PAKISTAN
Pakistan Fietsvakantie 2

Koksil - Karimabad

We gaan terug naar de barakken in Koksil, waar de laatste fietsers nog moeten vertrekken. Terwijl we Pascal staan te vertellen dat we zullen afdalen naar Sost, begint ook uit het tweede neusgat bloed te lopen, toch maar wat tempo maken met afdalen. Als we eenmaal aan het dalen zijn, houdt die bloedneus na een tijdje ook vanzelf op. De afdaling gaat geenszins vanzelf. De kilometers tikken tergend langzaam weg en we stoppen zo een keer of zes, Patrick voelt zich echt behoorlijk beroerd. Nog even denkt Patrick dat we ingehaald zullen worden door reisgenoten die af komen dalen vanaf de top. Maar zover komt het gelukkig net niet. De laatste 20 kilometer steekt er een fikse tegenwind op die ervoor zorgt dat we in de afdaling nog stevig moeten trappen ook. We zijn blij als we het hotel eindelijk bereiken. We hebben warm water als we in de hotelkamer komen, een luxe waar we maar wat graag gebruik van maken. Helaas zijn er geen schone kleren om het gevoel compleet te maken, maar dat mag de pret niet drukken.



In de loop van de middag komen de reisgenoten langzaam binnen druppelen. Iedereen (nou ja, iedereen behalve wij dus) die 's ochtends aan de klim in Koksil is begonnen heeft de top, de Khunjerab pas, bereikt. Een unicum! En natuurlijk een geweldige sportieve prestatie. We brengen de dag door met lezen en in bed liggen. Een aantal reisgenoten vindt het sneu voor ons dat wij de top niet fietsend hebben gehaald. "Daar kwam je toch voor..." is een opmerking die we een paar keer horen. Nou, dat is niet helemaal waar. We kwamen om de Karakoram Highway in Pakistan te fietsen. We zouden het natuurlijk leuk hebben gevonden om de Khunjerab pas zelf fietsend (en bij voorkeur ook fluitend) te bedwingen. Maar het is niet zo dat we alleen voor die laatste 17 kilometer kwamen. De bestemming is nooit het doel tijdens onze fietsvakanties, de reis zelf is hetgeen waarvoor wij fietsen. Bovendien houden we onszelf voor dat we de Khunjerab pas nog tweemaal zullen zien: een keer tijdens de volgende dag vanuit de bus onderweg van Pakistan naar China en een paar dagen later zullen we op de terugweg van China naar Pakistan worden losgelaten om nogmaals de afdaling te fietsen. Het mocht echter, zo zou later blijken, niet zo zijn dat wij tijdens deze reis de top zouden bereiken: Allah wilde het blijkbaar niet.



's Avonds tijdens het eten zit Patrick voortdurend met een oog dicht. Hij ervaart een forse druk achter zijn oog. Min of meer het gevoel alsof je oog uit de oogkas wil. Bovendien heeft hij nog steeds wel hoofdpijn. Hij wacht niet op het toetje en gaat alvast naar bed. Maureen gaat na het eten toch nog even de spiegeltjes van de fietsen afschroeven. Tijdens het toetje is afgesproken dat de fietsen om half acht in de ochtend op de bus gezet zullen gaan worden en dat om acht uur het ontbijt is. De fietsen zijn al veilig achter slot en grendel gezet, maar het hotelpersoneel is behulpzaam. Na het verwijderen van de spiegeltjes gaat ook Maureen slapen. Om 11 uur 's avonds wordt Maureen wakker van Patrick als hij terug komt vanuit de badkamer. Nou ja, hij had nog steeds last van zijn maag, dus op zich niet direct verontrustend. Hij rommelt wat in de ehbo-tas. Als Maureen heeft gevonden wat Patrick zocht, gaat het licht weer uit.



