FRANKRIJK
Frankrijk Fietsvakantie 2

Pont de Barrat - St. Pierre sur Mer

Ook de geplande rustdag in Pont de Barrat hebben we een dag uitgesteld. Deze camping is ook in onze top drie terechtgekomen van ergste campings tijdens de fietsvakantie. In dit geval doordat het ooit een hele mooie camping geweest was, maar dat was alweer een tijdje geleden. De camping ligt naast een riviertje dat door de bewoners ook als zwemplek wordt gebruikt. Wij waren er op vrijdagavond en dan wordt het dus ook nog als hang- en feestplek door de lokale jongeren gebruikt. Hele volksstammen komen over de camping heen lopen vaak ook nog met brommer, radio en flinke voorraad drank. Om het hek bij de ingang van de camping zit een groot slot, waar wij met onze fiets met tassen eigenlijk net niet doorheen pasten, we snapten dat slot in het begin niet. Maar ongetwijfeld hadden we anders in de loop van de avond ingebouwd tussen de auto's gestaan. Vandaar dus ook voor deze camping een welverdiende plaats in de top drie. De camping is niet de absolute topper geworden omdat de loslopende herdershonds niet echt vals was en zowaar een dronken baasje bleek te hebben.

Na een zware dag van fietsen met een enkele klim van 7 kilometer lengte bereiken we een typische familie camping in Valreas. Het is best een aardige camping met zwembad en mooie plekken in de schaduw. We besluiten, net als half Nederland afgaand op de kentekenplaten van de auto's op de parkeerplaats, om hier maar de rustdag te nemen. Dit is hard nodig want zowel onze kleren als de fietsen schreeuwen om een onderhoudsbeurt. De vele regen gecombineerd met de opgespatte modder heeft de kettingen van onze fietsen veranderd in een flinke schoonmaakklus. Vol zelfvertrouwen wordt de ketting van de fiets gehaald en worden ook de kettingbladen schoon gemaakt en voorzien van een druppeltje olie. Na het volhangen van de waslijn zijn we aan het zwembad gaan liggen. Aan het eind van de middag besloten we nog even Valreas zelf te bezoeken maar ook dit uitstapje was geen succes; het centrum was vooral erg verlaten. De volgende dag zijn we weer blij dat we op de fiets zitten zeker omdat de omgeving mooi is. We fietsen 's ochtends langs uitgestrekte lavendelvelden, 's middags zien we vooral wijngaarden. 's Avonds op de camping in Uzes krijgen we gezelschap van een kat die qua vacht wel een nakomeling van Bertus en Poesje kon zijn. De blije zwart met rood gevlekte dame kan voor wat betreft honger en aandacht zelfs onze eigen dikke poes naar de kroon steken. Het beestje geniet dan ook van de restjes van een vanille eclair. De Franse vanille en chocolade eclairs zijn elke dag weer een feest. Elke ochtend gaan we tussen 10 en 11 uur op zoek naar een bakker voor het obligate stokbrood en een paar eclairkes zoals wij ze zijn gaan noemen. Met het stokbrood op de bagagedrager genieten we dan in de zon van deze zoete traktatie die ons ook weer wat energie geeft voor de volgende kilometers over de Groene Weg.

