KROATIE
Peljesac en Korkula

Tekst: Joyce Frey.

Vroeg in de morgen stond ik op straat om op de bus te wachten om een dagtour over het schiereiland Peljesac naar Korcula te maken. Het duurde een kwartier tot de bus kwam. Dan moesten we nog op twee vrouwen wachten, die te laat kwamen.

Later haalden we nog een paar mensen op om uit de stad te rijden. De bus steeg een stuk en kwam op de Tudjmanbrug voor Dubrovnik, die ik al een paar keer uit de verte gezien had en me erg fascineerde.
Op de brug stond een groepje mensen die ook mee moesten, Het waren Italianen die met veel herrie in de bus stapten.

Daar ik bijna de enige was, die voor in de bus plaats genomen had, zetten ze zich bij mij. Een paar tegenover en er voor, en een man naast me.
Hij kletste ononderbroken en had een diepe stem die me bijna door merg en been ging.

In het Engels, Duits en Italiaans, werd ons verteld, wat er op het programma stond.
De bus ging in de richting van het noorden, waar ik nog niet geweest was.

De ene bocht na de ander volgde, waar slaperige vissersdorpjes, omgeven door pijnbossen, liggen. Tenslotte kwamen we in Ston aan, waar ik de vorige dag heen wou rijden.

Daar had ik van af gezien, omdat de bus er maar een paar keer per dag heen reed. In plaats van naar Ston te gaan, was ik nog eens naar Cavtat gereden, waar het me erg goed beviel.

In Stone hadden we een half uur tijd om ons te vermaken. Ik liep door de straatjes en was er vlug uitgekeken, want het is maar een klein plaatsje.

Het enige interessante vond ik hier, de vestingmuur boven de stad in de bergen, die de vorm vaneen "M" hadden. Vroeger moest dit de vijand tegen houden.
Naar mijn mening had de agressor een heel goede conditie gehad moeten hebben om over die berg te kunnen komen.

We konden weer verder gaan.
de ene reisleidster vertelde in het Duits en Engels wat er gebeuren ging en een andere, die met de Italianen mee gekomen was, zorgde voor haar groepje.
Wat de jongedame ook vertelde, de zuid-landers hadden er altijd een hoop commentaar op.

Wij, de anderstaligen, luisterden stil toe.
We reden nu over het schiereiland, dat zeventig kilometer lang is.
Aan de rechterkant ligt de zee.
Daar werden mosselen gekweekt. Het water is er koningsblauw.
Of de mosselen ook die kleur aannamen ???
Aan de andere kant groeiden druiven, groenten en andere vruchten.

Het eiland staat bekend om zijn vruchten, groenten en de goede wijn. We reden de lange weg aan kleine dorpjes en plantages voorbij, tot het haventje in Orebic hadden bereikt, waar een bootje op ons wachtte om naar Korcula over te steken. Het was een heerlijke rustige overtocht van een half uur, zonder grote golven, die je bijna in de lucht gooide.

Op het eilandje Korcula aangekomen , moesten we eerst naar het bureau van de reisonderneming lopen.
Daar zou een gids komen, die met de Italianen een rondgang zou maken.
Maar zij hadden er geen zin te wachten en gingen op hun eigen houtje weg. De Engelsen zouden ook een eigen gids krijgen. Maar na lang wachten, gingen ook zij alleen weg. De overgebleven Duitstaligen liepen een stuk met onze reisleidster mee.

Bij de bezichtiging van de Sveti Marko Kathedraal, waren er nog een paar , maar steeds meer mensen verdwenen.Bij het museum met munten en iconen, werden het nog minder en bij het museum voor oude gebruiksvoorwerpen waren we nog maar met drie man.

Ik bekeek die dingen en dacht op mijn rommelkamer te zijn. Nu mochten ook wij op ons eigen houtje de stad gaan bekijken.
Op een terras zag ik de Italianen zitten.
Zij hadden een uitgebreide maaltijd voor zich met een glas sprankelende rode wijn.

Ik zocht ook een terrasje en dronk een heerlijke cappuccino en genoot van een heerlijk stuk appeltaart.
Dan wandelde ik door de oude stad die tussen de stadsmuren geklemd is. De huizen zijn er smal. De kerken en openbare gebouwen hoog, zodat het aangenaam koel was.

Daarna liep ik de stad uit en wandelde langs de kust. Dan weer naar boven, waar oude huizen stonden om dan weer aan de andere kant weer te dalen en bij de zee uit kwam, langs een toren.
Aan de overkant was het moderner.

Daar waren nieuwere huizen gebouwd . Een paar winkels stonden daar en langs de oever lagen boten in verschillende categorieën. Van kleine vissersboten tot kleine jachten.

Daarna liep ik weer de trappen op naar het oude stadje en ging midden op een terrasje zitten om iets te drinken.
Zo bracht ik de twee uur tijd die we gekregen hadden door.

Verder lezen >> www.reisimpressies.eu - peljesac