PERU
42 kilometer wandelen in de bergen

Woensdag 19 juni Eerste dag Inca Trail

Om half zes werden we opgehaald door Victor, die al twee porters mee had genomen. Annette was opgestaan om ons uit te zwaaien. Ze zei dat ze toch wakker was, en dat was ook logisch. Een paar uur eerder waren de wandelaars voor de Lares Trail vertrokken. Nadat Annette en Victor eindelijk na een hoop proberen de telefoonnummers hadden uitgewisseld zijn we op pad gegaan met ons eigen luxe, en veel te grote busje. Deze trail is wel een beetje decadent, maar het zal wel zo horen. Al hobbelend, en ik vol gezonde spanning over hoe het zou gaan verlopen, kwamen we om half acht aan in Ollantaytambo. Daar hebben we even gelegenheid gekregen om te ontbijten, en maakten we kennis met onze crew van vijf dragers en een kok. Dat betekende dat we zeven man personeel voor ons alleen hadden. Hoezo decadent? 0 De crew pakte de spullen in, nadat ze ons nu al voorzien hadden van snoep en fruit voor onderweg. Na een poosje zijn we gaan lopen, maar niet voordat Victor een foto van ons had gemaakt onder het bord van het beginpunt. We moesten door de controle, daar werden onze paspoorten gecontroleerd en natuurlijk de permits. En dan kon de tocht eindelijk beginnen: over de beroemde brug. Maar niet voordat we onze regenspullen hadden aangetrokken, het was namelijk gaan regenen, en niet zo zuinig ook. Het is goed dat we in de droogste maand van het jaar hier zijn, hebben wij dus weer regen. Maar het was begonnen en we maalden er dus niet om. Het eerste stuk na de brug was een aardig klimmetje, maar dat ging al prima. Het was even weer wennen om te lopen, maar ik merkte eigenlijk al gelijk dat de wandelingen thuis en in Peru zeker mee hadden geholpen om dit mogelijk te maken. Na het klimmetje was het pad een heel stuk vlak, en we schoten lekker op. We hebben nog een grote groep Japanners ingehaald, omdat het anders niet zou opschieten. En op dat moment dacht ik nog dat het niet fijn zou zijn als we heel de weg zo in colonne zouden lopen. Maar we hadden wel daarop gerekend, dus boeien! Gaandeweg zagen we wat kleine winkeltjes waar je eten en drinken kon kopen en we zagen ook nog wel andere toeristen. Toen ik bij een van de winkeltjes naar het toilet ging kwamen er zelfs een stuk of twaalf jongelui die bij het winkeltje wat gingen eten en/of drinken. Maar wij gingen gestaag verder, zolang het vlak was gezamenlijk. Al snel was de regen opgehouden en deden we onze regenspullen weer uit, lopen in de zon met een shirtje met korte mouwen was natuurlijk veel te lekker. Maar opeens zag ik een hoop porters (van ons zelf die ons alweer hadden ingehaald, en van een andere ploeg) een stukje de heuvel op geklommen staan. Van die kant, maar ook door Piet werd er geroepen en gewezen dat ik en Victor ook de berm in moesten. Er was namelijk een stier onderweg die weliswaar aan een touw zat bij een boer, maar die het ook niet zo naar zijn zin had en woest om zich heen aan het slaan was met zijn kop en dus met zijn hoorns. Gelukkig was hij alweer een beetje gekalmeerd, maar schrikken was het toch wel even. Daarna zijn we alleen wat ezeltjes en lama's tegengekomen, en dat is dan wel weer leuk, dat hoort er een beetje bij. Op een gegeven moment kwamen we langs een soort campsite waar een tent was opgezet. Victor vertelde dat het een lunchplek was, en dat die tent was opgezet om te koken en te lunchen. We konden dat bijna niet geloven, het was toch prima weer en waarom zou je dat dan doen? Een stukje verder kwamen we langs een mooie ruïne, en daar bleek Victor toch wel heel veel te weten van de Inca's en hun bouwwerken. Hij legde uit wat er voor ruimtes in de ruïne Llactapata waren, en wat er gebeurde op de terrassen die op de bergrug lagen die vanaf de ruïne zo mooi te zien waren. Het was een prachtige plek. Toen wij aankwamen