat je hier echter koop is ECHT NEP
ook al zullen ze beweren dat het merk artikelen zijn.. En op elke
hoek staat wel iemand die vraagt: Change Money. verder een prachtig
kerkje dat helaas geheel is ingesloten door winkels.
Lekker gegeten bij LA MAMMA, (doet iedere toerist waarschijnlijk).
maar het was dus echt goed. je kon er allerlei kreeften en gamba's
eten tegen prima prijzen. Wij betaalden met 4 man incl. drankjes 55
euro. Ook hier komen de verkopertjes uit het dorp met hun
tierelantijntjes langs of zingen een liedje of zeggen een gedichtje
op om hun zakgeld (of levensonderhoud) op te voeren.
Later op de avond door onze (bijna privé chauffeur) op gehaald die
het onderweg nog klaarspeelde een kat plat te rijden.
Vrijdag:
La restringa
Isla Margarita bestaat uit twee schiereilanden, verbonden door de
Laguna de la Restringa. Meer dan 300 kanalen doorkruisen dat
mangrovewoud. Een boottocht door dit doolhof is een must ! Onderweg
zie je gegarandeerd pelikanen, flamingo’s en zilverreigers. Er is
ook een zeemuseum in Boca del Rio.
Wij hadden er samen met Truus en Wiel voor gekozen om dit op eigen
houtje te doen, dus taxi en gewoon een bootje huren. Bij aankomst
dachten we ff dat we mis gerekend hadden omdat de prijs nogal pittig
was. Maar dat bleek de prijs voor de hele boot te zijn ongeacht het
aantal meevarende.
Wij waren er heel vroeg en zaten dan ook in een van de eerste
bootjes en het was er heel rustig, geen storende bootjes met andere
toeristen.
Ongelooflijk mooi. natuurlijke de bekende Mangrove bomen en planten
(4 verschillende ,zwarte,witte,rode en knoop mangroven dit is vrij
zeldzaam om ze alle 4 tezamen te hebben) maar ook schitterende
zeesterren ( in zoet water) en heel erg mooi de zeepaardjes. Je kon
ze zo uit het water pakken. Ria had er een in haar hand en ze kon zo
het hartje voelen kloppen
( van het zeepaardje dus) snel weer terug gezet om verdere stress te
voorkomen. Verder eigenlijk weinig vogels gezien, waarschijnlijk
omdat het iets regende .maar normaal kun je er
pelikanen,fregatvogels,parkieten,papegaaien,aalscholvers en
wit-grijze reigers zien.
We hadden een ritje van ongeveer een uur maar dat liep uit tot 1 uur
15 minuten.
De bootsman sprak weinig Engels maar deed zijn best. Er lagen
allerlei eilandjes die allemaal liefdesnamen hadden: plaza amore,
canale di amore enz enz.
Zaterdag:
Rustdag want we gaan morgen de tour door Venezuela maken. Dus nog ff
de accu opladen.
Tijdens ons verblijf zijn er allerlei demonstraties in Carácas en
Porlamar omdat President CHAVES heeft besloten om een tv zender op
te heffen. (Radio Caracas de Television (RCTV)
Tienduizenden betogers zijn in Venezuela de straat opgegaan om te
protesteren tegen de sluiting van het televisiestation door
president Chávez. De zender van de oppositie is kritisch over de het
beleid van Chavez' regering.
De regering is niet van plan een nieuwe vergunning af te geven, want
volgens Chávez heeft de zender in 2002 een mislukte coup tegen hem
gesteund.
In plaats van RCTV komt er een nieuwe staatszender, waarop volgens
de regering de vrijheid van meningsuiting zal worden gerespecteerd.
De oppositie heeft daar niet veel vertrouwen in en organiseerde
daarom samen met het tv-station de massademonstratie in de
hoofdstad.
Ja we hebben het live kunnen volgen op TV ( de andere zender dus).
Zondag:
Vanmorgen vroeg uit de veren want we werden om 6.30 uur opgehaald
door het busje om aan ons avontuur naar venezuela te beginnen.
Wij zouden in totaal uit een leuke groep van 7 personen zijn t.w.
Linda en Jan uit Landsmeer, Dajana, Merlin en Emir uit Amsterdam en
onze begeleider Wout.
