SPANJE
van Costa Brava naar Nuria

Laten we voor de herkenbaarheid beginnen in Figueres. De plaats waar Salvador Dali woonde en zijn museum is.
Al spoedig staat Olot aangegeven en dat is de weg die U moet hebben.
U rijdt nu op de N 260, de weg van de Frans-Spaanse kust naar Andorra.
Na korte tijd bent U al in het schilderachtige Besalu. Maar omdat dit plaatsje bij het "achterland" wordt besproken, rijden we er aan voorbij en maken ongeveer 15 km verder een stop bij een wegrestaurantje met heerlijk terras.
Van hieraf hebt u een formidabel uitzicht op het op een steile rots , angstwekkend gelegen plaatsje. Castellfollit de la roca.
Iedere keer als ik hier ben, houd ik mijn hart vast bij de gedachte, dat een klein kind hier makkelijk tientallen meters omlaag kan vallen.
Maar misschien denken alleen laaglanders er zo over.
Er wordt een nieuwe weg onder het plaatsje door aangelegd.
Die zal intussen wel klaar zijn, zodat niemand meer het kleine dorpje hoeft te doorklieven.
Nu weer verder in de richting Olot. Er gaan twee wegen naar het verderop gelegen Ripol.
Nu niet meer recht door, maar men geeft het aan via een nieuwe route, door het dal van Vianya aan.
Een prachtig dal, aan weerskanten mooie groene heuvels, die ook in het Sauerland konden liggen.
De vroegere weg ging over de 1010 meter hoge col de Coubet. Fluitend en genietend van al het schoons komen we onverwacht in een tunnel terecht. Splinternieuw en bijzonder goed verlicht. Dit nieuwe bouwwerk is de Collabós tunnel.
Na vijf km verlaten we de tunnel weer en slaan links af door een bijzonder mooi dal, naar St.Joan de les Abadesses.
We hadden een stil dorpje verwacht, maar het krioelde van de toeristen. Er is een kloostercomplex uit de twaalfde eeuw.
Maar het schijnt ook een belangrijk knooppunt te zijn voor verwoede wielertoeristen die langs een zijarm van rivier de Fresser kunnen fietsen. Kortom; een gezellig druk plaatsje.

We rijden door naar Ripoll en parkeren langs de rivier de Fresses, vlak bij de middeleeuwse boogbrug. Het centrum is vlakbij en gezellig met smalle winkelstraatjes en feestelijke vlaggen hangen boven die straatjes.
Het centrum bestaat uit een groot plein waar knusse tweepersoonsbankjes staan, voor de keuvelaars.
Recht er tegenover staat het Santa Maria de Ripoll klooster.
Dit Romaanse bouwwerk stamt uit de 10e - 11e eeuw. Het is deels door brand verwoest in de 19e eeuw en weer opgebouwd Vermoedelijk niet in de oorspronkele staat.

Maar ons doel is Ribes de Fresser. Dit stukje weg langs de rivier is werkelijk formidabel. We zijn ongemerkt van zeeniveau, naar 920 meter geklommen. We willen niet naar Andorra, dus we gaan het dorpje in. We zoeken naar het station voor de tandradbaan naar Nuria. Na enig gevraag zijn we daar aangekomen en het begint ook meteen te regenen.
We laten ons niet afschrikken en kopen de kaartjes.
Naast het station is een museum; waar je gratis de wachttijd kunt doden, door eens naar binnen te glippen. Er zijn de eerste treinstellen te zien. Ook een, ingericht als superdeluxe salon wagon. Men laat het een en ander zien over de geschiedenis en de aanleg van de baan. Dat is een leuk bezoekje, als er tijd over is.
Dan kunnen we instappen. Af en toe valt er nog een druppeltje, het lijkt weer droog te gaan worden. We zijn maar met zes personen in de wagon. Terwijl ik een strategisch punt zoek om video opnamen te maken, gaat de boordradio aan en worden we verrast met een soort begrafenis muziek. Ik vond het maar onheilspellend klinken. Bovendien begon het weer te regenen.
Maar het fluitje ging en we vertrokken, de berg op, naar ons eerste doel : Queralbs.
De muziek is niet meer hoorbaar door de regen, dat nu met bakken omlaag komt. Het uitzicht blijft ondanks dat, toch bijzonder fraai. Bij Queralbs stapt nog iemand in en we gaan verder. Overigens, kan je tot dit plaatsje met de auto komen.
Er zijn nog steeds maar zes passagiers in onze wagon en wat doen die nu ?
Bij een flinke afgrond gaan ze allemaal aan dezelfde kant bij en door het raam hangen. In de stromende regen. Even dacht ik nog, straks helt die trein over en liggen we allemaal in de diepte.

