INDONESIE
Reisimpressie van Sumatra

Tekst: Joyce Frey.


In de middag kwam ik in Medan aan. Voor het vliegveldgebouw stond een jonge man, die op een stuk papier mijn naam had geschreven en hield dit in de hoogte. Hoewel dit een druk vliegveld was, zag ik hem direct en liep naar hem toe om me voor te stellen.

Moses was zijn naam. Hij wenkte naar een chauffeur, die een eind verder stond. Deze kwam met de auto naar ons toe. Dan werd mijn tas ingeladen en we konden naar het hotel rijden.

Voor vandaag stond niets op het programma. Daarom ging ik naar het prachtige zwembad achter het hotel, waar palmen en vele bloemen groeide. Ook de volgende morgen had ik nog vrij en bracht die door bij het zwembad.

Dan moest ik me klaar maken om verder te reizen. In de voormiddag kwam Moses me halen. De witte auto stond voor de deur. Voor we de stad uit kwamen, waar vele oude, stinkende auto's reden, zag ik op een plein 'n paal waar levende vleermuizen hingen, die aan een touw vastgebonden waren. Die moesten de hele dag de stank van de auto's inhaleren.

Ik vroeg waar dat goed voor was.
Moses vertelde dat de vleermuis een medicijn tegen astma is. De Chinezen koken er een soepje van. Ik dacht, van deze beesten, die de hele dag in de uitlaatgassen hangen, moet je juist Astma krijgen.

Eerst gingen we een moskee bekijken en dan naar het Sultanpaleis Maimoon, waar nu nog steeds de sultan woont.
Rond het middag uur gingen we eten en daarna reden we over een bergpas, langs prachtig groene wouden naar Brastagi.
In een Batakdorp kon ik kijken hoe de mensen hier leven; De huizen staan op palen, ver boven de grond.

Boven was een grote ruimte, waar de hele familie leefde. vader, moeder,opa, oma en alle andere familieleden. Dus voor privé-leven was hier geen plaats; als een paar hier iets van elkaar wou, waarbij ze geen toeschouwers wilden hebben, moesten ze naar buiten in het rijstveld gaan.

De volgende morgen moest ik alweer een paleis gaan bezoeken. Een schoolklas had hetzelfde idee. Al vlug hadden we meer belangstelling voor elkaar dan voor de oude gebouwen. Die kinderen stelde me vragen en ik probeerde ze te beantwoorden. De schoolmeester probeerde zijn klas weer bij elkaar te krijgen. Het lukte hem niet.

Moses wilde me persé iets over de koning vertellen en vroeg de kinderen stil te zijn. Ze waren stil en allen luisterden naar de geschiedenis. Toen Moses klaar was stortte die kinderen zich weer op mij. Ik liep een stuk weg en wilde een foto van ze maken.
Ze volgden me. Maar toch kreeg ik een leuk beeld, met die hele bende en Moses, die vertwijfelt in zijn haar greep.

Toen moesten we verder en nam ik afscheid van de kinderen. We waren al bijna weg, toen Moses mij terug riep. De kinderen hadden zich in een groep opgesteld en begonnen onder leiding van de meester, een lied voor me te zingen. Het was zo mooi, dat ik een kikker in de keel kreeg en me tranen in de ogen moest bedwingen. Na het lied, dankte ik de kinderen voor het prachtige cadeau en wuifde ze nog lang na.

Brastagi was niet ver meer weg. Daar moesten we op de boot om naar het eiland Samosir te varen, dat in een kratermeer lag. Moses ging nog even vlug naar de markt. Op de boot opende hij de bruine papieren zak, waaruit hij Lychees nam. Hij wou met de exotische vruchten een goede indruk maken, maar ik kende ze al van Java.

Hij opende de schalen, die hij tussen de handpalmen plat drukte.
Ik deed hetzelfde. We genoten van het dessert en hadden beide kleverige vuile handen. Gelukkig was ik spaarzaam met de doekjes uit de vliegtuigen omgegaan. Daarmee konden we nu onze handen schoonmaken.
We kwamen op het eiland aan.

Een boy kwam aangerend om mijn bagage op te halen. Moses liet me met hem alleen en zei wanneer hij me kwam halen om te gaan eten.
Het eiland was liefde op het eerste gezicht. Het uitzicht over het meer en het bloementerras onder mijn huisje was prachtig.

Die middag, toen ik op een plateau boven het meer zat,
kwamen twee Duitsers. We praten lang met elkaar. Ze vertellen over hun reis op Borneo en ontdekten dat ze dezelfde reis reis als ik gingen maken. De volgende morgen, om acht uur; liepen Moses en ik naar het meer.

Daar lag een boot met de naam "Queen" Ik vertelde Moses dat ik een grote fan van de groep Queen was en het leuk vond, juist deze boot te krijgen. Nog prettiger was het, dat we de hele boot voor ons alleen hadden. We gingen onder het plastic dak zitten en vertelden over elkaars werelden. Met de tijd waren we opener tegen elkaar geworden.

Een paar maal gingen we aan land om batakdorpjes te bekijken. Ik vond die huizen nog steeds imponerend. Gedeeltelijk stonden ze zes meter boven de grond en hun daken, die een tent leken, waren hoger dan de woonruimte zelf. Verder zag ik koningsgraven en een paleis van 'n koning. Ook een dorp waar grote stenen in een kring stonden. Daar werden vroeger misdadigers veroordeeld. Vaak werden die veroordeelden door kannibalen opgegeten. Goede opruiming!

Toen gingen we naar een klein eilandje, waar je binnen vijf minuten rond gelopen was. Hier gingen pas getrouwde stelletjes heen om hun eerste huwelijksnacht te beleven.
Wij aten daar en babbelden gezellig.

Moses bekende dat hij er in het begin moeite mee had, een vrouw die alleen was, te begeleiden. Hij was gewend aan groepen reizigers. Maar nu begon hij er plezier in te krijgen en had ontdekt wat mij wel of niet interesseert. Omdat ik zijn enige gast was konden we de weg op eigen houtje doen en bepaalde dingen weglaten die op het programma stonden. Daar voor in de plaats maakten we wandelingen die ik leuk vond. Tegen vijf uur kwamen we terug bij ons hotel.

De Duitsers die een uur later dan wij vertrokken, zaten nu al twee uur hier. 's Morgens voeren we met een boot naar Prapat, waar we een kleurige markt bezochten.

Verder lezen >> www.reisimpressies.eu - Sumatra