Wij reden naar het havenplaatje EL FARO waar we de oversteek zouden
maken naar Chacopata. We moesten nog een half uurtje wachtten omdat
de douaneformaliteiten geregeld waren maar dat bleek een wassen neus
want Wout had goede contacten en zonder paspoortcontrole konden we
aan boord van ons bootje "San Felipe" dat niet meer dan een
visserskotje was. In El Faro was het een drukte van jewelste. Veel
mensen van het vaste land komen hier belastingvrij hun inkopen doen
en nemen dan de boot naar huis. Gekakel klonk er uit alle allerlei
zakken, het bleken hanen te zien die ook voor Hanengevechten
gebruikt worden. Gezellig sfeertje.
De overtocht van een uurtje tussen de locale mensen ging
voorspoedig, alleen kon je niet naar buiten kijken omdat er geen
enkel raampje open ging. Alle ramen zaten dicht geplakt om ervoor te
zorgen dat er geen water binnen kon dringen en geen kozijn uit kon
vallen.
Bij aankomst in Chacopata veel meteen de rode ijzerhoudende grond op
en de vriendelijke bewoners zwaaiden naar ons. Het stelde niet veel
voor een kroegje en een garage .
Na een paar kilometer onze eerste stop gemaakt om op het meer naar
kolonies Flamenco's te kijken. Ook waren er jongeren van een school
bezig het strand schoon te maken en zwerfvuil te verzamelen.
Onbegonnen werk maar toch. Opruimen is een bijzonder fenomeen hier
en ze hadden dan ook veel bekijks.
In het plaatsje Cariaco ons ontbijt genomen.
Deze plaats werd zwaar getroffen door een aardbeving en had aan
zeker 59 personen, onder wie 30 schoolkinderen, het leven gekost. Er
vielen 322 gewonden. Twee scholen stortten in, waardoor dertig
scholieren om het leven kwamen. Het was de hevigste aardbeving in
dertig jaar in Venezuela. In 1967 werd Caracas getroffen door een
beving. Toen kwamen 300 mensen om en raakten 2 000 personen gewond.
We reden langs een plein waar vroeger de plaatselijke bank had
gestaan, alles was weg alleen de enorme kluis stond er nog.
Langs de weg ook een stop gemaakt in Caripito waar we kennis maakten
met de specialiteit van de streek: Kokos en dan in allerlei kleuren.
Het had eigenlijk de smaak van een soort kruidenkoek.
Na de nodige kilometers kwamen we aan in SAN JOSÉ DE BUJA een klein
plaatsje waar indianen wonen.
Het ligt aan de rand van de Orinoco Delta een moeras regenwoudgebied
dat groter dan heel Nederland is.
Een plaatje uit een film. Kinderen, honden, bootjes en een lege
straat.
Daar stapten we op onze "African Queen" die in werkelijkheid de naam
CARMEN THERESA droeg en begonnen aan een tochtje door het regenwoud.
Aan boord 2 Indianen die ons de hele tocht vergezelden.
Na enkele minuten varen begon de lucht te betrekken en werd het in
de verte bijna zwart. Er brak een enorme onweersbui los en we
moesten proberen om een plekje te zoeken onder het zeil dat boven
het bootje was gespannen waar geen gat in zat. Langs het water de
eerste paalwoningen van de WARAO indianen. Eenvoud: een paar palen
en een dak van palmbladeren.
In de Mangrovebossen leven de Warao indianen, die nog hun eigen taal
en cultuur hebben. De naam Warao betekent kano mensen en inderdaad,
je moet je hier verplaatsen per kano. De indianen zien slechts af en
toe toeristen. Deze indianen bezitten weinig materiële zaken, maar
zijn daardoor nog niet arm. Alles wat ze nodig hebben is in het bos
te vinden. Zo maken ze bijvoorbeeld een kano door een boomstam uit
te hollen maar hebben ook wel bootjes met een pittige motor er
achter hangen, eten ze bessen en vissen enz Ze dragen (als er geen
toeristen zijn) geen kleding en maken alles zelf.