Maureen kan echter niet in slaap komen, Patrick is erg onrustig. Hij blijkt het hartstikke koud te hebben. Nou is hij een koukleum die midden in de zomer thuis ook met een dubbel dekbed slaapt omdat dat zo lekker zwaar is. Maar nu ligt hij onder een slaapzak die tot -10 graden Celsius zou moeten kunnen voldoen en een heerlijke zware dikke Pakistaanse deken. En hij ligt nog steeds te klappertanden. Maureen besluit zich aan te kleden om hulp te halen. Terwijl ze dat doet, krijgt Patrick het benauwd. Maureen holt naar beneden waar ze de receptionist om hulp vraagt. Hij zegt dat hij Pascal wakker zal maken. Als Pascal de hotelkamer binnenkomt, sleurt hij zowat Patrick uit bed. "Naar beneden" (afdalen dus) is zijn commentaar. Maureen helpt Patrick aankleden terwijl Pascal vervoer gaat regelen. Patrick krijgt nauwelijks lucht binnen. Maureen roept om hulp om hem naar beneden te krijgen. De treden van de trap zijn niet allemaal even hoog en ze wil niet dat ze allebei de trap af komen rollen. Terwijl een van de mensen van het hotel Patrick ondersteunt de trap af, grijpt Maureen nog snel even de stuurtas met de paspoorten en een tas met kleren en toilettas mee. Je weet immers maar nooit waar dit zal eindigen, denkt ze.



In de pick-up truck die ons naar de medische post in Sost zal brengen wordt door de Pakistani gespeculeerd over een hartaanval. Pascal is echter resoluut. Geen hartaanval, maar hoogteziekte. Patrick blijft nog steeds heel moeilijk adem halen. De chauffeur van de pick-up truck is een oude Pakistaanse man met haast. Pascal vraagt hem iets rustiger aan te rijden zodat we niet alsnog zullen verongelukken. In de medische post duurt het even voordat de zuurstoffles werkend is. Maureen heeft onderweg naar de medische post al aan Pascal uitgelegd dat er pertinent niet in Patrick geprikt mag gaan worden. Als de verpleegster begint over injecties, is het antwoord volmondig "NEE!". Als Patrick eenmaal aan de zuurstof ligt, worden zijn ademhaling en bewegingen wat rustiger en meer gecontroleerd. Hij wil af en toe wat tegen Maureen zeggen, maar dat gaat moeizaam. "De paspoorten.." Maureen verzekert hem dat ze die bij zich heeft. "Geen naalden..." Maureen verzekert hem dat er niet in hem geprikt zal gaan worden. Het laatste dat hij vervolgens nog wil zeggen is "Niet naar huis bellen". Ook daarvan verzekert ze Patrick dat ze dat niet zal doen. De verpleegster zegt dat Patrick ongeveer een half uur aan de zuurstof zal moeten blijven liggen.



Pascal heeft inmiddels gebeld met het hotel in Gilgit. Daar verblijft op dat moment de tweede groep fietsers, de groep die een week na de onze is aangekomen in Islamabad. De chauffeur van die groep zal met zijn bus richting Karimabad rijden, terwijl onze bus met ons en onze spullen ook richting Karimabad zal rijden. Terwijl Patrick dat half uur aan de zuurstof ligt, gaat Maureen de spullen pakken. De man van het hotel weet nog welke fietsen van ons zijn, aangezien hij had geholpen bij het verwijderen van de spiegeltjes. Maureen propt zo snel mogelijk alle spullen in de tassen. Als ze nog even op de badkamer komt, ziet ze aan de bloedspetters op de vloer dat Patrick blijkbaar eerder die avond toch weer een bloedneus heeft gehad.



In de tussentijd slaat Pascal in de medische post zowat de verpleegster een naald uit de handen. Patrick kan er voor zover zijn toestand dat toelaat nog een beetje om lachen. De naald was bedoeld om een goedje te mengen dat vervolgens als inhalatiemiddel wordt toegevoegd aan het zuurstofkapje. Het resultaat is dat je lichte rook lijkt te zien bij het in en uitademen, vergelijkbaar met ademen in de vrieskou. Als Patrick voldoende is opgeknapt voor het vervoer naar Karimabad verlaten we de medische post in Sost. De rit over de nachtelijke Karakoram Highway levert een ander beeld op dan de KKH overdag. Zo blijken er 's nachts de nodige vrachtwagens dringend te moeten worden overgeladen. Een aantal van de Pakistani die daarbij aanwezig zijn, zit zichtbaar flink onder de drugs. De versieringen op de vrachtwagens waar wij zo'n grote fan van zijn, blijkt bovendien bijzonder functioneel. Veel van de versieringen blijken als reflector te functioneren. We hadden al eerder gezien dat van de voorkant zo'n vrachtwagen in het donker een soort rijdende kerstboom lijkt, zoveel lampjes zitten erop. Maar ook de achterkant en de zijkant blijken in het donker door alle (metalen) versieringen goed zichtbaar te zijn (natuurlijk onder voorwaarde dat je eigen voertuig dan wel met verlichting aanrijdt).