bij onze lunchplek begrepen we ineens waarom er lunchtenten worden opgezet, we waren blij dat onze tent stond: het was namelijk weer gaan regenen. De manier van lunchen is trouwens ook we heel bijzonder: de tent is in twee delen gesplitst. Een deel is de keuken waar de kok, compleet met koksjasje en koksmuts aan het kokkerellen is. Het andere deel, dat is afgescheiden door een zeil als wand, is het restaurant waar de maaltijd wordt geserveerd. Er is nog net geen drank bij (anders dan thee, koffie of een sapje), maar verder mankeert er niets. Een ober met sjaal en jasje, voorgerecht en hoofdgerecht als lunch en koffie toe. En dus allemaal klaargemaakt op een tweepits butagas stelletje. Het was fantastisch, ook de houding van de mensen: vrolijk aan het werk en volop plezier met elkaar. Een beetje jammer dat het eten veel teveel voor ons is, Piet heeft de helft aan Victor gegeven. Maar de rest zou ook wel opkomen, de crew zelf moest natuurlijk ook nog eten. Na het eten zijn we weer verder gelopen. We kwamen wel aardig wat porters tegen (eigenlijk haalden ze ons in), maar geen toeristen meer. Op één na: een wat gezette dame die op een paard ons tegemoet kwam en waarschijnlijk haar groepsgenoten een stuk had vergezeld. Verderop mogen er namelijk geen lastdieren op de Inca Trail, alleen deze eerste dag en op de tweede dag een klein stukje om een winkeltje te bevoorraden. Verder zijn we nog bij een controlepost voor de porters geweest. Er wordt de laatste jaren goed gecontroleerd dat ze niet uitgebuit worden, en bijvoorbeeld met vijftig kilo op hun rug de bergen op lopen. We zijn op ons gemak doorgelopen, en behalve dat we een voor mij vervelend bruggetje over moesten. Maar ook dat hoort allemaal bij de wandelervaring op de Inca Trail, dus... Om half vijf waren we, ruim voordat het donker werd, op de campsite. Daar stond ons tentje al klaar, lagen onze tassen er in en werden we warm onthaald door onze ploeg. Als beloning echter deze keer geen koud biertje, maar een lekkere warme thee. We waren niet alleen op de campsite, maar heel druk was het er niet. Na de thee zijn we even gaan rusten, en daarna was het snel tijd voor het diner. Ook dat was weer prima: soepje vooraf, hoofdgerecht en zelfs een toetje. Het enige wat er aan mankeerde was de begeleidende drank, weer geen alcohol. We zullen het wel redden deze vier dagen (gelukkig zijn het er eigenlijk maar drie, omdat we de vierde dag alweer uitgewandeld zijn). Na het eten zijn we snel naar bed gegaan, het koelde heel erg snel af, en zo zonder al teveel vertier en met een zware dag voor de boeg is het beter om vroeg te gaan slapen. Morgen een hele klus: 10-11 uur wandelen en veel stijgen!


Donderdag 20 juni Tweede dag Inca Trail

We werden volgens afspraak om vijf uur gewekt. Eigenlijk zou het een half uurtje later zijn volgens het standaard schema. Maar omdat ik niet volgens het standaard tempo loop hadden we gevraagd of we eerder mochten. Omdat Victor mijn eerste dag al had gezien had hij er niet veel moeite mee om wat eerder te beginnen. We werden gewekt met een kopje thee en wat later werd er een badje warm water gebracht om ons te kunnen wassen. Om half zes was het ontbijt klaar, en dat was natuurlijk weer veel te veel. We gingen na het uitstekende ontbijt om kwart over zes lopen voor de zwaarste dag van onze beproeving die we de Inca Trail noemden. We zijn al snel gaan klimmen en we zaten na drie kilometer op bijna 4200 meter. Voordat we die top bereikten begon het te regenen en zelfs te hagelen. Gelukkig bleef Victor bij me, zodat Piet door kon lopen. Een ander bijkomend voordeel was dat ik de reserve poncho van Victor kreeg. Dat scheelde nogal wat, dus we moeten maar eens een investering doen op dat soort spul. Het zal vast niet de laatste keer zijn dat we ergens in de regen lopen. Toen ik na een hoop