NIEUW-ZEELAND
Noorder Eiland Tongariro Crossing

Tekst en foto's:
Gerard van der Meer.

Tongariro Crossing
Een verslag van de beklimming

De beklimming van de kraters rond Mount Doom is 18 km lang en kent een hoogteverschil van van 800 meter. De brochures waarschuwen voor stevige kou en harde wind. 's Zomers schommelt de temperatuur tussen de 5 en de 35 graden.
Met mijn zonnige aard kleed ik mij op 5 graden; ik blijk de enige te
zijn, tientallen klimmers in korte broek en T-shirt maar wel behangen met rugzakken met winterkleding.

Zij hadden gelijk. Na 1 uur trekt de grijze regenachtige lucht open en breekt de zon door, eerst lekker verwarmend later onbarmhartig fel. Maar wat maakt dat alles mooi!
De silhouetten van de kraterwanden steken fel af tegen de strakblauwe lucht. Links een sneeuwveld op gitzwarte lavastenen, rechts heel ver weg, een brede witte wolkenband alsof een bergketen met sneeuw is bedekt.

De wandeling naar boven is conditioneel een beproeving, naar beneden is het vooral een fysieke belasting. Dichter bij de top wordt het terrein vrijwel onbegaanbaar, losse stenen op een smalle richel tussen twee kraters.

Een paar meters moeten zelfs met handen en voeten en dan.. als versteend blijf ik staan. Vanuit mijn ooghoek zie ik een paar japanners zittend de afdaling nzetten en aan de andere kant niets, leegte, het einde van de wereld. Is de aarde dan toch plat?

De vriendelijke woorden van een kordaat Aussi meisje die van iedereen foto's maakt, en hoe dichter bij de rand hoe mooier, doen mij wat meer ontspannen. Ik richt mijn blik op van mijn schoenen naar de omgeving en ik kijk in een kratermond met mosgroene en bordeaux rode wanden. Wat een ongelooflijke pracht.

Een steile afdaling leidt ons in een S-bocht naar 3 kobaltblauwe meertjes vierhonderd meter lager. Daar aangekomen zie ik pas hoe griezelig dichtbij het paadje naast de kraterwand licht die loodrecht naar beneden gaat.
Nu nog 11 km. geleidelijk afdalen dus dat is te doen, denk ik dan nog. Twee uur later voel ik me als een travestiet met te grote voeten op te kleine naaldhakken. Ik wil achteruit verder lopen, de moonwalk doen.

Ik ben benieuwd hoeveel tenen er in mijn schoenen achterblijven als ik ze uittrek. Er zijn opvallend veel vrouwen in het peloton aanwezig en waar mijn Frodo grimassen zeer aanwezig zijn, en die van mij waren niet geacteerd, ontvang ik van hen slechts vriendelijke, montere blikken. Maar ja die dames zijn gewend om dagenlang te shoppen dus die malen hier niet om.

Onderweg ben ik een paar keer van positie gewisseld met een vrouw uit
Wellington. Positie als in een klassementswedstrijd wel te verstaan. Het viel me op dat ze geen eten of drinken bij zich had. Ik bood haar een flesje water aan; eten had ze geen trek in want ze was zeer pissig op haar man die al in het 2e uur van de wandeling op eigen houtje was verder gegaan. Ze arriveerde kort na mij en ik was getuige van de hereniging van het echtpaar; and they lived happily ever after.

Wat een eikel, had 4 uur lang met eten en drinken voor 2 personen doorgesjouwd zonder zich om haar te bekommeren.

Hillary (NZ) en sherpa Tenzing Norgay waren de eersten die de Mount Everest bedwongen. Hillary heeft ook op deze puist rondgelopen. De wandeling heet Tongariro Crossing en kort voor het einde, in algehele staat van uitputting dacht ik dat het kruisiging betekende maar het staat voor kruising (van wegen) of een traject, wat scheelt het.

Het geheel was zeer de moeite waard en ik heb er met volle teugen van genoten.

Meer reisverhalen >>

www.reisimpressies.eu