Karimabad - Gilgit

De rit van Sost naar Karimabad duurt twee uur. Patrick is vreselijk misselijk gedurende de rit en het duurt dan ook niet lang voordat de bus van Mr. Gohar niet meer schoon is. De sjaals van de vrouwelijke shalwar kameez blijken niet alleen heel handig te zijn om je haren te bedekken maar ook om liters maaginhoud op te vangen. De medische post in Karimabad is iets groter dan die in Sost en heeft een zaal voor mannen en voor vrouwen, een intensive care en een eerste hulp. De ruimte van de eerste hulp is niet groot en staat zodra wij gearriveerd zijn vol met mensen: twee verpleegsters, een dokter, onze chauffeur plus de mensen van het hotel in Sost, Pascal, de bewaker van het complex, iemand die er sowieso wat lijkt rond te hangen en nu maar hier komt hangen, Maureen en Patrick zelf natuurlijk als middelpunt op de behandeltafel. Een fikse zuurstoffles komt te voorschijn om Patrick opnieuw aan de zuurstof te leggen. Na een kwartiertje arriveren ook Mr. Shaw en een man van het hotel in Gilgit, zodat de behandelkamer helemaal vol staat. Patrick kan steeds rustiger en beter ademhalen. Ook hier wil de dokter maar wat graag een injectie geven. Maureen legt de dokter uit dat Patrick allergisch is voor naalden (nou ja, niet helemaal waar) en dat dat onderzocht is in het ziekenhuis in Nederland. Inmiddels worden onze spullen van de ene in de andere bus overgeladen. "Onze" bus heeft namelijk een lange dag in het vooruitzicht, want de bedoeling was dat ook wij met de bus de Khunjerab pas zouden oversteken. Het is dan inmiddels rond half drie in de nacht en dus de hoogste tijd voor Pascal en Mr. Gohar om terug richting Sost te gaan rijden. Maureen helpt Patrick in de schone kleren (nadat de nog aanwezige mensen uit de eerste hulp zijn gestuurd) terwijl Mr. Gohar in de tussentijd zijn bus wat probeert schoon te maken. Pascal vertelt dat Patrick bij deze het eerste medische noodgeval in het bestaan van Tropical Cyclist is geworden. Patrick is inmiddels voldoende opgeknapt om toch nog even wat grapjes te kunnen maken bij het afscheid. Hij heeft van de dokter tabletten gekregen, vermoedelijk tegen de misselijkheid. De man van hotel in Gilgit stelt nog voor dat we niet met de gewone bus gaan, maar dat we Patrick in de ambulance laten vervoeren. Toevallig heeft Maureen op de eerste dag in Pakistan per ongeluk vanuit de bus heel goed zicht gehad op een patiënt in een ambulance. En dat was vooral een heel bloederig gezicht. De noodzaak om met de ambulance te gaan ontgaat ons allemaal een beetje. De man zegt dat we dan minder vragen zullen krijgen van politieposten langs de weg. Pascal vindt het geen goed idee. Als we eenmaal in het medische systeem van Pakistan zitten, zal het minder makkelijk zijn om daar uit te komen. Daarbij zien wij zelf de acute noodzaak niet meer in, Patrick kan inmiddels weer eenvoudiger ademhalen. We gaan dus toch gewoon met de bus van Mr. Shaw. We nemen afscheid van Pascal en de overige aanwezigen en reizen af richting Gilgit. De controle bij de politieposten blijkt mee te vallen. We zien alleen maar bemande posten waar daadwerkelijk controle plaats vindt als we alweer de lichten van Gilgit kunnen zien. Rond vijf uur 's ochtends arriveren we uitgeput en ontdaan in Hotel Riveria in Gilgit.



