PANAMA
Samenleving

To read about PANAMA in English - click here

Bouw je reis en combineer Costa Rica met Panama

Samenleving

Staatsinrichting

De Republiek Panama is een presidentiële democratie waarin de president door de bevolking rechtstreeks wordt gekozen voor een ambtstermijn van vijf jaar. De president is niet verkiesbaar voor een volgende ambtstermijn. Het kabinet wordt door de president samengesteld. De wetgevende macht bestaat uit een Wetgevend Assemblee, waarin 78 rechtstreeks gekozen leden zitting hebben, eveneens voor een periode van vijf jaar. De rechtsgang kent de mogelijkheid van hoger beroep tot aan het Hooggerechtshof, de hoogste macht van Justitie. Negen rechters hebben hierin, op voordracht van de President en na goedkeuring door de Assemblee, voor tien jaar zitting.

Panama is verdeeld in negen provincies (Bocas del Toro, Chiriqui, Cocle, Colon, Darién, Herrera, Los Santos, Panama, San Blas) en drie autonome indianenreservaten. Elke provincie heeft een eigen gouverneur, benoemd door de president.

advertentie

Politiek

De winnaar van de presidentsverkiezingen van 2 mei 2004 was Martin Torrijos, met 47,4% van de geldige stemmen. Hij was kandidaat voor de partij Patria Nueva, die ontstaan was door een fusie tussen de Partido Revolucionario Democrático (PRD) en de Partido Popular (PP).

De populariteit van Torrijos is vooral te danken aan zijn beloftes om de corruptie in het land tegen te gaan. De nieuwe president is in september 2004 met een nieuwe regering aangetreden.

Hoewel de president heeft toegezegd het creëren van banen een topprioriteit te vinden, ligt in 2006 de grootste prioriteit bij de geplande uitbreiding van het Panama Kanaal vanwege het economisch belang. Naar verwachting begint de constructie in 2007, als het nationale referendum in oktober a.s. een positief resultaat laat zien. Het kabinet en de rechterlijke macht gaven in juni respectievelijk juli 2006 al hun goedkeuring aan de uitbreidingsplannen.

Volgens de grondwet is goedkeuring door middel van een referendum noodzakelijk voordat een dergelijke grootschalige verandering van de constructie van het Kanaal kan worden ingezet. Maatschappelijke weerstand tegen de uitbreidingsplannen wordt vooral gevoed vanuit de vakbonden en vindt veeleer zijn oorsprong in onvrede over (het gebrek aan) sociale politiek van de regering Torrijos dan in de feitelijke uitbreiding zelf.

Drugs, met name cocaïne, vormen net als in veel andere Zuid- en Midden-Amerikaanse landen een groot probleem. Panama is geen grote drugsproducent, maar vormt, mede door zijn strategische ligging, een belangrijke schakel in de drugsdistributie van Colombia en andere Zuid-Amerikaanse landen naar Midden-Amerika en de VS.

In de strijd tegen de drugs heeft de overheid enkele specifieke maatregelen genomen. Al in 1986 heeft de regering een ‘Wet tegen Drugs’ ingevoerd. Deze wet richt zich niet alleen op het tegengaan van de handel en doorvoer van drugs, maar ook op voorlichting aan jongeren en rehabilitatie van drugsverslaafden. Daarnaast is het land lid van de ‘Inter American Drug Abuse Control Commission (CICAD)’. CICAD is een onderdeel van de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) dat zich voornamelijk richt op drugspreventie. Andere leden van de CICAD zijn o.a. Honduras, Nicaragua en Costa Rica. Onderdeel van de drugbestrijdingsstrategie van de regering is het maken en uitvoeren van een zogenaamd ‘National Plan against Drugs’. Dit plan voorziet in speciale maatregelen tegen de productie van en handel in drugs. Deze preventieve en educatieve activiteiten zijn redelijk succesvol, zij het dat de aanvoer van drugs een constante factor blijft.

Een bijkomend probleem vormt het feit dat Panamese financiële instellingen dikwijls gebruikt worden voor witwaspraktijken in de drugshandel. In de jaren negentig werden de ‘permanente presidentiële commissie’ en de ‘Financial Analysis Unit’ opgericht om deze witwaspraktijken te monitoren en te reduceren. Sinds het begin van de huidige eeuw is door herstructureringen in de banksector en strenger toezicht het probleem van witwassen aanzienlijk gereduceerd.

De actuele politieke situatie staat beschreven in het hoofdstuk geschiedenis.

Economie

Panama heeft een goed functionerende economie. Dit is mede te danken aan het feit dat de nationale munt, de balboa, gekoppeld is aan de dollar in een één op één verhouding.

Na een terugval eind jaren negentig (o.a. vanwege sluiting Amerikaanse bases) laat de economie in de afgelopen vier jaar een bovengemiddelde groei zien, de hoogste in de regio.

Ondanks hoge olieprijzen en de stijgende rente is de economische groei in 2017 5,4%. Vooral de constructie casino/loterij- en exportsector dragen bij aan deze groei. De tolopbrengsten van het Panamakanaal (ACP) stijgen wegens hogere tarieven en meer doorvaart en de omzet van de vrijhandelszone Colon groeit met meer dan 20%.

Een factor van belang is de groei in de VS en in Oost-Azië (m.n. China), waarvan Panama mede vanwege het Kanaal sterk afhankelijk is.

De regering probeert de groei te stimuleren met de volgende instrumenten: exportgroei, armoedebestrijding en bestrijding van de werkeloosheid. Dit moet gebeuren door middel van privatisering, belastingverhoging en tariefverhoging op de import van goederen.

Het grootscheepse en ambitieuze ‘Plan Puebla Panama’ (een economisch samenwerkingsverband tussen alle Midden-Amerikaanse landen en Mexico), heeft nog niet tot de economische impuls geleid die was verwacht.

Buitenlandse investeringen in Panama zijn de hoogste van Midden-Amerika en houden aan. In het oog lopen thans vooral miljoeneninvesteringen voor de bouw van de hoogste wolkenkrabber van Latijns-Amerika en de constructie van een groot kantoren/hotelcomplex van Donald Trump.

Het BNP per hoofd van de bevolking is $ 25.400 per jaar (2017).