FRANKRIJK
Fontaine de Vaucluse

De bron met zijn onverklaarbare geheimen

Zelden heb ik zo'n verrassend bezoek gebracht aan iets onbekends als naar deze door rotsen ingeklemde plaats.
Onbekend, voor mij dan natuurlijk. Dat bleek al snel toen we daar aankwamen. We verbleven een weekje in de omgeving van Avignon en direct al op zondag, reden we naar deze plaats, waarvan we niet wisten wat ons te wachten stond. Het was stralend weer. Prettig zonnetje. Temperatuur van rond de zes en twintig graden. Wat wil je nog meer ?
Wij naderen het dorp, Fontaine de Vaucluse en zien al direct de verschillende parkeerplaatsen die vol zijn.
Man met pet er voor. Slagboom omlaag.
Toch komen we het dorp binnen maar parkeren is er niet bij. We snuiven een klein beetje van de gezellige sfeer op en worden min of meer gedwongen de brug over de Sorgue te nemen en de weg te vervolgen. We zijn nu aan de andere kant van de woeste rivier en rijden weer weg van het dorp . Ook hier weer overvolle parkeerplaatsen. We besluiten dat het vandaag niets kan worden met ons geplande bezoek en keren een beetje teleurgesteld "huiswaarts".

Waarom vertel ik dit ?
Als je plannen hebt voor een dagje Fontaine, neem dan een doordeweekse dag. Het blijkt ook een geliefd oord te zijn voor de Fransen uit de verre omgeving. Misschien is het parkeren dan iets eenvoudiger. Dat bleek enkele dagen later. Zonder problemen konden we bijna in het centrum onze auto kwijt.
Voor drie Euro konden we zo lang parkeren als we wilden.
En we wilden lang, bleek achteraf. Bovendien kregen we nog een informatiefolder van de parkeerwachter in de hand gedrukt.
We lopen richting centrum en dat is niet verder dan 100 meter.
We hebben even tijd nodig om alles in ons op te nemen; het is mooi hier. En 'n gezellige gemoedelijke sfeer
We zijn op het centrale plein dat de naam "Collone" draagt. Van hieraf beginnen alle wegen naar de verschillende afdelingen van dit aards paradijs ( niet overdrijven) Het pleintje is druk bezet door de vermoedelijke inwoners van het dorp, want iedereen lijkt iedereen te kennen.
Aan de overkant van de rivier ligt de grote Hostellerie "Le Chateau". De kok gooit uit het raam wat overgebleven voedsel in de rivier, waarna de vele eenden een poging wagen om iets op te vangen.
De eenden zijn zeer bedreven om zich gaande en "staande" te houden in de sterke stroming van de rivier.
Enkele eenden laten zich voortdrijven en gaan sneller door het water, dan ik kan fietsen op de weg. We bekijken dat een tijdje en zien dat er bepaalde delen in de rivier zijn, waar de stroming minder is. Zo komen de eenden weer terug op hun oude stek. Ze moeten er wel wat voor doen. We lopen de brug eens over.
Voor de Hostellerie kan je bij de brug een trapje af en kom je bij een enorm waterrad. Deze werkt nog uitstekend.
Een oude lieve oma komt ook de trap af en komt bij het rad, waar de tas wordt uitgepakt. De eenden kennen haar waarschijnlijk, want van alle kanten komen ze aan gefladderd of geslalomd in het woeste water. Ook zij heeft wat brood te verdelen onder de beesten.
Rust. Dat is het kenmerk hier. Het enige dat zonder rust voortraast is de rivier. Als we weer op de brug staan, kijken we stroomafwaarts en krijgen een indruk hoe het hier vele eeuwen geleden moet zijn geweest.
Achter het restaurant met vrolijk terras, is het museum te vinden van de dichter Petrarca. Petrarca werd wereldberoemd met zijn gedicht over de wanhopige liefde die hij koesterde voor Laura. Vrouw van Hugo de Sade en moeder van elf kinderen. De plaats van het museum is ongeveer de plek waar Petrarca enige tijd gewoond heeft.
De dichter stierf in 1374, in zijn geboorteland Italië.
Draaien we ons weer om en kijken we stroomopwaarts, dan kijk je aan de linkerkant van de oever naar de vele restaurants met hun grote en goed verzorgde terrassen. Het is hoogtijd voor een kop koffie, dus daar moeten we maar eens heen gaan. We lopen terug over het centrale plein en komen in het straatje dat niet alleen naar de restaurants gaat, maar het is ook de route naar de bron. Vrolijke boel is het in dit straatje. Rechts de horeca bedrijven, links is iedere meter benut voor het houden van een winkeltje vol snuisterijen of snelle hap tentjes. Het seizoen moet nog op gang komen, dus er is plaats genoeg en kunnen zonder probleem een tafeltje aan de oever van de rivier nemen.
De obers zijn bijzonder aardig en de koffie voortreffelijk.
Wij bestuderen hier hoe die eenden zich "staande" houden in deze woestenij. Ze hebben natuurlijk een hoop lol als ze zich mee laten drijven. Maar de weg terug is minder rooskleurig.
Maar deze beesten weten niet beter en vinden uitstekend hun weg. Zij zijn het zwoegen gewend, denk ik.
De weg waar langs wij zitten is de Chemin de la Fontaine.
En langs deze weg is alles wat de toerist leuk vindt, aanwezig. Te beginnen met een openbaar toilet, waar geen goede zaken worden gedaan. Even verder is tussen de weg en de oever het Ecomusée du Gouffre gevestigd.
Hier zijn zaken te bekijken over de geheimen van de bron. Direct daar achter is de Galerie Vallis Clausa.
Het lijkt alsof deze galerie evenals het ecomuseum in de rotsen is uitgehouwen. Maar dat is niet zo.
Het eerste wat we tegenkomen is een glasblazerij.
Men heeft niets liever dan dat men binnenkomt.
De glasblazer is druk in de weer met het blazen van een olifant. Het op de handen kijken wordt erg op prijs gesteld.
In de grote ruimte staat het vol met snuisterijen, die hier ter plaatse zijn gemaakt.
De prijzen vallen ons erg mee en we kopen een olifantje.
Deze wordt keurig ingepakt, bestand tegen traveling.
Maar hier zijn niet alleen olifantjes, ook dolfijnen, sportfiguren, verlichtingsornamenten, bloemen, enz. enz.
Het is een leuk begin van deze doortocht.
Het volgende is een galerie met echt mooie schilderwerken. De meesters zelf zijn niet aanwezig, maar de charmante verkoopsters maken het gemis zeer acceptabel.

Lees verder...
<a href="http://www.reisimpressies.eu/frankrijk-fontaine-de-vaucluse.htm""target="_Frankrijk - Fontaine de Vaucluse. De geheimzinnige bron">www.reisimpressies - Fontaine de Vaucluse