Maureen kan 's ochtends aanschuiven bij de tweede groep die met Tropical Cyclist in september in Pakistan fietst. Bellen naar de hulpcentrale van de CZ Groep is niet zo zinvol, als er in hun ogen geen sprake meer is van een medisch spoedgeval, willen zij niets voor je betekenen. Maureen gaat bovendien op zoek naar een internet café om geld over te maken van de spaarrekening naar de lopende rekening. Mochten we dan in de komende dagen geld moeten afhalen, dan staat het in ieder geval op de juiste plek. Onderweg ziet ze een man lopen met een röntgen foto in de hand. Als we die middag bij de dokter komen, lijkt dat het standaard pakket wat hij iedereen aanbiedt. Ook van Patrick wordt een röntgenfoto gemaakt. De dokter klopt en luistert, maakt röntgen foto's en een ECG. Vervolgens schrijft hij een flinke dosis pillen voor waar de verpleger even mee bezig is om dat allemaal uit te zoeken.



De maandag gebruiken we om nog wat op krachten te komen voor de lange busreis richting Islamabad. Het is al een paar dagen niet echt stralend weer in Gilgit en de binnenlandse vlucht kan alleen vertrekken als de hemel strakblauw is. Aangezien we de weersvoorspellingen voor de regio hebben gehoord verwachten wij niet dat het vliegtuig zal kunnen vertrekken op korte termijn. Bovendien bestaat er dan een wachtlijst, zeker als het vliegtuig een paar dagen achter elkaar niet heeft kunnen vertrekken. Dus besluiten we een busje te huren om ons naar Islamabad te brengen. We worden heel goed verzorgd in Gilgit door de mensen van Hotel Riveria, dus dat is zeker een aanrader! Maar als we in Gilgit zitten, hebben we niet het gevoel dat we onderweg naar huis zijn. En dat is eigenlijk wat we nu wel willen, onze fietsreis zit erop: de groep is door naar China en wij zitten een beetje ontheemd in Gilgit. De fietsreis met Tropical Cyclist zou duren tot zondag 18 september. Wij hadden een paar dagen extra in Islamabad gepland en ons ticket staat dan ook pas op 21 september. Dat is als we in Gilgit aan het bijkomen zijn nog een ruime week. We hebben gekozen om met een groep te gaan fietsen omdat we Pakistan te spannend vonden om het alleen te gaan fietsen. Dus we willen niet met zijn tweetjes gaan fietsen. Dagtripjes in de buurt van Gilgit fietsen lijkt ons niet heel aardig en ook terug fietsen richting Islamabad zien we niet direct als een optie; dat is het hele stuk door Kohistan waar we op de heenweg ook met de bus doorheen zijn gereisd. Afgezien daarvan, Patrick's gezondheid heeft echt betere tijden gekend. Kortom, we willen naar Islamabad waar we een ticket naar huis willen regelen.



Gilgit - Islamabad

Het is natuurlijk eigenlijk vreselijk onverantwoord wat we doen. We reizen in een dag van Gilgit naar Islamabad. Dat is weliswaar een krappe 600 kilometer van Islamabad verwijderd, maar de Karakoram Highway is niet geschikt voor hoge snelheden. Als je al rijdend een gemiddelde haalt van 50 kilometer per uur, dan heb je waarschijnlijk een roekeloze chauffeur. Wij hebben een prima chauffeur. Inhalen op de KKH voelt af en toe heel spannend, maar als je dat niet doet, doe je er waarschijnlijk drie dagen over. De prachtige versierde Pakistaanse vrachtwagens staan niet bepaald bol van het motorvermogen, dus zal je toch regelmatig een inhaalactie moeten uitvoeren. Iedere paar uur stopt de chauffeur bij een eettentje om even wat te drinken en even uit te rusten. Maureen heeft in Gilgit bij een drogist gevraagd om tabletjes tegen wagenziekte. In eerste instantie kwam de winkelier toen met ORS aanzetten, maar een tweede poging leverde toch een doosje op waar een vliegtuig, boot en auto op afgebeeld waren. We hebben allebei de voorgeschreven twee tabletjes tegen wagenziekte genomen. Het vooruitzicht om circa 15 uur wagenziek te zijn was te veel van het goede. Maar het lijken eerder slaaptabletjes, we kunnen allebei de ogen nauwelijks open houden. Nou ja, dan gaat zo'n reis in ieder geval een stuk sneller voorbij.