gehijg en gepuf in mijn eigen tempo boven kwam was het echt hondenweer: wind en natte sneeuw. Dus Piet was nergens meer te bekennen, die was namelijk al veel eerder boven en het was daar te slecht weer om te wachten. Groot gelijk had hij. Victor heeft daar ter plekke wat foto's van mij gemaakt met mijn kleine cameraatje, er moest tenslotte wel vastlegging komen van deze prestatie (dat is tenminste wat hij zei). Toen we naar beneden liepen over een groot aantal traptreden werd het weer beter. Ook dit stuk liep ik de meeste tijd alleen, maar dat vind ik helemaal niet erg. Er is niets zo vervelend als je moeten aanpassen aan het tempo van iemand anders. Dat geldt natuurlijk ook niet voor mij, maar ook voor Piet en Victor. Toen Victor en ik bij de lunchplek aankwamen begon het weer te regenen, dus Piet mazzel dat hij al binnen was. We hebben snel gegeten, want we hadden nog een lange weg te gaan. "Gelukkig" begon de trip na de lunch weer met een flinke klim, we zouden het anders verleren en dat is toch zeker niet de bedoeling. Maar gelukkig was het droog. Onderweg kwamen we een mooie, halfronde site tegen. 0 De naam ben ik kwijt, maar we zijn er ook maar even op geweest. Naar boven lopend zijn we een poosje samen opgelopen, maar toen het tempo weer uiteen liep is Piet doorgelopen naar de tweede top. Daar heeft hij staan wachten, een beetje verscholen omdat het weer begon te regenen. Er waren een paar poeltjes, dus het is op hoogte niet alleen maar nat van de regen, maar er is ook nog iets wat blijft liggen. Onderweg naar beneden kwamen we Sayaqmarka, een grote site tegen. Piet en Victor zijn daar naar boven gegaan. Ik zag dat niet zo zitten omdat het én heel steil omhoog was en ik moe werd, én ik dacht dat ik zo traag zou zijn dat we dan in het donker op de campsite aan zouden komen. En dat laatste zag ik helemaal niet zo zitten. Piet en Victor zijn dus naar boven gelopen, en hebben daar rondgekeken. Victor heeft nogal wat foto's van Piet daar gemaakt, het lijkt een echte paparazzi. Piet kwam als eerste beneden, Victor wilde daar ook nog even in rust zijn voorouders en de aarde eren. Hij heeft daar wel wat mee, en dat is prima. We zien het ook steeds, als we wat eten of drinken offert hij het eerste beetje aan Pancha Mama (Moeder Aarde). Intussen dat zij boven waren ben ik op mijn gemak doorgelopen en aangekomen bij Qonchamarka, een kleine site iets verderop. Daar hebben we Piet en ik ook nog even wat rondgekeken totdat Victor er weer bij kwam. Daarna was het nog een half uurtje naar de campsite, waar we natuurlijk hartelijk werden ontvangen door onze crew en waar de tenten alweer klaar stonden. We werden van harte uitgenodigd voor thee en popcorn. Dat was helemaal prima na een inspannende dag. Daarna werd de crew officieel aan ons voorgesteld, het is een leuk clubje dat ook veel plezier met elkaar heeft. Een aantal erg jonge jongens (van voor in de twintig), maar ook wat ouderen, de oudste drager was 43. Ik zou ook op die leeftijd mezelf niet met 25 kilo op mijn rug een berg op zien hollen. Al snel na het voorstelrondje, en het genieten van het fantastische uitzicht op de besneeuwde bergen bij de zonsopgang kregen we het badje warm water om ons op te frissen. We hadden gevraagd om één badje, twee is een beetje onzin. Daarna gingen we eten. Het was flink koud, dus de mutsen gingen op en de fleecevesten niet uit. Na het eten kregen we onze doppers gevuld met warm water mee, zo fungeerden ze mooi als warm water kruik. Snel even naar het toiletblok, dat was wel wat minder als de vorige campsite: je kon het toilet niet doortrekken, maar moest het doorspoelen met grote waterslangen. We lagen dus al rond acht uur in bed, kruiken in de slaapzak, heerlijk. Piet wilde niet, dus ik had er twee, en dat vond ik helemaal niet erg. Ik was dus alweer heel snel onder zeil.


