PAPOEA NIEUW-GUINEA
Atol Hermit

Tekst en foto's: Kristine Hannon

Hermit atol met Luf en Maron eiland.
Om 05u45 word ik wakker, boven op het dek zie ik de eerste eilandjes van het Hermit atol . Aan stuurboordzijde klimt aan de horizon een bloedrode zonneschijf uit het water en tekent het silhouet af van de honderden palmbomen op één van de eilandjes. Bakboordzijde is het toneel van de ondergaande volle maan, wegduikend in de oneindige zee die ons omringt.

Het Hermit atol is een bijna gesloten rif van koraaleilanden, er is maar één manier om het rif binnen te varen en de eilandjes te bezoeken (We bevinden ons hier op 1.5° Zuid, dus erg dicht bij de evenaar. Rond 06u30 zet de boot zich in beweging en varen we de smalle doorgang tussen de vlijmscherpe koralen binnen. We gaan voor anker bij Luf eiland. James gaat aan wal om toestemming te vragen het dorp te bezoeken.

Hij keert terug met de dorpsverantwoordelijke en nog enkele andere mannen. Er moet onderhandeld worden want ze willen geld!
Het gebeurt geregeld dat hier duikers komen, die betalen per duik en per persoon 2 kina. James moet hen ervan overtuigen dat wij enkel komen voor een dorpsbezoek.

Na wat heen en weer gepraat en het overhandigen van wat schoolmateriaal, krijgen we toestemming om aan land te gaan.
Tijdens een rondleiding bezoeken we de kerk en de nieuwe school.

Even verderop vlecht een man een mand en vrouwen drogen en malen tapioca. De slechts 146 inwoners van dit, tussen twee eilanden geklemde dorpje, wonen op hun landtong ver van de bewoonde wereld.

Een tochtje naar Manus, het dichtste bewoonde eiland, duurt 6 à 8 uur enkele reis!
Op het eiland is geen criminaliteit. De bewoners verdienen voornamelijk hun brood met de verkoop van gemalen en gedroogde kokosnoot, copra genaamd, die uitgevoerd wordt naar Manus.
Het kokosnootsap dat we krijgen is fris. Ondertussen zoeken we schelpjes op het strand, geholpen door veel paar kinderhandjes.

Na de middag vertrekken we om 13u 30 naar Maron eiland.
Een piepklein stukje land bedekt met enkele palmbomen en grassen. Celine en ik zitten terug op onze uitkijkpost, hoog op het dak van de boot. Gewapend met snorkel en zwemvliezen gaan we op weg.

Een paar bemanningsleden is op zoek naar crayfish, kreeften (ze hebben er al 2) en spiesen gekleurde vissen op hun harpoenen. Ons avondmaal zal overheerlijk worden!

We naderen Maron in een explosie van zeetinten.
Het ondiepe, warme water verkleurd van donker blauw over turkoois naar licht, witgeel doorschijnend.

Dit tropische tafereel kon Robinson Crusoe’s woonplaats geweest zijn.
Vanop ons dak zien we schildpadden onder het wateroppervlak. Plots is er opwinding bij de crew als ze dichtbij een schildpad zien zwemmen. Opeens duikt één van hen, volledig aangekleed, het water in en komt even later boven mét schildpad in de handen!!

Deze jongen is afkomstig uit de Trobriands, een eilandgroep voor de oostkust van Papua. Daar behoort het schildpad vangen tot de behendigheden om als volwaardig man te worden aanzien.
Na onze fotosessie springt hij met schildpad en al terug in het water, waar die er pijlsnel vandoor gaat.

De mannen van de andere boot zoeken verder naar crayfish, ons avondeten begint vorm te krijgen.
We gaan aan wal op een spierwit zandstrand waar we onze snorkel en zwemvliezen aan doen. In alle stilte en gewichtloos zweef ik even later tussen de rode, witte en blauwe koralen.

Op mijn weg zie ik hemelblauwe zeesterren zo groot als een giant pizza, vreemdsoortige schelpen met vlezige monden, prachtige veelkleurige vissen en blauwgeel gestreepte soortgenoten.
Na anderhalf uur verlaat ik deze sublieme plek om nooit meer te vergeten.

De rest van de namiddag relaxen we op het zonnedek, zwijgend en turend over deze prachtige plek.
De crayfish worden binnengebracht (9 stuks in totaal) en gekookt voor het avondmaal. Mijn schelpen (giant clam shells) ondergaan hetzelfde lot, maar vallen bij mij toch niet in de smaak. De smaak verdoezelen met een sausje helpt niet echt.

De lege schelpen neem ik mee naar België, ze zijn niet verloren.
De rest van de schelpen en het koraal zal ik thuis afkoken om te bewaren.

Briefing om 19u. Straks varen we verder richting Manus.
We varen eerst naar Ponam eiland, het dorp van onze beste visser aan boord: Leonard. Zijn vader was chief officer op het eiland en naar traditie was hij de opvolger. Hij heeft de betrekking overgedragen aan iemand anders en van zijn rechten afgezien.

Ponam behoort tot de Admiralty islands, evenals Manus.
Dit is ook de plaats waar antropologe Margaret Meade in 1928 inspiratie haalt voor haar eerste boek ‘Growing up in New Guinea’.
Als ze echter twintig jaar later terugkomt, is alles veranderd.
De aanwezigheid van de geallieerde troepen tijdens WOII met ook zwarte Amerikanen heeft de bevolking wakker geschud.
Ze nemen het heft in eigen handen en worden zo één van de modernste provincies in PNG.

Na het avondeten observeer ik de kapitein tijdens het navigeren door de smalle doorgang in het rif. We zetten koers naar Manus en laten deze schitterende plek achter.

leer verder >> <a href="http://www.reisimpressies.eu/papua_new_guinea_hermit_atolluf.htm"" target="_Papua New Guinea. Hermit atol-Luf-Maron island">www.reisimpressies - Atol Hermit