De houten woningen hebben geen muren en staan op hoge palen i.v.m
het getij. Het getij maakt het erg makkelijk om je per kano te
verplaatsen, want als het eb is gaat de rivier naar de zee en als
het vloed is ga je met de rivier weer mee terug landinwaarts.
We legden aan om in het woud het Survivalgevoel te leren kennen, het
was de bedoeling een stuk door het woud te lopen dat alleen maar uit
moeras bestond. Het was al een hele klus om bij de huisjes te komen
over de glibberige palen.
Eerst nog even bij de warao's inkopen gedaan. Een paar
handwerkspulletjes gekocht die 3 x niks kosten en heel aardig waren.
Maar toen: Begonnen aan de tocht, na een paar stappen zakten we al
ver de modder in en Ria zat al helemaal klem en kon alleen met
behulp van Padvinder Wout haar voet en schoen weer uit de modder
krijgen.
Het was niet dat je zegt een leuke wandeling en na beraad ben ik
met Ria mooi terug gegaan en zijn wij lekker een sigaretje gaan
roken bij de boot. Een gesprekje met de indianen was alleen maar
nonverbaal. De rest is wel doorgegaan en wij hebben hun een half uur
later opgepikt met de boot. Ze zaten compleet onder de blubber,
vonden het erg zwaar maar hadden wel een overwinningsgevoel en
terecht. Veel van de omgeving hadden ze niet gezien omdat ze alleen
maar naar beneden konden kijken waar ze hun voeten neerzetten.
Toen we terug de rivier op wilden was de zijarm waarin wij vaarden
compleet dichtgeslibd met grote waterplanten die massaal door de
regenbui bij elkaar werden gespoeld.
Terug op de rivier mochten we dan een duik nemen om de modder af te
spoelen. Eenmaal weer aan boord hoorden we dat er Piranjas zaten.
Lekker hé.
Wij kregen van de Warao allemaal een stok ( hengel) en gingen
vissen. En ja hoor binnen enkele minuten hadden we een paar van die
watervampieren te pakken en een soort Meerval. Een van de jongens
nam een piranja in zijn hand en liet hem alsof het een kniptang was
in een blad bijten. Hele happen bijten deze jongens eruit. De
visvangst werd door hun meegenomen, geen vette buit want ze bestaan
voor het grootste gedeelte uit bot.
Op de terugweg hebben we ondanks de regen die minder werd nog
diverse vogels gezien en enkele Brulapen. Overdonderend is de rust.
Je hoort alleen de natuur.
We legden aan in een ander indianendorp waar een Kinderexplosie had
plaatsgevonden , overal kinderen die speelden en lachten. Op hun
blote voetjes rennend door het dorp en genietend van de pas gevallen
regen.
Allemaal wilden ze op de foto en maar giechelen.Waar je ook ter
wereld komt kinderen zijn overal hetzelfde.
De avond begon te vallen en we namen afscheid van hun onder een
prachtige hemel van avondrood.
Je moet dan snel zijn want binnen enkele minuten zie je geen hand
meer voor ogen. Enkele mannelijke bewoners kwamen we nog tegen die
van een flesje rum aan het genieten waren.
Ria was onderweg nog door een of ander beest gestoken en haar hand
was in een mum van tijd flink gezwollen, Na een deskundige blik van
een van hen werden wij doorverwezen naar de plaatselijke kruidenshop
waar we een zalfje kregen en vrij snel hadden haar handen weer
dezelfde omvang.
In het dorpje waar we met de bus weer werden opgepikt stonden de
kinderen achter tralies te kijken naar een film op TV ( ja ja ) , de
film stond keihard aan en in de scène die wij zagen waren indianen
bezig een blanke te bewerken met speren en messen. Ik zou wel eens
hebben willen weten hoe zij dat ervaren hebben.
On the road again.
Wij rijden naar Rancho San Andres, een grote farm die paarden fokt
voor de vleesindustrie en er ook lodges hebben staan en een
restaurant. Het is een landbouwbedrijf van 1200 hectares, waar we de
nacht zullen doorbrengen Onderweg werden wij nog gevolgd door een
auto die zich vreemd gedroeg maar toch plots verdwenen was.
Toevallig is een collega van mij afgelopen jaar in Venezuela aan de
grens met Colombia in een bus overvallen geworden en was daar niet
blij mee.