Vrijdag 21 juni Derde dag Inca Trail

5.45 uur wake up call, 6.30 uur ontbijt en om 7.00 uur op pad, het is en blijft wel vakantie. Gelukkig was er natuurlijk eerst weer een badje warm water en een prima ontbijt, er wordt heel erg goed voor ons gezorgd. Het is dan wel decadent om zeven man personeel te hebben met z'n tweeën, maar het is ook wel lekker. Het begin van de wandeling was, hoe verrassend, een klimmetje, maar daarna werd het al snel weer dalen. En dalen was het, er bleven maar trappen komen. En dan ook niet zo van die kleintjes, je snapt werkelijk niet hoe die kleine Inca mannetjes en vrouwtjes die treden op en af konden. Soms laag, soms hoog, maar in elk geval heeeeeel veel. Toch waren er ook erg mooie stukken wandeling bij, we liepen namelijk in het nevelwoud en dan is er veel te zien. Prachtige, heel erg kleine, orchideeën, vlinders en vogeltjes. Op de plekken waar het plat wandelen was liep ik evengoed alleen, maar dat was omdat ik het zo heel erg mooi vond. Er waren fantastische doorkijkjes, ik kon er geen genoeg van krijgen. Ik zei op enig moment ook tegen Victor toen hij weer eens zat te wachten dat het niet de conditie of de vermoeidheid was, maar de prachtige omgeving die er voor zorgde dat ik zo traag was. Een van die mooie dingen was ook een Inca tunneltje waar we doorheen moesten lopen. Het was een tunnel met daarin (natuurlijk) een trap. Lastig, maar het leverde wel een mooie foto op. Dat ik wat traag was vond Victor ook helemaal niet erg, ik had volgens hem de vorige dag al een topprestatie geleverd en kon nu rustig aandoen omdat we toch tijd genoeg hadden. Toch was ik op bepaalde punten ook wel blij dat ik op hem kon terugvallen, sommige trappen waren wel heel erg steil. Hij nam twee maal mijn stokken over en gaf me een arm zodat we toch redelijk snel naar beneden konden. En dat werkt, zo'n man die een stevige arm geeft omdat hij zelf zeker is van zijn kunnen om zonder vallen naar beneden te lopen. Toch liep ik natuurlijk het liefst zelf naar beneden, maar de steile stukken van de 2300 (maar voor mijn gevoel meer) treden was het toch wel gemakkelijk. Op een gegeven moment kwamen we aan bij een campsite waar hij even moest bellen, en waar wij dus even de tijd kregen om op ons gemak rond te kijken. Daar zaten ook een paar valken, hij wees ze ons en ze vlogen prachtig door de helblauwe lucht. Maar toen ze eenmaal gingen zitten hebben we zeker een halfuur gewacht tot ze weer gingen vliegen voor de foto. Helaas doen beesten niet alles wat je zou willen voor een fotoshoot, dus heeft Piet ze maar een paar keer zittend op de foto gezet. Na die pauze zijn we verder gelopen en kwamen we al heel snel op een kleine site, waar Victor natuurlijk weer uitleg gaf, en waar ook een paar lama's liepen. Daar kwamen we ook een paar andere toeristen tegen, een paar jongelui die ook deze site bezochten. Maar dat waren er dan ook maar een paar, het is verbazingwekkend hoe weinig andere toeristen we tot dan gezien hadden. Als je na gaat dat er op de 42 kilometer ongeveer 700 toeristen lopen snap je niet dat er niet wat meer ziet. 0 Ze zullen allemaal wel ongeveer hetzelfde tempo lopen, en dat zal dan gemiddeld ook niet veel sneller zijn dan wij lopen. De enigen die ons steeds inhaalden waren de dragers van onze en andere ploegen. Na het bezoek aan de site zijn we verder gaan lopen en het was, voor de verandering, prima weer. Het zonnetje scheen, maar het was niet te heet, dus prima wandelweer (moeten we vaker doen). Onderweg wees Victor ook een grote berg aan, Machu Piccu Mountain, en ook Machu Piccu Village. We kwamen dus in de buurt !!!! Om 13.45 uur waren we op onze campsite voor die avond. De tenten stonden er natuurlijk al weer, en nadat we alweer hartelijk welkom waren geheten door onze crew kregen we weer een heerlijke lunch voorgeschoteld. De tenten stonden wel erg aan het randje van de afgrond, en het zou dan ook uitkijken zijn als we 's-nachts naar het toilet moesten (of gewoon niet gaan plassen). Na de lunch zijn we met Victor naar een site op tien minuten lopen van de campsite gelopen. De campsite had dan