MALTA
Eiland om lief te hebben

Tekst en foto's: Joyce Frey

Na de landing in Luga werd ik naar St. Julian's gebracht, waar mijn hotel was. Ik had dit doel uitgezocht omdat het aan mijn meisjesnaam deed denken ( Julien ) en omdat het er erg gezellig leek te zijn.
Mijn hotel staat in het midden van de "Ramba Samba". Mijn kamer was maar een dakkamertje. Maar het had een douche, WC en TV. Maar wat gaf het ? Ik had het alleen maar om te douchen en slapen nodig. Al dacht al hetzelfde als de Maltezers. Die nemen het leven ook niet zo tragisch.

Al vlug ging ik de omgeving verkennen. In de buurt was een baai met vele kleurrijke bootjes. Maar het water was te vuil om er in te zwemmen.
Hoewel ik me op een eilandje bevond waar het heerlijk warm was, had ik er niet op gerekend hier te kunnen baden.

In plaats van lui doen, wilde ik een stukje van onze prachtige wereld ontdekken.
Na de eerste ontdekkingstocht kwam ik uiteindelijk weer in het uitgaanscentrum waar zich bars, restaurants, bioscopen, discotheken en winkels bevinden.
Ik wist nu al dat ik me niet zou vervelen.
In de avond zat ik op een van de terrassen om het gedoe om me heen te bekijken. De volgende ochtend reed ik met de bus naar Valetta. Omdat ik gewaarschuwd was dat de buschauffeurs graag een beetje extra aan de toeristen wilden verdienen, lette ik erg op dat hij me niet te veel berekende. En natuurlijk verlangde de aardige man te veel. Ik protesteerde.
Dan verontschuldigde hij zich met veel woorden voor zijn vergissing.

In Valetta aangekomen wandelde ik via de stadsmuur naar de Upper Barracca Gardens, waar veel standbeelden en monumenten staan.
Aan het einde heb je een heerlijk uitzicht op de Grand Harbour.
Dit punt geeft een prachtig utzicht op de grootse gebouwen aan de overkant, die uit rode stenen gebouwd zijn.
Het uitzicht is zo adembenemend, dat ik hier dagelijks naar toe ging om er steeds weer opnieuw van te genieten.

Aansluitend wandelde ik door nauwe straatjes die even imponerend waren. De huizen zijn aan elkaar gebouwd en bestaan uit meerdere etages.
Overal zijn balkonnetjes die uit de Arabische tijd afkomstig zijn.
Hier mochten de vrouwen, die zich vroeger verborgen moesten houden, een blik op de straat werpen. Elk balkonnetje ziet er anders uit. Het geeft een rommelige indruk, maar misschien is dat het juist, dat zo imponerend werkt. Evenals de torentjes op sommige huizen.
Later maakte ik een wandeling om de hele stad, dat eigenlijk maar een klein schiereilandje is.
Overigens is Malta in het geheel maar net 30 km lang.

Zo bracht ik een paar dagen door met wandelen en ontdekken. Ook maakte ik een keer op de terugweg een stop in Sliema, dat ook al een leuk plaatsje is.
Maar ik wilde meer zien en probeerde een uitstapje naar het eiland Gozo te boeken.
De enige mogelijkheid was om samen met een paar Hollanders te gaan.
Dat vond ik wel leuk en boekte De volgende ochtend werd ik van het hotel afgehaald. Toen alle mee reizenden bij elkaar waren, reden we naar Cirkawwa, het deel van het eiland met de zandstranden.
Op de boot kwam ons groepje nader tot elkaar.
De aardige Hollanders waren vooraf geïnformeerd dat er een Zwitserse mee ging. Toen ze ontdekt hadden dat ik het was, deden ze hun best om Duits met me te praten. Dat vond ik leuk en liet ze even genieten van hun pleziertje.
Maar dan biechtte ik op, dat ik evengoed Nederlands kon praten als zij.
Ik kon niet merken dat ze opgelucht of teleurgesteld waren.
In Mgarr op Gozo ging het schip voor anker. Wij stapten in een bus die ons naar Xlendi bracht. Een gemoedelijk vissersdorpje in het zuiden, met een zandstrand.
Een grote witte engel van steen bewaakte het gedoe hier.
Wij kregen genoeg tijd om de omgeving te bekijken of te baden.
Maar niemand was daar op voorbereid. Dus wandelden we en gingen pootjebaden Daarna reden we naar Azure Window. Daar staat een rotsblok als een boog over de zee, waar het heldere blauwe water doorheen stroomt. Het was heerlijk om hier te wandelen.. Maar na een tijdje moesten we verder naar Victoria Victoria is een aardig stadje waar een hoop kerken staan. Enige daarvan mochten we gaan bezichtigen.
Hoewel ze mooi waren, had ik toch al vlug genoeg kerken gezien en besloot het plaatsje maar eens te bekijken.
Na de bezichtiging ging ik op de trap van een kerk zitten.
In de schaduw van een boom kon ik op de anderen wachten.
Het was erg heet op deze dag.
Gozo is beduidend kleiner dan Malta.
Maar 14 kilometer lang.