In St. Martin de Londres hebben we voor de tweede keer tijdens deze fietsvakantie een lekke band, maar ook dit keer is dat pas op de camping (en vinden we eigenlijk dat dat niet telt). De overige allemaal Nederlandse campinggasten schuiven de stoel nog wat bij om eens goed te kunnen kijken hoe die band gemaakt gaat worden. Onze pomp is bij de eerste lekke band op de camping in Voltroff al overleden, er is een rubberen ringetje gescheurd. Gelukkig hadden we nog een mini-pompje van Koga; dit ding beviel zo goed dat hij na thuiskomst in Tiel een ereplek in de vuilnisbak kreeg. We besluiten dan ook bij thuiskomst naar de fietsenmaker te zullen rennen om een tweede fatsoenlijke pomp te kopen. De volgende dag na zo'n 60 km fietsen blijkt de camping in Fontès een betonnen plaat vergezeld door een leeg zwembad. Het is nog vroeg op de dag en tijdens de lunch in de schaduw van een boom besluiten we dan ook die dag nog door te gaan naar de Middellandse zee. Het weliswaar nog zo'n 70 km maar we veronderstellen een vlakke route naar de zee, we moeten immers nog op zeeniveau komen. Het kilometers maken gaat echter niet zo hard als we hadden verwacht en we beginnen ons langzaam af te vragen of we wellicht in zee zullen storten. Dat blijkt ook bijna het geval, tot het allerlaatste moment blijven we de berg op en af sleuren, pas in St. Pierre zelf daalt de weg steil richting zee. Voor het dorp stappen we nog snel even af om een foto te maken bij het plaatsnaambord. Het enthousiasme waarmee dit gebeurt levert een bijzonder onscherpe foto op.

Als afsluiting van de beschreven route naar de Middellandse Zee hebben we aan zee een heerlijke pizza gegeten. Voordat we de pizza konden nuttigen moesten we erg veel geduld opbrengen want alles werd vers gepeld, geschild en gekneed. In de tussentijd hebben we het thuisfront laten weten dat we de zee hebben bereikt. Het was tijd om op zoek te gaan naar een camping. Volgens het routeboekje erg eenvoudig, aangezien er zeven campings naast elkaar zouden liggen. We hebben de camping municipal bezocht, maar die had maar één ster boven de ingang hangen. En die ene ster viel ook nog bijna van de poort af... Dat was te weinig, zeker met die rij van zeven campings in het achterhoofd. Dus zijn we op zoek gegaan maar konden geen enkele aanwijzingen vinden. Wel hadden we bij het binnenkomen van het stadje een bordje richting een camping zien staan, dus zijn we die bordjes gaan volgen. Deze bordjes leidden ons steeds verder van St. Pierre vandaan. We vonden het wel een beetje vreemd want het werd steeds minder bewoond, maar terug fietsen leek gezien de invallende schemering ook niet echt een goed idee. Na ruim 10 km kwamen we dan eindelijk bij de camping. Bij het oprijden van het terrein zagen we een bord met het opschrift "La grande cosse, camping naturiste". "Dit is een naturistencamping hoor!. Oh, ik dacht dat camping naturiste een natuurcamping zou zijn. Vandaar dat deze camping natuurlijk zo ver bij alles vandaan ligt! En nu, we gaan toch niet dat hele stuk terugfietsen?". Nee, terugfietsen naar St. Pierre vonden we geen optie. Afgezien van de voor ons doen respectabele dagafstand van 145 km begon het bovendien al te schemeren. Dus maar vragen of we op de naturistencamping konden staan. Het was even wennen om tegen een wildvreemde naakte man aan te praten. Gelukkig (voor ons dan tenminste) bleek dat op de camping zelf de kleding varieerde van alleen een paar badslippers, of alleen een T-shirt tot volledig gekleed. We voelden ons wel wat ongemakkelijk, maar dat lag toch aan ons, niet aan de andere gasten. Vol verbazing hebben we gezien dat een meneer slechts gekleed in een paar sokken en schoenen in zijn auto stapte en de camping verliet, waarbij wij ons toch afvroegen: "waar gaat hij zo naartoe?". Een andere vraag die opkwam was: "waarom zijn er zoveel wasmachines, die heb je hier toch nauwelijks nodig". Zelf vonden we het naturistische concept wel erg makkelijk met omkleden als je reist met een kleine tent. En toegegeven: het was de camping met het mooiste en schoonste sanitair gedurende de hele fietsvakantie. Als onervaren gedwongen naturisten hadden we er natuurlijk niet bij stil gestaan dat scheiding tussen mannen en vrouwen in een toiletgebouw een beetje zinloos is op een naturistencamping en daarom dus niet bestaat. We werden wel gek van de muggen, en ook daarbij vroegen wij ons weer af hoe de nudisten hier mee omgaan?