ook dezelfde naam als de Inca nederzetting: Winay Wayna. Daar werden we eerst door Victor rondgeleid, en moesten we natuurlijk ook weer uitgebreid op de foto. Daar maakt hij namelijk een gewoonte van, en dat is eigenlijk best leuk. Nadat hij alles had uitgelegd ging hij zelf weg en waren we alleen op de site. Dat is wel heel bijzonder. Piet is nog naar beneden gegaan, naar de nederzetting zelf. Ik had daar geen zin meer in. Nog afgezien van de steilte van de trappen lag er ook aardig wat gruis op. En het laatste waar ik zin in had was daar naar beneden kletteren, net voordat we de Inca Trail hadden volbracht. Toen we terug kwamen hebben we eerst wat zaken in de tent georganiseerd, zoals de slaapzakken aan elkaar ritsen. Daarna stond om vijf uur de thee met snacks alweer klaar. Daarna eten, en op tijd naar bed. Maar voordat we ons terugtrokken was er wel de "ceremonie". We moesten natuurlijk onze crew bedanken, niet alleen in woorden maar ook met de fooi. Helaas was dat aan het begin van de reis niet verteld en het stond ook niet in de reisbeschrijving. Gelukkig had Victor het er bij de introductie in Cuzco wel over gehad, en had Annette ook nog aangevuld anders hadden we niet eens genoeg geld meegenomen. Maar ze waren er blij mee, we hebben Victor ook maar gelijk zijn deel gegeven en betaald voor de huur van de stok voor Piet. Al met al zette het ons toch even zo'n slordige 150 Euro achteruit. Na dit feestelijk gebeuren zijn we samen nog naar het toilet gegaan en gaan tanden poetsen, daarna was het wel klaar: koud en verder toch niets te doen. Bovendien mochten we de volgende dag om 3.30 uur opstaan dus...


Zaterdag 22 juni Vierde dag Inca Trail

Als het gaat om vroeg opstaan spande deze dag wel de kroon: wake up call 3.30 uur, 4.00 uur ontbijt en 4.30 uur onderweg. En allemaal omdat dan onze crew de trein naar huis kon nemen in Aquas Calientes. Maar gelukkig waren we niet de enigen, de campsite was al aardig in beweging, kennelijk gaan ze allemaal zo vroeg naar huis. Maakte niet uit, zij hebben vier dagen voor ons gezorgd en mogen dan ook op tijd thuis zijn. Toen we aankwamen bij de controlepost waren we ook daar niet de enigen: er zaten al zeker dertig mensen voor ons, en we hadden nog net de laatste zitplekjes. Daar moesten we tot 5.30 uur wachten voordat we aan het laatste stuk naar Machu Piccu konden beginnen. Na het even wachten konden we dan eindelijk doorlopen. Het ging in een rap tempo, vooral ook omdat het redelijk plat was. Het was wel jammer dat het nog zo donker was, maar misschien ook wel goed, dan let je niet zo op het pad. We werden nu wel door een paar toeristen ingehaald, maar haalden ook zelf een paar mensen in. Toch was het veel minder druk dan je zou verwachten, en het liep dus best lekker. Het duurde wel even nadat we zijn gaan lopen voordat het wat lichter werd, maar uiteindelijk konden de lampjes ruim voordat we er waren uit. Vlak voor Intipunku (de Zonne poort) vertelde Victor dat er nog een trap zou zijn. Deze werd door sommige toeristen met "Oh nee" begroet, anderen noemden het een apentrap. Ik ben het met de laatsten eens: je moet echt als een aapje klauteren om naar boven te komen. Zo steil, en zulke smalle treetjes. Ik moest van Victor mijn stokken achter laten zodat ik mezelf genoeg kon vastklampen aan de stenen van de trap. Want zoals gewoonlijk op de trail zaten er weer geen leuningen aan. Piet liep natuurlijk weer zo naar boven, waar die de conditie en de durf vandaan haalt weet ik niet, maar die zal ik nooit voorbij streven, al train ik nog zo veel. Boven aangekomen, vlak voor de poort zijn we wel samen naar boven gelopen. Het was een speciaal moment: hier hadden we een hele poos naar uitgekeken. Nadat wij, en natuurlijk ook Victor, weer een heel aantal foto's hadden gemaakt zijn we naar beneden gelopen. Steeds weer kijkend naar dat prachtige plaatje dat we steeds maar uit de reisgidsen zagen en nu zelf konden zien. Het was er prachtig, maar ook wel heel erg druk. Je kon zien dat er aan de andere kant ook bussen naar boven gingen, die waren natuurlijk steeds afgeladen met hordes toeristen. Dat is niet erg, alleen is ook maar alleen. Maar het hadden er best een paar minder mogen zijn. Om te beginnen gingen we eerst maar eens naar het toilet. Na dat noodzakelijke bezoek hebben we eerst maar eens echte koffie gedronken, niet heel goedkoop maar je kunt ook wel verwachten op zo'n plekje. Bijna namen we een biertje, maar het was nog wel erg vroeg en we moesten natuurlijk nog een hoop bezichtigen. 