Landenweb.nl

ITALIE
Italiaanse Toestanden

Als je in Italie woont, maak je als emigrant soms dingen mee die in je moederland nooit zouden kunnen gebeuren (denk je tenminste). Het volgende verhaal is daar een voorbeeld van.

Sono finiti i soldi!

Met onze lange Noord-Europese lijven staken we hoog boven de grijze Italiaanse koppies uit. We stonden in de rij voor het loket in het postkantoor van de BancoPosta, de Italiaanse Postbank. Nou ja, in de rij. Er waren verschillende rijen die als spaghettislierten door elkaar slingerden. Het maakte ons niet uit, we hadden geen haast, want we waren al dagen bezig om een conto corrente, een rekening, te openen. We wilden een rekening, mét bijbehorende bankpasjes en vooral met assegni, cheques, die hoognodig zijn als je in Italië een huis wilt kopen. Er zijn bij de aanschaf van een huis namelijk verschillende vooruitbetalingen vereist, die zonder tussenkomst van de notaris direct van koper naar verkoper gaan. En bij die aanbetalingen gaat het om bedragen tot wel twintig procent van de koop¬som. Bedragen die je liever niet contant met je meedraagt. Wij niet tenminste, maar de kwetsbare oudjes voor ons in de rij leken daarmee minder problemen te hebben want er werden hele bundeltjes van vijftigeurobiljetten voor ze neergeteld. Kennelijk waren ze niet bang dat dieven hen buiten het postkantoor zouden neerknuppelen om hun pensioentje te stelen, terwijl de provinciale krant toch vol stond met berichten over berovingen en inbraken.

Het was de eerste van de maand en dat was de uitbetaaldag van de pensioenen. Vandaar de lange rijen in het postkantoor. Pavia is namelijk een stad van bejaarden en studenten. De bejaarden vinden er relatieve rust en alle voorzieningen en de studenten komen er voor de universiteit en de hogescholen. Verder zijn er in Pavia, verstopt in de binnenhofjes, heel veel middelbare scholen, zodat je op vrijdagmiddag verrast kunt worden door grote horden scholieren die als de ratten van Hamelen naar het station lopen, op weg naar een weekendje thuis.

Aan die pensioenbetaaldag hadden we even niet gedacht, maar er was nu weinig keus meer, die rekening hadden we onderhand echt nodig na eerdere vergeefse pogingen om deze te bemachtigen. Onze odyssee was een paar dagen geleden al begonnen, in het buurtfiliaal van de BancoPosta. Daar werd het al snel duidelijk dat het openen van een rekening alleen op het hoofdpostkantoor mogelijk was. Dat hoofdkantoor huist eigenlijk in een groot monumentaal pand in het centrum, maar alle loketdiensten waren in verband met een grote renovatie tijdelijk in een portacabin buiten ondergebracht. Voor het aanvragen van een rekening moest je achterin zijn, in het kamertje van de hoofdbeambte. Daar bleek ene Maria te zitten, die ons graag en vriendelijk hielp met alle formulieren. Een paar dagen wachten en dan konden we onze pas¬jes afhalen, net als een boekje met assegni. We zouden meteen geld kunnen opnemen, als we ondertussen geld naar de gloednieuwe rekening hadden overgemaakt. En dat hadden we gedaan.

Nu was het dan zover, het uur U, D-day! Onze poging om weer naar onze Madonna van de Post te gaan mislukte: een vervaarlijke postbeambte bewaakte nu opeens de toegang tot het Heilige der Heiligen. Kennelijk hadden anderen de sluipweg ook ontdekt en maakte men er te veel gebruik van. We ontkwamen niet aan de spaghettislierten. Maar we hadden geduld: ons hemelrijk was nabij. Terwijl de rij voor ons langzaam slonk en het loket verlokkelijk dichtbij kwam, brak er achter de balie opeens paniek uit. Iemand riep: “Sono finiti i soldi! Het geld is op!” Daarop ontstond er gemor in de bejaarde gelederen. De postbeambten maakten duidelijk dat er echt geen contanten meer waren. Enkele pensioengerechtigden dropen al teleurgesteld af, anderen gingen nog in discussie. Maar waar niets is, verliest ook de gepensioneerde keizer zijn recht. Wij kwamen daardoor wel verrassend snel aan de beurt. We kregen de pasjes en de cheques, maar voor contanten moesten we over een paar dagen dus nog maar eens terugkomen, als er weer geld zou zijn.

(Uit: Italiaanse Toestanden - Stef Smulders)

Italiaanse Toestanden
Italiaanse Toestanden