Maar dat is natuurlijk onzin. Dus ga ik me weer met filmen bezig houden. Helaas kunnen het geen spectaculaire beelden worden want we zitten midden in de regen en mist. Een eind voor ons, zie ik in een grote bocht een viaduct tussen de bergen hangen, waar we overheen moeten.
Begint die trein ook nog te piepen en knarsen. Enfin we komen er natuurlijk makkelijk overheen en het begint me toch echt te spijten, dat we zo weinig kunnen zien van het speciale berglandschap. We hopen verderop boven de wolken uit te komen.
Maar nee, hoe hoger we komen, des te uitbundiger gaat het regenen.
Opeens wordt de ruimte voor de bergbaan erg smal. Vlak naast ons stroomt een woeste rivier.
Even later lijken we weer op een vlakte aangekomen te zijn.
Nog een stevige bocht en het eindpunt komt in zicht. Het eerste wat we zien is een prachtig meer met daar achter een kloostercomplex. Het lijkt er althans erg op. Maar het is een kapel met allerlei gebouwen er om heen. En dat alles voor het welzijn van de toerist.
Als we gedacht hadden hier alleen te zijn, konden we dat snel vergeten. Op het station stonden honderden mensen die niets liever schenen te willen dan van hier weg te komen. Via een overdekte galerij konden we naar de hoofdgebouwen lopen. Ook hier was het enorm druk.
De helft van alle aanwezigen bestond uit scholieren, die hier een soort school uitstap maakte. Dat maakt het wel levendig.
Nat en rillerig kwamen in het hoofdgebouw aan; Een drukte van jewelste. Logisch, iemand die niet buiten moet zijn, is hier binnen.
Er is van alles te zien. Info balie, kiosk met allerlei fotoboeken e.d.
Er is ook een ruimte waar een expositie gehouden wordt van foto's van het dal en erg mooie schilderijen. Met hetzelfde thema.

Ook is de heilige St. Gil hier te vinden. Want dankzij deze heilige is het hier een skioord geworden. Men heeft zijn kapel gebouwd, daarna een hotel enz.enz. In de stromende regen vluchten we dan naar een zelfbedieningsrestaurant, waar het ook al erg vol is. We dwalen nog wat door de gebouwen en tot slot gaan we de kerk van de H. St. Gil binnen. Dat is de enige plaats waar het erg rustig is. We worden direct opgeschrikt door een galmend ge-bel.
In de verte horen we ook veel gelach. Wat blijkt; achter en boven het altaar is een "speeltje" voor de jeugd. Wie zin heeft kan een trap oplopen, om boven het altaar te komen. Daar ontdek je dan de reden van het vele gebel.
Wat is het geval?
Onder toeziend oog van een afbeelding van St. Gil staat een zuil met kruis er op.
In de zuil is een mooi rond gat, waar je net het hoofd kunt doorsteken. Dat is ook de bedoeling. Hoe gaat het te werk ?
Je steekt het hoofd door die opening. Gelijktijdig moet je aan die zeer luidruchtige bel trekken. Het resultaat van dat alles is dat de persoon in kwestie in de toekomst vruchtbaar zal zijn.
Natuurlijk is dit alleen voor vrouwen.
Maar net is er een stel tieners gearriveerd en de meiden moeten direct aan de slag. De jongens hebben een grote mond en lachen zich gek, maar toch is er niemand die zo brutaal is om ook z'n hoofd eens in dat gat te steken. Die bel bleef onophoudelijk galmen. Het plezier bleef lang aanhouden.

Achter in de kerk zag ik een stuk of acht op schaal nagebouwde kathedralen en schouwburgen. Je kan het bekijken als of je door een kijkdoos kijkt. Het doorkijkgat is hier echter wel zo'n 50 cm. Het is werkelijk verbluffend hoe alles in miniatuur is na gebouwd.
Zelfs de imposante verlichtsornamenten zijn er en werken ook. Alles is compleet. Zelfs de mensjes zijn heel goed nagemaakt.

Lees verder: www.reisimpressies.eu