Als we in de buurt komen van Islamabad wordt het steeds drukker op de weg. Het inhalen wordt moeilijker omdat ook het tegemoet komend verkeer een rijdende opstopping is. Ieder gaatje in de rij auto's wordt benut. Onze chauffeur zit er, niet verwonderlijk natuurlijk met al bijna 15 uur sturen achter de kiezen, helemaal doorheen. Voor het eerst lijkt hij deze lange dag het geduld te verliezen met de medeweggebruikers. Na 15 1/2 uur staan we voor het luxueze Pearl Continental Hotel waar Maureen daags ervoor telefonisch een kamer heeft geboekt. Dat is maar goed ook, want het personeel staat niet bepaald te juichen dat wij met twee fietsen aankomen. Het enige wat ze uit lijken te brengen is "dat is niet gebruikelijk". De receptionist vind de fietsen buiten voor de deur zetten wel een goed idee. Wij niet. Uiteindelijk wordt de strijd beslist: de fietsen mogen mee op de luxe kamer.



Op woensdag gaan we ons best doen om daadwerkelijk naar huis te kunnen gaan. We gaan eerst langs bij PTDC, waar we op onze eerste dag in Islamabad thee hebben gedronken. Tropical Cyclist heeft een goede relatie met de club. Op advies van Wilfred hebben we gebeld met de manager van PTDC en onze vluchtgegevens aan hem gefaxt. Nu gaan we even langs om te horen of hij geluk heeft gehad met het omzetten van onze tickets. Helaas voor ons blijkt dit niet het geval. Aangezien we een groepsticket of een kortingsticket hebben, moeten we toch echt even zelf langs bij British Airways. Het kantoortje zit tegenover ons hotel, dus dat komt mooi uit. De man achter de balie geeft echter aan dat hij onze tickets niet kan omzetten en dat alle stoelen op de vlucht van zowel vrijdag als zondag zijn geboekt. Ze zijn weliswaar nog niet allemaal bevestigd, maar volgens hem wel allemaal verkocht. Het beste dat we kunnen doen is zorgen dat we vrijdagochtend met onze spullen op het vliegveld staan en hopen dat er nog stoelen vrij blijken te zijn.... Niet echt optimistisch nemen we dat advies aan.



Als we onderweg naar onze hotelkamer bij de lift staan te wachten, hebben we eigenlijk verzonnen dat we zelf gaan internetten op zoek naar een manier om eerder thuis te komen. Maar het voordeel van een luxe hotel is dat het allerlei faciliteiten heeft, waaronder een reisbureau! Terwijl wij op de lift staan te wachten, zit de man van het reisbureau overduidelijk op klanten te wachten. We leggen de vraag aan hem voor: we willen graag naar huis en wel zo snel mogelijk. De mensen van het reisbureau gaan aan het werk. En ze kunnen ons na veel speurwerk melden dat we vrijdag thuis kunnen zijn als we nieuwe tickets kopen. Dat willen we met alle plezier doen, maar dan komt toch de volgende uitdaging om de hoek zetten: betalen.