0 Al snel kwamen we ook mensen van de groep tegen, de mensen die de Larestrail gewandeld hadden waren er ook, de Lares Trail is namelijk een dag korter dan de Inca Trail. Het was leuk om ze te zien en te vertellen dat het helemaal goed was gegaan. Maar we gingen natuurlijk verder, Victor had namelijk nog een hoop te vertellen, en leidde ons over een groot gedeelte van de site. Op het laatst gaf hij ons de buskaartjes, en vertelde waar we de bus naar het dorp konden nemen waar de groep weer bij elkaar zou komen en ging hij er van tussen. Het was ook wel lekker om zo samen ook weer eens rond te wandelen op een mooie plek, ondanks al die honderden mensen om ons heen. Nadat we met het busje naar beneden het dorp in ware gegaan zijn we in het afgesproken restaurant gaan zitten en hebben daar een biertje en een pizza genomen. Annette sloot bij ons aan, en toen bleken wij de tijd verkeerd te hebben verstaan, we waren een uurtje te vroeg. Maar dat gaf natuurlijk niks, we namen dus nog maar een extra biertje. Wij zijn samen met een van onze reisgenotes in een trein naar Ollantaytambo gegaan, waar we opgewacht zouden worden door onze buschauffeur. De rit was prima, een beetje zaten we wel op elkaar door de heel luxe, maar toch krappe stoelen, maar verder was de rit prima. We konden lekker naar buiten kijken en een beetje kletsen. Toen we aankwamen op onze bestemming wisten we dat we een half uurtje moesten wachten op de rest van de groep die een latere trein had. Maar geen buschauffeur te zien, en toen wij hem na een poos hadden gevonden deed hij net alsof hij ons had opgewacht. Hoogst irritant dus, omdat het gewoon niet waar was. Hij zette de bus op een andere parkeerplaats, omdat hij weg moest op die waar hij stond. Dat had alles te maken met de verschillende spoormaatschappijen, beetje raar maar het hoort hier bij Peru. Wij zijn nog maar een keer langs de winkeltjes gaan lopen, de spullen lagen toch veilig in de bus was ons verzekerd. Maar toen we terug kwamen bij de bus stond die wagenwijd open, en was de chauffeur nergens te bekennen. Dat zette bij Piet en bij mij wel heel erg kwaad bloed, tenslotte lagen onze paspoorten er in en had hij gezegd dat de bus op slot ging. Toen Piet hem gevonden had kreeg hij de volle laag, en die kreeg hij later van mij nog een keer. Ook Annette liet hem luid en duidelijk weten dat het zo niet de bedoeling was, maar hij bleef maar een beetje laconiek: er was toch niets gebeurd, en alle bussen stonden open. Terug in het hotel hadden we toch niet dezelfde kamer, een beetje jammer. Maar alle spullen waren verhuisd en dat was het belangrijkste. De douche was niet echt fijn: een paar straaltjes. Maar wel lekker warm en dat is wel fijn na een dag of vier je moeten behelpen met een teiltje. Na het douchen zijn we samen de stad in gelopen om te gaan eten. In een restaurant aan de Plaza vonden we een mooi tafeltje, ver van de deur dus koud zouden we het niet hebben. Maar toen bleek dat het wel valk voor de deur van de toiletten waren moesten we toch nog steeds een paar keer vragen of mensen de deur dicht wilden doen. Evengoed hebben we heerlijk gegeten en met een lekker flesje wit erbij kwam alles weer goed. Na het eten zijn we nog even naar de pinautomaat gegaan, het gaat zo wel hard. Ook de supermarkt was weer aan de beurt, voor wat nootjes en een paar biertjes. Thuis aangekomen hebben we nog maar een mail gestuurd, we hadden weer geen service op de telefoon. Het is toch wel apart dat je in de derde stad van Peru geen telefoonbereik hebt. We hebben ook de kamer maar even opgeruimd, het was tenslotte nog vroeg en een puinhoop achterlaten op de volgende dag was ook geen optie.

Verder lezen >>Peru