PERU
Lima Amazonas

Tekst: Joyce Frey.

Toen het vliegtuig in de late avond al een eind gedaald was, kon ik vanuit het raam in de verte een lichtgloed zien.
Ik dacht al aan een vuurspugende vulkaan. We daalden nog verder.
Bergen waren nu in de duisternis te herkennen met daar achter de vuurgloed. Het leek er te branden. Toen we over de berg vlogen kon ik zien waar die gloed vandaan kwam.

Er brandde een geweldige zee van lichtjes onder het vliegtuig. Het was de stad Lima.
De machine kwam steeds dichter bij en landde ten slotte zachtjes op de grond. De vlucht naar Lima bij nacht, maakte alleen al de reis de moeite waard.

Een jong Zwitsers stelletje en ik, werden naar een hotel in de stad gebracht, waar we als welkomstdrankje een Pisco Sour kregen. Het nationale drankje dat bestaat uit limoensap, pisco en veel ijs; een soort druivenjenever.

Na een korte bespreking met de gids, gingen we graag naar bed.
Vroeg in de morgen ging er al veel verkeer door de straten.
Ik wandelde naar de zee, die een stuk onder de stad lag. Daarna naar het park " del Amore", waar een groot beeld stond van een paartje, dat elkaar beminde. Toen vlug naar de stad, waar ik al gauw niet meer wist waar ik was. Om één uur zou ik afgehaald worden bij het hotel, voor een uitstapje. Het was al half twaalf.

Ik wist niet beter te doen dan een taxi aan te houden.
Het was geen pleziertje om op dit uur met een auto door de stad te rijden.
Ik was nog op tijd aan gekomen. Tijd om te eten was er niet meer.

Met ons drietjes wachtten we op onze gids. Voor we naar de Inca ruïnes gingen, moesten we nog een Duits stel ophalen.
Al gauw werd het een leuke groep met ons vijven.
We kwamen op de plaats van bestemming aan; de ruïnes van Pachacamac;

Hier werd ons al een beetje over de Inca's verteld. Dan gingen we naar een museum, waar een hoop van de Inca's te zien was. Sieraden, maar ook kon men zien hoe men operaties in de hersenen uitvoerden.
Dat was iets dat de Inca's kennelijk graag deden. Ook van seks genoten ze in de zelfde posities zoals wij die nu ook nog beleefden.
Na de rit gingen we eten. Als eerste kregen we natuurlijk een Pisco Sour en daarna een siroopje dat naar speculaas smaakte.

De volgende dag reden we door Lima om imposante gebouwen, die aan Spanje deden denken, te bekijken.
s-Avonds moesten we ons voorbreiden op een uitstapje in het oerwoud. We moesten de nodige dingen voor de nacht mee nemen. Daarbij hoorde ook een zaklantaarn.

Je kon nooit weten of de stroom in het oerwoud uitviel. Vroeg in de morgen werden we naar het vliegveld gebracht om na een tussenlanding, naar Iquitos te vliegen.
Inca ruïnes van Pachacamac

In Iquitos stond een busje klaar om ons naar een aanlegplaats voor boten te brengen. De boot voer veertig minuten, met de nieuwe gids, op de Amazonas. Oerwoud trok erg snel aan ons voorbij.
Het was prachtig!

Dan legden we aan en kwamen bij onze lodge, dat dicht bij de rivier lag. Kleine huisjes stonden op ons te wachten. Iedereen werd ingedeeld. We kregen een half uur de tijd om ons in te richten. Daarna gingen we eten in een grote zaal. Dan konden we nog een uur siësta nemen om ons te gewennen aan het hete en vochtige klimaat. Ik sprong in een hangmat, onder een dak en keek naar de papagaaien die naar etensresten zochten.

Andere vogels schenen de middaghitte ook niet te deren, ze zongen een vrolijk lied. Krekels en andere dieren maakten zich met hun geluiden duidelijk aanwezig. Vooral de apen in de bomen gingen tekeer. Het was heerlijk hier...........
Maar toen moesten we ons omkleden voor een wandeling in het woud. Goede schoenen. Lange broek en bloes aan. De wandeling zou twee uur duren.De mars ging door een prachtige vegetatie.
Vreemde beesten waren er te zien. Juan, de tolk, probeerde met een stok een tarantella- spin uit zijn hol te lokken. van Lima vliegen naar Iquitos in het noorden

Maar hij kwam niet, omdat het beest overdag sliep. Ik zag op omgevallen boomstammen een witte, onbekende massa en wilde weten wat het was. Juan zei dat het paddestoelen waren. Het was een heerlijke wandeling geweest tot we weer bij de rivier aankwamen, waar het bootje op ons wachtte om verder te varen. Nu gingen we naar een missiedorp. Intussen leefden daar drie

duizend mensen. We liepen er rond en probeerden verschillenden onbekende vruchten en gekookte pindakaas. Later moesten we met de boot terug, maar we konden niet. Het water stond te laag omdat het vandaag niet geregend had. We moesten een stuk lopen om bij een plaats te komen waar de boot kon aanleggen.

Toen ging de reis terug naar de lodge, waar ik weer in de hangmat dook om de avond af te wachten. Na het eten stond nog een barre tocht door het oerwoud gepland. Dat wou ik niet missen. Nadat het avond eten voorbij was, kwam Juan om te vragen of we bereid waren om te vertrekken. Ik was het.
De vrouwen waren te bang en de mannen te moe om mee te gaan.

Verder lezen >> www.reisimpressies.eu - Lima