We zijn zo'n twee maanden daarvoor overgestapt naar de ABN AMRO, die hebben zoiets ogenschijnlijk moois als Preferred Banking. Dit betekent dat we ook weer een nieuwe creditcard hebben. Een tweede is eveneens aangevraagd, maar de afhandeling duurde wat lang. Evenals het verhogen van onze limiet, want standaard is die maar 1000 euro. Patrick heeft al met ABNAMRO Credit Card Services gebeld. Het klopt dat de aanvraag voor limietverhoging is goedgekeurd. Alleen is die aanpassing nog niet helemaal afgerond, waardoor wij er nog geen gebruik van kunnen maken. En de man weet niet of dat gaat lukken hoor. Het feit dat wij vanuit Pakistan bellen in lichte paniek, maakt geen indruk bij ABNAMRO Credit Card Services. Er staat een geldautomaat in het hotel, maar die wil ons helemaal geen geld geven. Nu hebben we wel vaker dat het niet bij alle geldautomaten in het buitenland wil lukken om geld af te halen, dus we schieten nog maar voor 90% in de stress. We zijn naar de ABN AMRO Preferred Banking overgestapt omdat we daar persoonlijke aandacht zouden krijgen. Welnu, de hoogste tijd om die te gaan opeisen. We bellen met het team in Utrecht waar ze beloven hun best voor ons te doen. Terwijl we zitten te wachten op een telefoontje, zegt de man van het reisbureau dat er ook een ABN AMRO in Islamabad zit. Om het te bewijzen laat hij ons zijn bankpas zien; hij is ook ABNAMRO klant. Hij belt met het filiaal. Patrick vraagt aan de Pakistaanse ABN AMRO-er of we op zijn filiaal geld kunnen afhalen. De man geeft als antwoord dat we beter naar Citibank kunnen gaan "they give everybody money" is zijn repliek. Dat lijkt ons niet waarschijnlijk, maar we willen nog steeds heel graag geld afhalen dus besluiten we te gaan kijken of ze ons ook geld willen geven. We durven er niet op te gokken de tickets met de creditcard te betalen in de hoop dat die limiet vanzelf goed komt. Stel je voor dat dat niet zo is, dan hebben we een probleem als we het hotel moeten betalen. We springen in een taxi en laten ons naar de dichtstbijzijnde Citibank brengen. En inderdaad: "they give everybody money!". We proberen een groter bedrag af te halen dan het maximaal bedrag wat de automaat weergeeft. Maar dat snapt het ding niet. Oké, dan maar het maximum en dan maar kijken hoe vaak we dat kunnen afhalen... Dat blijkt drie keer te kunnen, daarna is ook bij de ABN AMRO waarschijnlijk een vinkje "verdachte transactie" aangesprongen. Maar dat maakt ons niet uit, wij zijn allang blij, wij hebben voldoende geld gekregen om vooruit te kunnen. Nu kunnen we de tickets contant betalen en gaan nadenken over het pakken van de spullen.



Islamabad - Utrecht

Bij het PTDC gaan we onze fietsdozen ophalen. Zodra de ruimte wordt geopend, weten we al dat ze er in de afgelopen twee weken niet beter van geworden zijn. Met name de fietsdoos van Maureen blijkt erg vochtig (lees: kletsnat) te zijn. Het is dat er zoveel plakband omheen zit, die het natte karton bij elkaar houdt, anders was de doos terplekke uit elkaar gevallen. Op de heenweg naar het PTDC hadden we ook nog wat rollen plakband kunnen kopen, dus we kunnen nog wel wat repareren. We laten de dozen een tijdje in de zon drogen langs de kant van de weg. De Pakistani kijken ons aan alsof we gek zijn geworden; twee westerlingen in een shalwar kameez met een kartonnen doos die ze in de zon staan vast te houden?? Nadeel van het duurdere hotel is dat het natuurlijk niet gebruikelijk is dat je daar dozen te drogen zet. Maar, Patrick verzint gelukkig ook vrij snel een ander voordeel van het hotel: we hebben een föhn op de badkamer. Dus vouwen we de dozen wat meer op en gaan richting hotel. Gewoon strak voor je uit blijven kijken, voorbij de receptie en snel naar de lift; niets aan de hand. Vervolgens hebben we nog een paar uurtjes met de föhn in de hand geprobeerd de fietsdozen weer wat stevigheid te laten krijgen. Dat lukt vrij aardig en het nieuwe plakband doet de rest. Patrick haalt dit keer wel de trappers van de fietsen af. We mogen op de terugweg maar twintig kilo bagage per persoon meenemen. Dat is nog eens drie kilo minder dan de toch al krappe 23 kilo die we op de heenweg mee mochten slepen. De inhoud van de toilettas wordt aan inspectie onderworpen en alles wat niet dringend mee naar huis moet, blijft achter. Het naar huis bellen hebben we tot dit moment uitgesteld, maar nu vinden we het toch wel een goed idee om in ieder geval Maureen's zus te bellen en te laten weten op met welke vlucht we naar huis zullen vliegen. Als we dan op een onwaarschijnlijke plek neerstorten dan weet Annoek tenminste wat er aan de hand is.