St. Pierre sur Mer - Stes. Maries sur Mer

Helemaal lek geprikt, zijn we de dag daarna op de vlucht voor de muggen gegaan en uitgekomen op een typische gezinscamping aan de Middellandse Zee, met allemaal bungalowtenten en caravans. Er staan hier heel erg veel van die "Vacance Soleil" bungalowtenten op een nogal verdord grasveldje vlak naast een enorm toiletgebouw. Je moet er van houden denken wij dan, voordeel is dat de rij voor de douche met dit aantal douches nooit lang kan zijn. We springen nog even in het zwembad en lopen later het kleine eindje naar zee om te kijken wat daar te beleven is. Het blijkt een nogal toeristisch gebeuren te zijn gericht op een wat jongere doelgroep dan waar wij deel van uitmaken. We besluiten een pizza te bestellen en deze mee te nemen om lekker op de camping op te peuzelen.

Op weg naar La Grande Motte de volgende dag weigerde de voorderailleur van Patrick's fiets dienst waardoor het wisselen van voorblad niet meer mogelijk was. Gelukkig was het traject redelijk vlak waardoor dit euvel geen echt probleem was. Op de camping in La Grande Motte bleek dat de derailleurkabel was afgebroken bij het stelschroefje op het frame. Zoals het hoort sleept Patrick bergen met reserve onderdelen mee maar een derailleurkabeltje uiteraard niet. Met behulp van een noodspaak, wat ijzerdraad en plakband is het geheel gespalkt en opnieuw afgesteld. Deze constructie heeft het zowaar tot het einde van de rit uitgehouden. Op de camping waar we die avond stonden had men nog nooit van een tent gehoord en werden we nog net niet op de parkeerplaats neergezet, maar in zandbak waar de rest van de gasten waarschijnlijk normaal de auto wel wegzette of de hond uitliet. Het bleek een camping te zijn met allemaal stacaravans waar eigenlijk nauwelijks toeristen kwamen. In de loop van de avond kregen we toch het gevoel dat er regelmatig mensen kwamen kijken, of het echt waar was dat er twee gekken waren gearriveerd zonder auto en dan ook nog met een tentje. Deze camping staat dan ook op plaats twee in onze top drie, vanwege de rottigste en duurste plaats tijdens de hele fietsvakantie.

De zelf verzonnen route langs de kust die we hadden gekozen om vanuit St. Pierre naar Stes. Maries te fietsen, was niet altijd een pretje. De N-wegen zijn behoorlijk druk en hoewel het wel is toegestaan om er te fietsen, is er eigenlijk geen plaats voor. Heel erg veel verkeer en vooral grote vrachtauto's razen op enkele decimeters voorbij. Op dat soort momenten zijn we steeds erg blij met het spiegeltje op onze fietsen, je ziet het gevaar aankomen en kan snel de berm insturen. De camping in Stes. Maries-sur-Mer was even schrikken; ongekend groot (minimaal 1500 plaatsen) en vrijwel geen boom te bekennen, dus ook vrijwel geen schaduw. Bij het opzetten van de tent kregen we bezoek van een Nederlandse meneer die ons na een ons een tijdje te hebben geobserveerd waarschuwde voor de enorme hoeveelheid muggen. Volgens hem werd je er vanaf een uur of vier 's middags volledig lek geprikt. De goede man had gelijk, 's avonds buiten zitten doet dus ook niemand. Toppunt van gezelligheid vormen de gezinnen die de auto in vluchten en daar de avond in doorbrengen: "Paradise by the dashboard light". De meneer van de muggen wilde ook graag een praatje met ons maken over onze fietsen, dat ging als volgt: Meneer: Hoe zijn jullie hier gekomen? Maureen: Op de fiets. Meneer: Hebben jullie die lange weg gefietst vanaf Arles? Waar staat jullie auto dan? Maureen: We zijn op de fiets vanuit Tiel vertrokken" Volledig ontdaan heeft de man het gesprek opgegeven... en ons erbij waarschijnlijk (hartstikke gek, die twee...). Het routeboekje van de Groene Weg geeft voor de echte avonturiers een route over een steenslag weg aan, die wilden wij ook wel gaan fietsen. De dag voordat we aan dit avontuur wilden beginnen, kwamen we Jan weer tegen op de camping. Hij had de route geprobeerd en raadde het ons ronduit af om het te doen, al helemaal niet met bagage zoals we van plan waren. De volgende ochtend blijkt Rein zijn tentje naast ons te hebben opgezet en ook hij raadt de route over steenslag af, hij heeft hem de dag ervoor gedaan. Er zitten stukken bij waarbij fietsen niet mogelijk is, maar waar de fiets geduwd moet worden en dat weten de muggen ook. Daarom liggen ze daar in bosjes op de loer. Nou, dan geloven wij zo ook wel dat het een heel mooi gebied is en dat er flamingo's zitten, die vogels hadden we toch al eerder langs de route gezien en vooral geroken.

