TURKIJE
Zo decadent kan het leven zijn

Tekst en foto's:
Heleen Hoek

Weer aangekomen in het mooie Turkse thuis, na een paar weken vakantie in Nederland (oh ja en Frankrijk)...(ofzo..).
Heerlijk om hier weer te zijn! De vlucht ging voorspoedig, ondanks een uurtje of 11 vertraging. Gelukkig hadden ze dat de avond van tevoren laten weten, dus kon ik thuis lekker rommelen tot vertrek.
Geen vervelende wind of andere narigheid en een plekje bij de deur, dus met gestrekte beentjes zitten. Heerlijk!
Wie zegt dat Onur Air niet aan te raden is...???

Na aankomst in de taxi gestapt naar Boynez Bükü. De man was blij dat ik de weg wist...(???!) dus halverwege de zandweg moest hij toch even bellen met een collega. Grappig.

Midden in het bos vragen of je links of rechts moet gaan. Ik heb even nagevraagd hoe hij dat aanpakt: We zijn nu bij de derde bocht bij die boom die naar rechts uitloopt...Moeten we hier linksaf of rechtsaf??
Wal en Suus uit bed gebeld, dus die stonden met de zaklamp al te zwaaien. Heel fijn. Gevonden. Na een kopje thee, lekker naar bed en heerlijk uitslapen.

De volgende dag druk! Opstaan, wakker worden, aankleden, water halen voor de boot aan de steiger. Dan anker op en naar Goçek. Daar naast Carl met de TaoII gaan liggen.
Boodschapjes doen en de markt verkennen. Inmiddels zijn de andere buren ( Alondra) ook aangekomen.

Doorvaren naar een kleine baai naast Boynez Bükü. Daar komt de Alondra ook heen. We eten met z'n allen lekker nasi die René buiten op de boot bereidt en Indonesische kip van Suus die per dingy naar de Alondra wordt vervoerd en met de muziek van Nadia en een geweldige sterrenhemel vallen we in slaap. Het leven is zwaar.

Inmiddels is het maandag en hebben we het anker weer gelicht om het weer te gaan bekijken. Dus op naar Goçek voor de wifi. Als het weer goed genoeg is, gaan we vannacht de oversteek maken naar Kastelorizo (of Meis zoals de Turken het noemen) Een Grieks eilandje. Het is een behoorlijk eind varen, maar we kunnen mooie tussenstops maken en in Griekenland is de diesel veel goedkoper, dus kan er weer eens volgetankt worden.
Wordt dus spannend hoe ik straks naar huis kom.

Als de wind tegenzit, dan kunnen we niet terugvaren. Dan zal ik een ferry moeten nemen of iets dergelijks.Onderweg van Goçek naar Seagull Bay maak ik nog even een paar foto's van de boot van de Prins van Saoedi Arabië.
Deze boot is iets van nummer 42 op de lijst van duurste boten ter wereld. Heeft een vliegtuig voor 10 personen aan boord en verder nog wat andere speeltjes. Dat kunnen we allemaal begrijpen, want dat is nodig.

Grappig is dat hij zijn bijboot bij zich heeft...
Nummer 87 op de lijst. Leuk dat boek van René met boten van de wereld met alle info!
Uiteindelijk zijn we maandag doorgegaan naar Seagull Bay. Dit is de baai waar Ahmed de scepter zwaait. Inmiddels een goede vriend van Wal en Suus. Ook de Alondra en de Tao kwamen die kant op. Sterker..zij waren er al toen wij daar aankwamen en hadden een mooi plekje op de steiger voor ons vrijgehouden.

Nu had Suus me al een paar keer verteld dat dit dé plek was. Iedere bezoeker van hen vond het hét mooiste plekje. Het feit dat Ahmed een kampvuurtje
en Nadia muziek maakt speelt daarbij natuurlijk een grote rol.

Nou het klopt wel dat dit een paradijs is. Er is een baai, een steiger (die sinds kort is opgeknapt), er staan wat tafeltjes en het schijnt dat er een soort keuken is (die ik niet heb kunnen ontdekken).

Verder is er niks behalve een omaatje (moeder Ahmed) die de geiten af en toe met stenen bekogeld als ze te dichtbij komen, de zus van Ahmed die de ezel ergens heen leidt, enkele broers van Ahmed die visser zijn en elke ochtend vroeg op pad gaan en tegen de middag de vangst komen brengen en natuurlijk al die lawaaimakende Hollanders die er weer eens een feestje van maken! :-)

Heel erg gezellig dat begrijpen jullie!
's Middags maken Suus en ik nog een wandeling naar Kapi Creek. Dat is een klein haventje aan de andere kant van het eiland. Leuke wandeling langs de huisjes van de familie van Ahmed. Tja…wij hebben het toch maar goed hier.

Dinsdag varen we van Seagull Bay naar Gemmler. Dit is een eiland waarachter je voor anker kunt liggen. We varen met de Dingy door naar Cold Water Bay. Deze baai heeft zijn naam te danken aan, jullie raden het al, het koude water.

Er schijnt een zoetwaterstroom in uit te komen, die ervoor zorgt dat het water veel kouder is dan al het andere zeewater (graadje of 30). Ik heb het zwemmen hier maar weer eens overgeslagen…

In Cold Water Bay hebben we gegeten met Carl en Lydia. Geweldig plekje bovenop een berg met uitzicht over de haven. Helaas te donker voor foto’s.

Woensdag is het heel vroeg dag. Om 4 uur hoor ik wat geluiden en blijken Suus en Wal alweer op te zijn en de boot gereed te maken voor vertrek.

We vertrekken vandaag dan echt naar Kastelorizo. Het weer zit mee.
Er is wel wat deining, maar niets om zeeziek van te worden. Prima!
Carl en Lydia volgen wat later, want zij gaan proberen te zeilen en willen dus wél wind. We varen het hele stuk naar Kas en pikken daar de Simply Blue op. Dat is de boot van Rob. Weer een nieuwe vriend van Suus en Wal.

Hij heeft een boot vol met mensen en is op weg naar de blauwe grot. Dat heeft Suus een paar weken geleden al gezien toen ze mee was gaan zeilen met Rob, maar Wal wil het ook graag zien.

Ik heb er het lef niet voor. De blauwe grot is een soort kathedraal in een grot. De ingang is megaklein, maar eenmaal binnen is het enorm groot. Als het licht naar binnen schijnt is het water super blauw. We varen dus met elkaar op en door het hoge water eerst voorbij de ingang van de grot.

Dat snap je niet… SuperWal gaat in het water en zwemt tegen de hoge golven op. Echt zwaar (alleen al om te zien)!. Hij komt er na een klein half uurtje superenthousiast vandaan.

Verder lezen >> www.reisimpressies - Turkije 2