Op donderdag zijn we er helemaal klaar voor. We vliegen om 11 uur 's ochtends met Aero Asia van Islamabad naar Karachi. Dan moeten we vervolgens wachten tot half elf 's avonds om met Emirates naar Dubai te kunnen vliegen. Daarna zullen we nog eens wat uurtjes met wachten moeten doorbrengen tot de KLM ons om 7 uur 's ochtends op vrijdag richting Amsterdam zal gaan vliegen. Het is even slikken als we ons realiseren dat ook die vlucht nog steeds 7 uur zal duren. Dat betekent dat al die andere vluchten ons per saldo niet dichter bij huis brengen. We zijn wat vroeg op het vliegveld en proberen alvast in te checken. Dat blijkt te vroeg te zijn, nog een kwartiertje. Een kwartiertje later staat Maureen weer bij de balie. Nee, het begint pas om tien uur. Oké, dat duurt dus nog een half uur. Als de balie vervolgens eindelijk wel voor onze vlucht open gaat, zijn we lang niet meer de eerste in de rij. Maar als twee Pakistani elkaar begroeten in de gebruikelijke omarming, is het een mooi moment om gegeneerd voor te dringen...



Bij het inchecken komt de bagage uit op 46 kilo, 6 kilo overgewicht. Dat vinden wij al met al best netjes van onszelf. Gelukkig heeft de man achter de balie er geen moeite mee. De controle van de handbagage zorgt zoals altijd weer voor het nodige uitpakken. We laten de trappers zien en de remkabels. De reservebatterijen mogen om mysterieuze redenen niet mee in het vliegtuig. Wel als ze in een apparaat zitten, maar niet als ze nog in de verpakking zitten... het is ons een raadsel. Maar, als dat het enige is, zijn we allang blij. Aero Asia klinkt ons niet heel betrouwbaar in de oren. Eigenlijk is dit zo'n vliegtuigmaatschappij waar we normaal gesproken niet mee willen of zullen vliegen. We houden onszelf voor dat we als de reis met Tropical Cyclist hadden kunnen voortzetten, we ook van Gilgit naar Islamabad zouden zijn gaan vliegen met een of ander vaag clubje. En dat dit dus in dezelfde categorie valt. Het vliegtuig vertrekt ruim anderhalf uur te laat. De wachtende passagiers zijn niet verbaasd, niemand lijkt zich er druk om te maken. Het vliegtuig gaat, als het gaat. Insja'allah. Wij moeten toch de hele dag wachten, dus ons maakt het ook niet uit.



Op het vliegveld in Karachi mogen we de internationale vertrekhal nog niet direct in, we moeten 4 uur elders zien door te brengen. De wachtruimte blijkt te bestaan uit rijen plastic stoeltjes. Het is dus de bedoeling dat we gewoon buiten wachten. We stallen voor een paar rupees onze fietsen en tassen in het bagagedepot. Dan maar even lunchen bij de McDonalds. Daar staat de airco gewoon op standje "arctisch". De muziek staat hard en na vijf minuten hebben wij de warme belangstelling van een groepje jongeren. Dus ook daar gaan we het geen uren uithouden, op zoek naar een andere plek dus. We brengen nog behoorlijk wat tijd door in een internetcafé en gaan maar een tijdje buiten zitten lezen. Tegen een uurtje of zes 's avonds gaan we een tweede poging wagen om de vertrekhal in te komen, en dat lukt gelukkig.