Van Jan hebben we nog wat boeken gekregen. We hadden maar twee boeken meegenomen maar die had Maureen natuurlijk allang uit nog voordat de zee in zicht was. Ze was dan ook erg blij met de boeken, want de hele dag advertenties uit de Telegraaf lezen is ook niet alles. Omdat er op de camping nauwelijks schaduw was en het zwembad nogal vol, brachten we de dag door aan de haven waar mooie overdekte bankjes stonden. Voorzien van leesvoer, versnaperingen, fles water en een handdoek hebben we ons uren vermaakt op zo'n bankje met uitzicht. Na twee dagen met temperaturen die ruim boven de dertig graden lagen hebben we ook hier wel weer genoeg gehad van de muggen en willen we graag schaduw, dus zijn we naar Avignon gefietst.

Stes. Maries sur Mer - Avignon

Nooit geweten dat je zo blij kan worden bij het zien van een grote gele M, van mmm lekker (van de McDonalds dus). Pas toen we weer puffend op de fiets bergen bedwongen viel ons in dat die vele ijsklonten die je in de cola krijgt, goed in de kruikjes zouden passen om het water te koelen. Te laat. Als we een uur later in een piepklein dorpje vertwijfeld om ons heen staan te kijken op zoek naar water worden we geholpen door een vriendelijke Franse dame. Nadat ze ons een tijdje vanuit haar huis heeft gadegeslagen opent ze de luiken en biedt aan onze kruikjes met koud water te vullen. Later diezelfde dag stoppen we naast de akker van een tuinder die zijn gewassen aan het beregenen is. De tuinder lacht en steekt zijn duim op terwijl wij lekker gekoeld worden door zijn kunstmatige regenbui. Als we aan het einde van de dag de tent opzetten op de camping in Avignon, worden we aangesproken door een Nederlandse meneer. Hij waarschuwt ons om de fietsen goed op slot te zetten en aan een boom of iets dergelijks vast te zetten. Zijn fiets was die nacht ervoor gestolen, het ding stond wel op slot maar niet vast aan een boom. En een paar nachten daarvoor waren ook al een paar fietsen gestolen, het lokale boevengilde heeft door dat deze camping veel door vakantiefietsers wordt gebruikt. Het trieste van dit alles was dat de man pas net een paar dagen onderweg was voor een fietsvakantie van drie maanden. Daar sta je dan, met al die fietstassen, waar niets handigs aan is als ze niet aan je fiets hangen.

Onze tent is trouwens een MSR Velo, waar we onze fietsen 's nachts in hebben staan. We lezen op Internet vaak verhalen van andere fietsers die dit maar onzin vinden of onhandig. Wij zweren echter bij het binnen plaatsen van de fietsen. Onze tent heeft een grote luifel waar we op onze visstoeltjes onder kunnen zitten als het regent en al onze tassen makkelijk kwijt kunnen. 's Avonds zetten we vervolgens de fietsen in de tent en maken we zelf gebruik van de andere ruime ingang tot de binnentent. Dus lastig vinden we het zeker niet en persoonlijk slapen we een stuk rustiger als we weten dat niemand ongemerkt bij onze fietsen kan komen. Dat de wereld van de vakantiefietser ook heel klein kan zijn blijkt maar weer eens als we enige maanden later de man van de gestolen fiets tegengekomen in de fietsvakantiewinkel in Woerden. We kunnen daarom melden dat hij een zelfde fiets heeft laten maken door zijn eigen fietsenmaker, deze is vervolgens door zijn vrouw op de fietsbus gezet. Een week nadat zijn fiets was gestolen heeft hij zijn fietsvakantie alsnog kunnen voortzetten. De overige drie maanden zijn zonder verdere noemenswaardige problemen verlopen.

