SPANJE
Costa Brava Salvador Dali driehoek

Figueras
Gelukkig heb ik de leeftijd dat ik nog mee maakte dat Senor Dalí regelmatig de media haalde met allerlei malle fratsen. En natuurlijk vond ik hem een aanstellerig ventje.
Maar toen wij bij de uitlopers van de Pyreneeën onze vakantie doorbrachten, waren we slechts op een half uurtje rijden van het tentoonstellingsgebouw van salvador Dalí.
Dat bevind zich in Figueras, zo'n 20 km van de Franse grens. Wij moesten dan toch maar eens een bezoekje brengen aan het Teatro Museo Dalí.
Konden we eens bekijken wat dat schilderachtig figuur allemaal gepresteerd had in zijn bewogen leven.
In het kleine stadje kost het geen enkele moeite om zijn museum te vinden, de weg er naar toe staat uitstekend aangegeven. Al van veraf zie je het eigenaardige gebouw, dat mede door hem zelf is ontwerpen en dus zeker niet normaal oogt met die enorme eieren boven op het dak.
We parkeren schuin tegenover het museum in een open parkeergarage.
Dan steken we de weg over en via enkele brede trappen staan we op het plein bij het museum.
We raken al direct in de sfeer, door de vele en rare standbeelden die het plein opsieren.
Ondanks dat het mei is, zijn er veel bezoekers op de been.
Opvallend veel mensen tussen de 15- en 35 jaar bevolken het plein en staan te kijken bij alle vreemde zaken die er te zien zijn.
De koepel van het museum valt heel erg op.
Deze is bijna bolvormig en valt al van ver te zien. Deze koepel overspant de hele hal van het museum, zoals straks zal blijken.
Het plein heeft ook veel gezellige terrasjes en wat eenvoudige eetgelegenheden, die goed bevolkt zijn.
Dan stappen we maar eens naar binnen. Zonder in een rij te moeten staan passeren we de kassa van het drukst bezochte museum van Spanje.
Dan komen we in de overweldigende hal, onder die mooie koepel die zo duidelijk zichtbaar is. Enorme schilderwerken van Salvador Dalí sieren de hal op.
En dat zijn niet zo maar schilderwerken; elk werk heeft een verhaal en vele verborgen "grapjes".
Het is natuurlijk niet aan mij om over de schilderwerken te oordelen,
die moet je gewoon zelf zien. Ondanks de drukte in de hal is er volop ruimte en zijn er genoeg zitjes om op je gemak al het fraais in je op te nemen. Na verloop van tijd gaan we de binnenplaats op.
Hier is het echt wél druk.
Je raakt niet uitgekeken naar , je waar naar...... je ziet zoveel raars tegelijk.
Wat moet die Rolls daar midden op het plein ?
Kijk je naar boven, dan zei je allerlei gevelversieringen, die uiteraard niet normaal zijn, volgens de geldende begrippen. Wel zéér apart
We gaan voorbij aan de enorm grote blote en tevens gevulde dame in vermoedelijk brons.
Alles is even verwonderlijk hier. Maar je komt pas echt onder de indruk als je weer naar binnen gaat, daar waar de beroemde werken hangen. en dat zijn er misschien wel honderden.
Als je wat dichter bij zijn schilderen kom, zie je hoe verfijnd het penseel de kleur op het doek heeft gezet. Ook de absurde afbeeldingen en dat zijn de meeste, maken diepe indruk op me.
Gaandeweg begin ik respect voor die rare kunstenaar te krijgen.
Maanden later weet ik het zeker ; Dalí is voor mij dé schilder.
Niet dat ik er verstand van heb. Maar het spreekt me meer aan dan de werken van b.v. van Gogh.
Een nieuwe Dalí- fan is geboren. Ook tientallen tekeningen in een galerij op een hogere verdieping zijn te bewonderen;
De een vindt ze schunnig, de ander prachtig.
We zijn een hele middag van de ene in de andere verbazing gevallen.
Hoe meer alles tot je door dringt, des te meer wil je van Salvador Dalí weten.
Ook over zijn geliefde Gala.
Hoewel Salvador in Figueras is geboren, bracht hij veel tijd in zijn leven door in het schilderachtige vissersdorpje Cadques.
Als kind ging hij daar met zijn ouders in de zomermaanden heen. Zij hadden er een klein huisje.
Op luttele kilometers van dit heerlijk dorpje, omklemd door stevige rotsen en bergen, ligt het gehucht Port Lligat.
Daar heeft de meester zijn beste werken gemaakt, vond hij zelf. Een eigenaardig bouwwerk is daar te bewonderen.
En nu we toch door het Dalí- virus zijn aangetast, willen we het daar ook eens gaan bezoeken.
Dat doen we een andere keer.