Wout vertelde dat wanneer zich zo'n situatie voordeed hij wel voor
politie escorte kon zorgen. Pittige jongens. Tijdens een controle
kwamen zij onze bus binnen met een afschrikwekkende blik in hun ogen
en een flink geweer in hun handen. Eigenlijk pubers die cowboy
spelen .
Op de ranch , eerst een douche in ons eigen huisje en toen aan tafel
waar we de dag nog eens doornamen. Na heerlijk gegeten te hebben
onder het toeziend oog van een heel leuke Kikker onze hangmat op
vier poten opgezocht, We waren doodop.. Bij de anderen was een
kakkerlak geconstateerd op hun kamer en dat vonden ze niet zo
leuk,Toen ik hun wees op een grote rat die in de buurt van de
prullebak en later door het restaurant liep waren ze nog minder
blij.
Maandag:
Bij daglicht de boel ff verkend. Het hele grasveld zat vol met
cavia's In het hoofdgebouw is een hele grote relaxruimte met
hangmatten en hangstoelen, een biljarttafel, leuke zitjes, een bar,
een restaurant en daarachter nog meer kamers. Een behoorlijk zwembad
buiten met ligstoelen, douches en wc’s. We kijken onze ogen uit. In
de grote binnenruimte een paar terraria, een vijvertje met
kaaimannen en waterschildpadden, een bak met een Tarantula, buiten
lopen leguanen, landschildpadden en in een buitenkooi zitten toekans
en andere papagaaien. Nog verder van het hoofdgebouw in een kooi
zitten aan één kant 2 anaconda’s van een paar meter lang en in het
andere gedeelte kapucijneraapjes die samen met waterschildpadjes
zitten.
Onze bus zag er weer als nieuw uit want de chauffeur had en
"Poetstik", hij ging echt niet eten voor dat hij zijn bus weer
fabrieksnieuw had gepoetst.
Onderweg naar La Toscana hebben we nog koffie gedronken langs de
weg bij een Benzinestation waar alleen maar Macho's rondliepen.
Naast het station is een HEKSENWINKEL waar in Venezuela veel gebruik
ban wordt gemaakt. Hekserij en de Katholieke kerk gaan daar goed
samen. Veel mensen raadplegen dan ook een of meerdere heksen die in
een sessie (die zeker 45 minuten duurt) adviezen geven als leidraad
voor de toekomst.
In de heksen winkel zijn allerlei attributen te koop die hiermee te
maken hebben. De verkoopster is geen heks.
SAN ANTONIO: Groot meer ontstaan door een stuwdam, alle bewoners
moeste halsoverkop verkassen omdat ze anders natte voeten zouden
krijgen. Er staat een hele grote muurversiering afgebeeld incl. de
hl Antonius. Het meer met de omringende bergen is een schitterend
stukje landschap.
We zijn op weg door een prachtige natuur op weg naar MIRA FLORES
waar we een waterwandeling zullen gaan doen.
Het weer is heerlijk met een lekker temperatuurtje. In mira flores
vertrekken we uit het kleine dorpje via een bruggetje richting
rivier. We volgen de rivier en zig zag steken we die een paar keer
over. We moeten via rotsblokken en stenen de andere kant bereiken
maar dat is snel afgelopen, we moeten er ook doorheen en soms tot
aan je navel. Uitkijken geblazen want als digitale camera kan daar
moeilijk tegen. De indianen helpen diegenen die daar moeite mee
hebben en wijzen precies de plekken aan waar je moet stappen. Ze
zijn erg zorgzaam en lief voor de dames. Genietend van de heerlijke
natuur klimmen we steeds hoger en uiteindelijk komen we op een
plekje waar je een lekkere duik kunt nemen. De Indianen ( het zijn
net aapjes) klimmen met hun vingertoppen langs de steile wand om
zich van grote hoogte naar beneden te storten in het ondiepe water.
Knap hoor want je moet wel erg goed kunne duiken om dit klaar te
spelen. Een salto tussendoor vinden ze ook geen probleem.
Als trofee voor het volbrengen van onze klimtocht worden we
getrakteerd op een anijsdrankje dat gretig aftrek vind.
