FINLAND
Fins Lapland

Tekst en foto's:
Martijn en Lonneke

Zondag 27 januari
Vertrek naar Sallatunturi

6 uur. Mijn wekker, Martijn zijn wekker en het irritante wekkergeluid van de gsm doen uitermate goed hun best om ons wakker te krijgen. Slaperig en met complete skihellingen onder onze ogen staan we naast ons bed en verzamelen onze spullen die we tot vannacht 2 uur in onze tassen hebben gefrot.

Ietsjes vergist in de tijd; ik door weer dat stomme idee te hebben om een schoon huis achter te moeten laten en Martijn, tsja, die laadt chronisch zijn tas altijd pas op het allerlaatste moment in.
Een kort nachtje dus van maar 4 uurtjes slaap, maar dat zijn we snel vergeten als het inmiddels is doorgedrongen; we gaan op vakantie!
Op naar de husky's, de rendieren en de hopelijk bergen sneeuw, we hebben er erg veel zin in!

De tas inpakken viel overigens niet mee; het was nog moeilijk kiezen welke van de zoveel skipakken we meenemen, welke handschoenen (of toch maar wanten?) en al de thermo-onderkleding moet ook maar mee.

Met het oogpunt op de afschrikwekkende lage temperaturen in Lapland gaan we maar voor warm, dus gewapend met wanten, verwarmbare inlegzooltjes, handwarmers en een dood konijn vertrekken we richting Schiphol.

Voor de lezers die denken dat ik een opgezette flappie in mijn tas meezeul is misschien enige uitleg op zijn plaats. Met dit dode konijn bedoel ik natuurlijk mijn lekker warme bontmuts, gemaakt van o.a. een konijnenvachtje.
Ja, zelfs ik, dierenliefhebster ten top, heb me ooit laten verleiden tot het kopen ervan. Het heeft me destijds wel wat slapeloze nachten bezorgd (net goed) maar nu gaat hij dan toch echt van pas komen in het barre klimaat van Lapland.

Ruim op tijd zitten we dan bepakt en bezakt op Schiphol, te kijken naar het gooi- en smijtwerk van de laadploeg.
Met verbijstering slaan we de laders gade als er weer een paar ski’s van boven uit het vliegtuig op de grond klappen. Nee, het is maar goed dat we onze eigen skispullen niet meegenomen hebben.

Een half uurtje later dan gepland vertrekt het vliegtuig en na 3 uur en ongeveer 2000 km te hebben overbrugd landen we op het kleine vliegveldje van Rovaniemi op een landingsbaan van ijs en sneeuw.
Meteen als we buiten komen voelen we het al; de vorst bijt licht in onze neuzen en onze voetstappen kraken in de sneeuw.

De eerste handschoenen en mutsen worden tevoorschijn getoverd. Heerlijk die kou! Dan begeven we ons naar de bus voor een
transfer van ruim 2 uur naar Sallatunturi, onze verblijfplaats voor de komende week. Na ruim 2 uur gereden te hebben op een lange verlaten weg vol sneeuw en ijs komen we bij Sallatunturi. Maar voordat we naar de bungalows gaan worden we afgezet bij het rendierpark Poropuisto, vanwaar de meeste excursies plaatsvinden.

We krijgen een korte uitleg over de activiteiten en zien spectaculaire foto’s van het poollicht. Toevallig zitten er in deze week een aantal amateur weerkundigen die exact bijhouden wanneer de kans groot is om poollicht te kunnen zien.
Er wordt verteld dat het vanavond al mogelijk zou kunnen zijn, maar dat tegen het einde van de week de poolactiviteit toeneemt. We hopen in ieder geval deze natuurlichtshow te mogen aanschouwen!

Hierna worden we afgezet bij het Revontuli hotel waar we de sleutel krijgen van ons Tunturitähti bungalowtje. We hebben huisje nr. 2 en dat ligt erg centraal en knus uit, alles is van hout, we hebben een precies tegenover het kleine winkeltje. We bekijken ons huisje en het ziet er heel gezellige openhaard en een royale badkamer, inclusief sauna. Omdat we inmiddels wel trek hebben gekregen laten we de tassen voor wat ze zijn en gaan een hapje eten bij het hotel.

Na het eten vertrekken we weer richting ons huisje om de tassen uit te gaan laden en als we rond 22.00 uur klaar zijn besluiten we om eens een stukje te gaan wandelen in de omgeving, hopende dat we al een glimp op kunnen vangen van het poollicht. Stom, stom, stom. We zitten hier in Lapland. Met vreselijk lage temperaturen. – 24 graden Celsius om precies te zijn.
En wat doen wij?
In onze spijkerbroek en gewone schoenen gaan wandelen.
Mijn tenen voel ik niet meer, mijn fleece ‘burka’ is helemaal bevroren en wit uitgeslagen door mijn adem en ik heb zelfs een koude kont!

We lopen nog een klein stukje door richting de camping,
want daar is een grote open plek en daar zou je het poollicht het beste kunnen zien. Maar we hebben geen idee waar we precies moeten zijn en hoe ver het nog is en dus beslissen we terug te keren naar ons huisje en de boel een beetje te laten ontdooien.

Eenmaal ontdooit slaat de vermoeidheid van de dag en halve nacht toe en we besluiten vroeg onder de wol te gaan vandaag. (Achteraf gezien een dramatische keuze geweest, want de volgende dag krijgen we te horen dat er geweldig mooi poollicht is geweest rond een uur of negen, net toen wij onze tassen aan het uitpakken waren.

Ook later was het nog zichtbaar, maar omdat wij vlak voordat we bij de bewuste camping kwamen omdraaiden (wisten wij veel), hebben we het niet kunnen zien omdat er lichtvervuiling was (lantaarns).
Waren we dus toch heel close bij het poollicht geweest dus je kunt het wel raden; op en top balen! Vanaf morgen laten we dus niets meer aan het toeval over.

Lees verder >> www.reisimpressies - Finland