MONTENEGRO
Golf van Kotor

Tekst: Joyce Frey.

Klokslag zeven uur stond ik 's morgens in de buurt van Dubrovnik op straat op de bus te wachten. Het duurde niet lang voor hij kwam. De reisleider sprong er uit om mijn papieren te controleren en vroeg daarna of ik mijn pas bij me had. Ik zei:"Ja" en mocht instappen.

Er zaten al veel mensen in de bus. Maar ik vond tamelijk vooraan nog een lege plaats. De bus ging richting Dubrovnik. Onderweg stapten nog meer mensen in, ook in de stad. Nu konden we dan vertrekken.

Buiten de stad kwamen we op een soort autobaan met maar éénrichtingsverkeer. We gingen een stuk het land in en kwamen op een tweebaansweg met tegemoetkomend verkeer. We gingen aan de stad voorbij, die nu links van ons lag.

De weg leek vrij nieuw. Een stuk verder lag rechts het plaatsje Srebreno, waar veel verlaten huizen , vol met schietgaten te zien waren. Sommigen waren uitgebrand. Vroeger was het een vakantie oord geweest. Nu zijn ze bezig het weer op te bouwen.

Voor we de grens bereikte vertelde de reisleider dat we in Montenegro alléén met Euro's konden betalen. Dat vond ik 'super'. De vorige avond had ik euro's in waardeloze Kuna's gewisseld.
Niet aan gedacht dat ik naar een ander land ging.

Ook de tante, waarbij ik deze trip geboekt had,
heeft me niet gezegd dat ik Euro's mee moest nemen. Maar ik dacht dat ik wel een bank tegen zou komen, waar ik kon wisselen. We hadden de grens bereikt.

De reisleider stapte uit om in een hout keetje zijn papieren te laten zien. Het duurde niet lang voordat hij klaar was en wij weer verder konden rijden. Wij hadden onze papieren niet hoeven te laten zien.
Hoe verder we Montenegro binnen gingen, hoe hoger de bergen werden.

Dit gebied heet de "zwarte bergen" We reden langs een inham van de zee die diep het land in ging.
Hier zien de inhammen eruit als Noorse fjorden. alleen de vegetatie is hier tropischer. De diepste fjord ging zevenentwintig kilometer het land in.

Toen we weer in de buurt van de zee waren, bereikten we Kotor.
We konden nu de bus verlaten.
oude stad. Daar kon ieder op z'n eigen houtje rond lopen.
De reisleider wees me nog op een bank. Daar buiten hing een automaat waar je met kaarten wisselen kon.

Ik moest wel naar binnen omdat ik alleen maar Kuna's had.
De bank wou geen Kuna's wisselen. Ik ging naar de volgende bank, ook die wilde niet wisselen en de derde ook niet.
Intussen had ik mijn geduld verloren. Ik vond een vierde bank en zei:" Jullie wisselen zeker ook geen Kuna's ?"

De aardige juffrouw zegt:"Nee". Ik liet haar mijn half liter flesje water zien, dat ik meegenomen had en schreeuwde:" Gelukkig heb ik water bij me, zodat ik in jullie land niet van dorst moet omkomen"
.
Hoewel het nog ochtend was, brandde de zon al enorm heet.
De tijd was aangebroken om weer naar de bus te gaan en ik had van het
We liepen onder een boog door en kwamen in het oude plaatsje niet meer gezien dan een paar banken.

Toen we weer in de bus zaten vroeg een Engelsman of het gelukt is om geld terug te kunnen wisselen. Toen ik nee zei, wilde hij wel € 20 wisselen. Hij had wel geld uit de automaat kunnen halen.

Nu gingen we over een weg die een paar scherpe bochten had.
Maar het was nog op de begane grond. De reisleider zei dat de bus nu ging klimmen. Het zouden de langste achttien kilometer worden, die we ooit beleefd hadden.

We zouden steeds hoger gaan en de weg zou steeds smaller worden.
We lachten er om want we dachten dat hij een grapje maakte.
De weg ging inderdaad steil omhoog. Enorm scherpe bochten. De ene keer was de zee links van ons, dan weer recht voor ons.

De weg werd steeds smaller en er was maar amper plaats voor twee auto's. Hier geldt de regel; de zwakke maakt plaats voor de sterke.
Het ging nog goed, totdat in een bocht een andere bus kwam.

Het was een klein busje, maar we konden elkaar niet passeren.
Onze chauffeur wilde achteruit gaan, maar de ander dacht dat hij beter iets kon uitwijken.

Wij stonden stil en de ander ging langzaam achteruit, naar de plaats waar de weg wat breder was.
Hij ging zo dicht naar de rand, dat boven een diep ravijn lag, dat zijn achterwiel al voor de helft over de afrond hing.

De Engelsman die naast me zat schreeuwde en hield zijn handen voor de ogen.
Ik keek gespannen toe en dacht het kan niet lang meer duren voordat het wiel helemaal over de afgrond gaat en de bus langzaam achteruit in de afgrond stort..............
Uiteindelijk gebeurde er niets.
Wij konden er langs en ook de ander kon weer verder rijden.


Meer lezen >> www.reisimpressies - Montenegro