Port Lligat
Bij Rosas begint een schitterende, maar vrij onstuimige weg door de bergen. Deze zijn niet echt hoog, maar in vergelijking met de onder je liggende zee, toch aardig indrukwekkend. Zonder overigens lastig of eng te zijn.

Na drie of vier km kan je op een parking even terug blikken op de vlakte tussen Rosas en het achterland.
Je bent al snel aardig hoog, zonder het echt gemerkt te hebben.
Over een schilderachtige weg, waar niemand haast heeft, kom je na 15 km op een driesprong. Even er voor kan je de wagen parkeren en dan genieten van een magnifiek uitzicht over het landschap dat noordelijk van je ligt.
Bij de driesprong gaat je niet naar El Port de la Selva, maar pak richting Cadaqués. Het wordt als maar mooier. Links ligt de montana Negra en even later is de zee te zien. Nog een flinke bocht en dan zie je het witte dorp . De verleiding is groot om hier te blijven en als je er tijd voor hebt, moet je dat zeker doen.
Wij nemen het weggetje aan de noordkant van het dorp in de richting van Port Lligat.
Na drie - vier kilometer zijn we er. Leuk weggetje Nergens eng of gevaarlijk. Wel mooi.
Aan de noordkant van Port Lligat is een onverhard parkeerterrein.
Hier de wagen dus parkeren.
Ga ja dan terug omhoog het dorpje in, dan kom te via sprookjesachtige straatjes en trapjes bij het beoogde huis van mijnheer Dalí.
Je kan ook de weg oversteken van het parkeerterrein, dan sta je op het strand en dan loop je in enkele tientallen meters naar het stulpje van de tortelduifjes Salvador en Gala.
Voor het aparte gebouw ligt een in verre staat van ontbinding verkerende roeiboot, waar binnenin een prachtige boom groeit.
Wie er het eerst was weet ik niet; de boom of de boot
We deden een poging om binnen te komen maar we wisten het eigenlijk al; je moet van te voren reserveren.
We konden een plaats boeken voor drie dagen later. Dat hebben we maar niet gedaan.
Het alleen daar zijn met allemaal Dalí fans, of natuur liefhebbers is al iets aparts.
Ook intrigerend zijn de verwilderde en toch tamme katten.
Er liep geen enkel ongehavend exemplaar rond. De een mist een half oor, de ander een stuk staart en weer een arme sloeber strompelde moeiteloos met drie poten tussen de menigte.
Het moet een hard leven voor die beesten zijn.
Veel mensen komen hier voor niets, want die denken er niet aan dat je zelfs in mei moet reserveren. Dan loop je maar aan de buitenkant van de gebouwen om een glimp van het interieur te kunnen zien.
Maar het blijft bij de aanblik van een paar stevige bewakers die het zaakje goed in de gaten houden.
Er is ook een winkeltje, waar we wél binnenkunnen en daar is alles te koop met Salvadors markante kop er op.
Veel mensen die niet naar binnen kunnen, genieten toch van de heerlijke sfeer die hier heerst en de ruige zee die op het strand klots. Met of zonder het interieur van Salvador's woning, is het tripje hier naar toe de moeite waard.
Dus is er tijd voor een bezoek aan het zo vaak geportretteerde Cadaques.

Omdat Salvador dik geld verdiende kon hij het zich permitteren om een kasteel voor zijn geliefde te kopen.. Dat kasteel ligt in Pubol.
Om het verhaal rond te maken moeten we daar ook maar eens gaan kijken.

Púbol
Pubol is op de meeste landkaarten niet te vinden, maar wel op de hier onder afgebeelde Michelinkaart.
Het ligt ten oosten van de stad Gerona. Vanaf Figueras is het ongeveer 25 tot 30 kilometer rijden, afhankelijk van de gekozen route.Het ligt langs de C 66, de weg van Gerona naar Palafrugell.
Pubol is een piepklein dorpje waar het Kasteel van Gala dicht bij de kerk is weggestopt in het groen.

Aan de rand van het dorp is een royale parkeerplaats op een grasveld, waar je nog even kan liggen luieren in de zon.
Op een kleine 100 meter afstand kom je dan bij het kasteel waar veel charmante bewaaksters rondlopen om de zaken scherp in de gaten te houden.
We zullen ons keurig gedragen.

Op de binnenplaats ga je een trapje op om bij het kantoortje daar de entree gelden te betalen. Wij komen er nu makkelijker binnen, dan destijds Salvador, want volgens de berichten mocht die alleen bij zijn geliefde verschijnen nadat hij het schriftelijk had
aangevraagd.
Lees verder.. www.reisimpressies.eu