ITALIE
Volterra

Vanaf de kust kom je de hoogte op waar Voltera ligt. In een bocht voor het dorp is voldoende plaats om de auto te parkeren. Leuk plekje, vanuit de auto kijken we op de rode daken van de huizen. We slenteren op ons gemak naar de Piazza dei priori. Het lijkt uitgestorven. Een enkeling zit op een van de treden voor de Duomo, de dom. Bij een bakker kopen we wat broodjes en een etruskisch beeldje bij z'n buurman.
Dat was zeker 25 jaar geleden.

Nu komen we op de zelfde plek als toen aan en staan auto's in file te wachten tot ze de parkeergarage in kunnen. Eerdere parkeerplaatsen waren vol. We hebben nooit geduld om lang in de rij te staan, dus rijden we verder. We komen voorbij de afslag naar Pisa en daar komt gelukkig weer een parkeerterrein. Ook vol. Dan maar doorrijden.
We hebben intussen driekwart van het dorp rondgereden. Eindelijk een grote parkeerplaats. Volop ruimte. Lachend zeggen we : "Ach, als je maar even verder zoekt dan je neus lang is." Blij en tevreden zetten we wagen neer en het blijkt nog gratis te zijn ook, dat parkeren. We zien mensen een poort doorgaan, dus daar moeten we zijn. Inmiddels begon het wel tot ons door te dringen dat het dorp zelf, eigenlijk best erg hoog lag.
Maar ja, ook oudere mensen zagen we de poort ingaan dus niets aan de hand. Gewoon kop in het zand steken.

Enfin, uiteindelijk gingen ook wij door de poort. We staan direct bij de "Fonti di Docciloa" en rechts kijkend zien we een trap die z'n weerga niet kent. Althans, niet in mijn ervaring. Toch maar aan begonnen en na iedere tien treden even uitpuffen. Terwijl ik na 'n dik kwartier zo halverwege op apegapen ligt, stormt er een zeer bejaarde dame me voorbij en kijkt me zeer meelijwekkend, misschien ook wel liefdevol, aan. Ja daar heb ik wat aan. Even later nog een krasse oude heer die de trap omhoog gaat alsof hij horizontaal door Nederland loopt. Nog een treetje of vijftig. Schiet lekker op. Dan gaat de trap langs de bibliotheek. Met veel belangstelling lees ik de mededelingen op de deur van de leeszaal, die koeterwaals voor me zijn.
Zo ontloop ik wel de zielige blikken van de krasse Volterranen. Uiteindelijk is het me gelukt boven te komen en na wat uitblazerij kan de tocht voortgezet worden.

O ja: ik had de treden geteld. Het waren er 253 ! Misschien twee meer of minder.
We komen aan op de Via Sotto. Daar zijn allemaal ateliers van Albastbewerkers. De Albast wordt in de buurt van Volterra gedolven. Over het algemeen produceert men hier schalen en lampenkappen, maar sommige ook mooie beelden. We gaan een atelier binnen waar een dame druk bezig is met een soort tandartsboor de schaal te versieren.

Ze heeft geen doek voor de mond, dus het steenpoeder zal zwaar genoeg zijn om op de grond te vallen en niet in de lucht. Dat mag je tenminste hopen. We hebben haar een tijdje gadegeslagen en vroegen toen het een en ander.
Ook wat de prijs van een soort soepkommetje uit de vitrine kost. 53 Euro ! Voor de liefhebber van het blauwgroen, witachtige steen misschien niet duur. Wij hebben er geen belangstelling voor.
We durven maar niet te vragen wat dat beeldje daar rechts in de hoek kost.

Dat vonden we wel mooi. Maar we vreesden voor een prijs van enkele
honderden Euro's. Dan gaan we de Via Matteotti in. Tot mijn diep leedwezen liep die weg ook weer behoorlijk omhoog. De eerste de beste zijweg slaan we links in. Het is de Via Gramsci. Midden in de straat gezellige terrasjes, vrolijke parasols en allemaal overvol. Leuke winkeltjes met prullaria in overvloed. Op het eind komen we op de Piazza XX settembre. De kerk daar staat helaas in de steigers met zo'n groen doek er voor.
Daarnaast zijn wat zitbanken, een versteende brave borst op sokkel en een uitzicht op de omgeving, die geweldig is. Vele kilometers ver kunnen we kijken. Alleen al dit, is de klim meer dan waard.
Nederlanders zijn hier schaars en Belgen ben ik niet tegengekomen. Wel veel Engelsen. Die kopen massaal een "kunst"winkel leeg waar voor 20 euro al een leuk ingelijst schilderijtje van de stad te koop is. Ook grote exemplaren van meer dan een meter zijn ingelijst en wel niet duurder dan 100 Euro.
Aan de overkant is de Pinacoteca e Museo Civico. De buitengevel ziet er gruwelijk uit met allerlei moordwerktuigen uit vroeger tijden. Zouden in de huidige tijd ook nog aftrek kunnen vinden, lijkt me. Er is een speciale expositie van die moord- en marteltuigen .
De hoogste tijd voor een hapje en een drankje voor we iets anders gaan bezoeken.
Dan vliegen we heel fit omlaag, al die 250 traptreden en springen fit in de auto om richting Pisa te rijden. Slechts twee kilometer, want dan zijn we op de plaats van bestemming. La Balze. Hier gebeuren rare dingen, hebben we ons laten vertellen.

We maken een klein klimmetje, rijden langs een camping en komen dan op een parkeerterrein waar slechts 2 campers staan. Niet erg in trek, deze locatie.
We stappen uit en moeten achter een twee meter hoog hek blijven. Een raar maanlandschap is te zien. Raar, de hele omgeving is mooi groen, maar hier kale steen.
Wat is hier gaande?

In het verleden zijn door aardverschuivingen kerken en kloosters in de grond verdwenen. Ook een Etruskische begraafplaats heeft er aan moeten geloven.
Tot op de dag van vandaag heeft men geen verklaring voor dit wrede natuurverschijnsel.
Onwillekeurig loopt er een koude rilling over m'n rug. Dat denk ik tenminste. Je krijgt een ongewoon gevoel bij het aanschouwen van deze verzakking in de aardbodem. Onnodig te zeggen dat de bewoners van Voltera de meest gruwelijke verklaringen hiervoor zullen hebben.

Meer reisverhalen Italië >> www.reisimpressies - Italië