Een van de indianen komt op aanwijzing naar Ria toe en wijst naar
haar hoofd en zegt in onvervalst Nederlands/indiaans: "dom blondje"
en dan naar haar billen : "lekker kontje", en een lol dat ze hadden.
Op de weg terug zagen wassende vrouwen aan de rivier, supergrote
bomen en onze soortgenoten de ezels langs de weg staan.
Bij het dorpje aangekomen nog ff koffie gedronken bij een familie
waarvan de vader ernstig ziek was maar wel heel opgewekt. De mensen
stampten de koffiebonen fijn in de achtertuin. vandaar de lekkere
koffie.
In het dorp lekker gegeten en toen we net in de bus zaten begon het
te stortregenen en onweren alsof de wereld verging. Hele straten
veranderden in rivieren vol modder en afgevallen takken.
We komen aan in CARIPE in de staat Monagas waar we zullen
overnachten. Maar eerst nog even de lekkernij van deze plaats
proeven: Fresa con crema de Caripe: een heerlijke bak Aardbeien met
crème.
Dat was lekker maar wel aan de zoete kant. Nog even door het dorpje
gelopen en een heerlijk bakje koffie genomen om daarna ons huisje op
te zoeken, Wout had dit ter plaatse even geregeld i.p.v. een hotel
omdat het leuker zou zijn, ik kon het natuurlijk niet vergelijken
maar de huisjes waren echt wel leuk.
Nadat we op ONS terras nog even hadden samen gezeten voor een borrel
zijn we naar het restaurant, in een rokersgedeelte gaan eten. Een
enorme herrie omdat achter de vouwwand de plaatselijke jeugd bezig
was met Karaoke zingen of hun leven ervan af hing. Telkens als de
deur openging en wij hem weer snel sloten tegen die herrie , maakten
zij hem weer open om ons mee te laten genieten.
Dus maar weer snel weg daar en hebben we nog na gekeuveld aan het
zwembad.
Dinsdag:
Ontbeten in de zelfde ruimte als gisteren en gelukkig waren de
kinderen uitgezongen.
Vandaag gaan we naar de GUACHAROGROT in Caripe.
De guacharo is een fruitetende nachtvogel die heel zeldzaam is en
ook wel Vetvogel genoemd wordt. Deze vogels zijn nagenoeg blind en
vliegen met behulp van een sonarsysteem. Ze zien er uit als een
soort valk.
In de grot leven ongeveer 18000 vogels die alleen 's nachts naar
buiten vliegen om vruchten en pitten te verzamelen.
Wanneer je een wandeling door de grot doet, dan hoor je het kabaal
van de vogels (soort roep als dat van een kraai), je kunt ze alleen
niet zien daar de grot onverlicht is. Het enige licht komt dus van
de opening van de grot.
De geluiden in de grot zijn gebruikt voor de film: THE BIRDS van
Alfred Joseph Hitchcock.
Het was glad en glibberig , het stonk. Je kon nauwelijks
wat zien en het was er erg warm. Soms kon je 'n jonge vogel op de
grond zien liggen bij lamplicht en ook kon je een pit op je hoofd
krijgen van overvliegende Guacharos. De gevallen kuikens werden door
hun mede nestbewoners eruit gegooid (alleen de sterkste overwint) en
worden omdat ze niet kunnen vliegen door de ratten opgepeuzeld. De
reden waarom Linda niet meeging.
in de grot mocht je niet fotograferen dus moesten we het maar doen
met een foto van een opgestopt exemplaar uit het Museum dat
tegenover de grot lag.
Na dit vogelavontuur door weer een drassige ondergrond kon ik
gelukkig afscheid nemen van mijn smerige sportschoenen en weer
schone sandalen dragen. Maar niks gooi je weg dus Wout zal er voor
zorgen dat er binnenkort een indiaan met mijn schoenen door de
ORINOCO DELTA loopt.
Onderweg nog gestopt bij een van de huisjes die President Chaves
verloot had onder zijn aanhangers.
Iedere stem kreeg een lot en 10 mensen kregen van hem een huisje.
Kamer, slaapkamer en 2 x een badkamer. Vergeten was hij de keuken en
koken doen ze dus in hun oude huisje dat er naast staat.