Op de camping in Avignon hebben we relatief veel fietsers gezien, waaronder de mensen met wie we al in Lunéville en Pont-sur-Saone hadden gestaan. Ook Rein treffen we weer op deze niet onaardige camping net buiten het centrum van Avignon. Omdat wij wat ruim inkopen hebben gedaan genieten we 's avonds van de meest bijzonder culinaire prestatie van Patrick deze reis; het zag eruit alsof het al een keer gegeten was voordat wij eraan begonnen. Het is heel leuk om te horen hoe iedereen het fietsen is vergaan en wat men onderweg allemaal heeft meegemaakt. Ook hebben we enigszins verbaasd zitten te kijken naar een stel dat met twee volledig bepakte fietsen én een fietskarretje reed. Maar die hadden dan ook volwaardige klapstoelen en een klaptafel bij zich! Tja, dat is weer eens wat anders dan een piepklein visstoeltje en het bord op je knieen. In Avignon hebben we in totaal drie dagen door gebracht. De eerste dag hebben we vooral niets gedaan behalve wat rusten, eten en lezen. De tweede dag zijn we Avignon gaan bezoeken. We hebben uren door de stad gedwaald en zijn ook het pauselijke paleis gaan bezoeken. Dit was een indrukwekkend stukje historie dat ons beeld van dit instituut weer eens versterkte. De derde dag, de laatste dag van onze fietsvakantie, hebben we voor een groot deel door gebracht in een park vlakbij het station vanwaar de trein naar Nederland zou vertrekken. Tussen de lokale bevolking hebben we geprobeerd wat te lezen op een bankje in de schaduw. Dat lezen bleek nog een hele kunst want de aandacht werd voortdurend afgeleid door de luidruchtige geanimeerde gesprekken van onze tijdelijke Arabische buren.

Vanuit Avignon hebben we die avond de autoslaapexpress terug naar Den Bosch genomen. Dit is een nachttrein die is uitgerust met een speciale wagon voor fietsen. Tot onze spijt heeft de NS aangegeven in 2003 te stoppen met deze dienst vanuit de meeste overige plaatsen in Frankrijk. Dat is jammer want we vonden het wel een relaxte en comfortabele manier van reizen: geen gedoe met het inpakken van fietsen, een restaurant en een gewoon bed om in te slapen . Daar haalt de bus of het vliegtuig het voor de verwende vakantiefietser niet bij. Het vertrek van de trein vanuit Avignon was een leuk schouwspel voor ons, de meeste routegenoten troffen we op het perron of nog worstelend in het veel te kleine liftje tussen de perrons. Wij deelden onze vierpersoons couchette met een ander stel dat ook de vakantie fietsend in Frankrijk had doorgebracht. Genoeg gesprekstof voor een hele avond, vlak voor het slapen gaan troffen we Rein weer en samen hebben we nog wat gedronken op de goede afloop van onze eerste echte fietsvakantie.

Het is de volgende dag wel een vreemde gewaarwording dat de trein in één nacht dezelfde afstand aflegt als wij in vier weken. Na net geen 2000 km Groene Weg te hebben gefietst zit ons eerste fietsavontuur er weer op en komen twee katten ons vanaf de oprit tegemoet gerend als we onze straat in Tiel in fietsen. Terwijl Bertus en Poes genieten van een goedmakertje voor het lange afwezig zijn van de baasjes is het voor ons alweer tijd om te gaan verzinnen waar de volgende fietsvakantie ons naar toe zal brengen. Dit smaakte niet alleen de katten maar ook ons naar meer.