Toch heerst hier een ongewone rust.
Hectiek is voor de Gozoanen een vreemd woord.
Deze mensen leven nog in een paradijsje en laten zich niet door de nervositeit van anderen aansteken.
Op een dag maakte ik kennis met het drukke leven op Malta en kreeg behoefte aan rust, die ik bij de blauwe grotten hoopte te vinden. Om daar te komen moest ik zoals gewoonlijk eerst naar Valetta rijden. Daar bezorgde ik me zelf een biljet naar Zurrieq en hoopte vandaar met een bus verder te kunnen gaan.Het was een mooie rit daarheen. Maar toen ik in Zurrieq op straat stond, ging geen bus verder naar de zee, dat een stuk dieper lag.

Daar stond een taxi. Een jonge Engelsman, die ook in de bus gezeten had, onderhandelde met de chauffeur. Ik ging naar hem toe en vroeg of ik ook mocht meerijden. De Engelsman scheen blij te zijn met het vooruitzicht de prijs te kunnen halveren. Zo gingen we met elkaar naar de grotten.

Beneden aangekomen, ging ieder zijn eigen weg. Ik liep er nog een stukje rond. In een baai met kale rotsen omgeven, lagen kleine kleurrijke bootjes. Uiteindelijk besloot ik ook de grotten in te gaan. Drie Engelsen stapte in een bootje. Ik vroeg of ik ook mee mocht aan. Ze lieten me instappen en hielpen er zelfs bij.
De korte vaart was prachtig. Het ging onder grotten door en het water was er gedeeltelijk zó blauw, dat het bijna niet echt kon zijn.
Hier beleefde ik onvergetelijke indrukken. Nadat de rondvaart ten einde was, bedankte ik de nette Engelsen en ging op mijn eigen houtje een stuk lopen. Dan zocht ik naar een taxi . Maar de waarschijnlijk enige taxi uit de buurt, was niet te zien.
Dus liep ik weer naar boven om weer in Zurrieq te komen. Het was niet zo ver, maar de wandeling er heen was verloeiend, omdat de weg zo omhoog liep. Het was een mooie weg waar palmen, cactussen en andere exotische planten en bomen groeiden.
Langzaam aan begon ik toch weer te zweten, want ook deze dag was zeer warm.
Toen ik eindelijk Zurrieq bereikt had, keek ik uit naar een terrasje of winkel om iets te drinken te vinden. Het enige wat ik aan het einde in die straat kon vinden was een mooie kerk;
Helaas kon ik daar alleen maar bidden en niets te drinken vinden.
De bus kwam. Ik rustte uit op de zachte bank en in Valetta zocht ik als eerste naar een terrasje om eindelijk mijn dorst te kunnen stillen.

Natuurlijk kon ik het niet laten om nog eens naar mijn lievelingsplaatsje te gaan om van het uitzicht op de haven te genieten, en de daar achter liggende gebouwen te bewonderen. Later liep ik door het park waar mensen de vele duiven en katten aan het voeren waren.
In de avond genoot ik nog eens van het gezellige leven op een terras in de buurt van mijn hotel, voordat mijn vakantie ten einde liep. De laatste dag maakte ik nog een boottocht rond het eiland.
Aan welke kant we ons ook bevonden, ik onderging de schoonheid van dit kleine eilandje in de middellandse zee.


Meer reisverhalen...www.reisimpressies.eu