Het inchecken verloopt hier in eerste instantie niet helemaal soepel. We hebben op het vliegveld nog wat rollen plakband gekocht omdat er stuk fiets uit de doos stak na de eerste vlucht. Het tapen van de fiets trekt de aandacht van de een of andere duty manager en die komt al bezorgd melden dat Emirates geen zware De man wordt hartelijk uitgelachen door zijn collega's als Maureen ter controle de man aanbiedt dat hij zelf de doos ook even kan tillen, hij druipt af. De medewerker achter de incheckbalie weegt onze bagage en zegt uit te komen op 58 kilo. We kijken hem ongelovig aan en zeggen dat dat onmogelijk is. Hij heeft zich verteld en wij vragen hem nogmaals te wegen. Dit keer komt hij uit op 48 kilo. Terwijl we in Karachi op 46 kilo uitkwamen, maar we mogen maar 40 kilo meenemen. Heel even moeten we bijbetalen voor de extra kilo's, maar de man lijkt zich te bedenken. Blijven lachen, gewoon altijd blijven lachen! We moeten alleen wel even de handbagage op de weegschaal zetten, maar die blijft netjes onder het maximum gewicht. Als Patrick de creditcard wil trekken om zonder gemor het overgewicht te betalen zegt de man dat hij ons een plezier doet en de bagage zonder meerkosten zal inchecken: onze dank aan Emirates. De bagage zal direct worden doorgelabeld naar Amsterdam, dus dat scheelt ons weer een zorg op het vliegveld van Dubai.



Ook dit vliegtuig heeft vertraging. En wederom vinden wij dat niet erg; wij moeten in Dubai toch uren staan wachten op onze vlucht richting Amsterdam. En of we nu in Karachi of in Dubai wachten, dat maakt ons niet uit. Als we in Dubai richting de transferbalie lopen, staat daar een man van de KLM op ons te wachten. Hij zegt dat hij ons zal inchecken. Er blijkt 5 1/2 uur eerder dan onze geplande vlucht nog een vlucht naar Amsterdam te gaan. En onze vlucht uit Karachi moet dus snel verwerkt worden. Het duurt even tot de man doorheeft dat wij pas op de vlucht van 7 uur meemoeten, hij kijkt dan een beetje beteuterd. We vragen of er nog ruimte is op de eerdere vlucht. Hij vraagt of we even vijf minuten willen wachten, hij zal eerst de andere passagiers inchecken. Geen probleem, we moeten toch nog een krappe zeven uur wachten, dus ons maakt het niet uit waar we wachten. De man is inderdaad onze held van de nacht en hij geeft ons stoelen op deze eerdere vlucht. We sms-en nog even naar Annoek dat we op een eerdere vlucht zitten en hollen naar de gate waar het vliegtuig al klaar staat en het instappen is begonnen.



Maureen had zich een beetje zorgen gemaakt over het vliegen met Patrick na de hoogteziekte. Ze heeft gelezen dat de cabine te vergelijken is met een hoogte van 2000 tot 2500 meter. Maar Patrick heeft nog twee van die "wagenziekte"-tabletjes genomen en valt als een blok in slaap en krijgt van de hele vlucht niets mee. Zelfs niet dat Maureen de halve vlucht duizelig en ziek op het toilet heeft doorgebracht. Als we op Schiphol bij de bagageband komen, liggen onze fietsdozen en tassen al klaar! De douane twijfelt nog even of ze onze bagage willen zien als ze horen dat wij net uit Pakistan zijn gekomen (we hebben nog overwogen om de shalwar kameez aan te houden, maar we zijn bang dat wij de enigen zijn die dat grappig zouden vinden). Als we daarbij meteen zeggen dat we eerder van deze fietsvakantie zijn teruggekomen omdat Patrick ziek is geworden, mogen we toch doorlopen. We stappen de bus in naar parkeerplaats P3. Onze auto is snel gevonden en zonder problemen in de ochtendspits van vrijdagochtend rijden we naar de binnenstad van Utrecht. Na drie kwartier rijden draaien we moe maar blij de parkeergarage van ons appartementencomplex in: we zijn weer thuis!



Voor vragen of opmerkingen kun je ons mailen of een bericht in ons
gastenboek achterlaten. Op de inhoud én opmaak van deze website de Creative Commons Licentie van toepassing. Deze pagina is in 0.223 seconden gegenereerd door Mambo 'Dit reisverhaal is geschreven door Patrick en Maureen en is gepubliceerd op



WWW.PATRICKENMAUREEN.NET