Slim hé Meneer Balkenende!! Misschien volgende verkiezing 10 x een
Ferrari in de aanbieding??
Via Clavellino waar ook een stuwmeer lag zijn we richting CUMANA
gereden waar we in een schitterend hotel hebben gegeten. Prachtig
pand dat heel mooi gerestaureerd was met een mozaïekvloer van
omgekeerde hakenkruisen
(het een symbool van de zonnewiel, en in het Sanskriet betekent het
woord zelf "gelukkig zijn". Bij de Hindoestanen wordt het vaak bij
bruiloften gebruikt.) Of het in Venezuela een andere betekenis heeft
weet ik niet.
De grote eetzaal vol planten en een prachtige binnenplaats was de
ideale locatie om ons afscheidsdiner te nuttigen.
Ons laatste ritje gaat naar Cumanca- haven waar wij bij: "TERMINAL
GRAN CACIQUE" de ferry krijgen naar Pta de PIEDRA op Isla Margarita.
Afscheid genomen van onze Chauffeur die hartstikke leuk en grappig
was maar vooral ook veilig reed.
Onze ferry vertrekt op tijd en langzaam zien we Venezuela
wegglijden.
De snelle Ferry brengt ons in 1,5 uur naar de overkant waar we nog
een halfuurtje op de bus moesten wachtten om naar ons hotel gebracht
te worden.
Wij namen afscheid van WOUT. Een heel fijn mens met een groot hart
voor de indianen en de bevolking maar ook voor zijn reisgezelschap.
Heel veel kennis, humor en takt. En als je na 13 jaar dit werk te
doen nog steeds zo enthousiast overkomt alsof het je eerste jaar is
dan kun je alleen maar zeggen: CHAPEAU.
Ook afscheid van Jan, Linda, Dajana, Emir en Merlin genomen en
voldaan en vol indrukken werden we op het stoepje van ons hotel
afgezet....
Wij moesten nog even wat geld wisselen aan de boulevard, maar omdat
onze vaste bankier “der Rudi”,nog niet open was gingen we maar in op
het aanbod van een jongen van een restaurantje in. Bij hem konden we
wel wisselen.
Net toen hij op het terrasje bezig was de Bolivars neer tem leggen
op het tafeltje zagen we de politie stoppen en toen ik de jongen
vertelde dat er politie achter zijn rug stond draaide hij zich om en
vertelde mij geruststellend dat het een “COLLEGA’, was.
Dus de angst om de komende 12 jaar in een cel met 20 personen te
belanden was ongegrond. Ppffff….
Daarna hebben we ons verhaal gedaan aan de mensen in het hotel,
Truus en Wiel hadden deze trip ook gedaan maar dan een week eerder.
Omdat het toch nogal pittig geweest was hebben we het voor de rest
rustig aan gedaan. De resterende dagen doorgebracht met Niksen
inkopen slenteren en lekker eten. Het weer was afwisselend met regen
en bloedhete fasen. Onze spullen waren gepakt en op Donderdag werden
we afgehaald om terug naar huis te vliegen.
Nog even afscheid van Wout van Q-international genomen, onze laatste
sigaret ( tot Amsterdam) gerookt en door de Paspoortcontrole waar
weer de Hash-honden aan het snuffelen waren. Na het hele ritueel
volbracht te hebben nog ff een paar duizend Bolivar erdoor heen
gedraaid te hebben kozen wij voor het luchtruim.
We gaan via Curaçao waar we 2 uurtjes eruit gaan omdat het toestel
van Martinair even gereinigd moet worden. (soms liggen er links en
rechts nog wat bolletjes op de grond).
Weer geen toeslag betaald voor Comfort-class , maar je kon weer
lekker lang uit liggen omdat het toestel weer niet vol was.
Na 9,5 uur vliegen toch een beetje kreupel op schiphol geland.
Het krantje ligt klaar: Hangjongeren, huursubsidie, files, bejaarde
man 2maanden dood in woning, dodelijke steekpartij Rotterdam,
Discriminatie tuinkabouters........ Oh God we zijn weer thuis.
Alle reisverhalen ton en ria op tonstegers.nl