COSTA RICA
Gastcollege in Alajuela

Tekst en foto's: Marly Julien

Zondag, 29 augustus 2004
Om 16.00 uur pikken Cristina, haar broer en zijn zoon mij op bij Hotel Mi Tierra in Alajuela. Wij rijden door een buitenwijk van de stad, genaamd " El Roble". Bij het huis aangekomen wordt ik hartelijk verwelkomd door Irma, de moeder van Cristina.
Irma maakt een heerlijke maaltijd voor me klaar, terwijl Cristina mij rondleidt door het oude huisje.
Martha, de zus van Cristina woont hier ook, maar ze is niet thuis. We kletsen gezellig wat in de woonkamer en kijken televisie. om 20.30 houd ik het voor gezien en ga lekker slapen.
Maandag, 30 augustus 2004
Om half acht sta ik op. Ik heb heerlijk geslapen.
Cristina is al naar haar werk toe.
Ik neem een heerlijke koude douche, zoals ik dat gewend ben in Costa Rica.
En al snel krijg ik het ontbijt voorgeschoteld, en guess what???
Gallo Pinto !! (rijst met bonen).
Van mijn vorige bezoeken aan Costa Rica weet ik dat dit niet mijn favoriet is en dat ook mijn darmen er niet erg blij mee zijn.
Om niet onbeleefd te zijn eet ik het op en geef een hint dat mijn darmen niet te veel Gallo Pinto kunnen verdragen.
Rond half negen wordt Jurgen gedropt. De kleinzoon van Irma.
In het begin is het een schatje, maar later blijkt het een duiveltje te zijn.
Ik hang de hele dag een beetje rond het huis en speel wat met Jurgen.
Totdat Cristina rond een uur of drie opbelt of ik met de bus naar Alajuela wil komen.
Ze vertelt me dat ze op het station op me wacht, zodat we samen naar Escuela Holanda kunnen gaan.
Ik neem de bus naar Alajuela, de rit duurt zo'n 20 minuten.
Op het station aangekomen zie ik Cristina niet en besluit zelf naar Escuela Holanda te lopen.
Ik heb eerst een afspraak met de directeur, het is een aardige man.
Later stelt hij me voor aan Grettel, de lerares waarmee ik ga samenwerken. We nemen samen het lesrooster door en spreken af welke uren ik aanwezig zal zijn.
Ik ga iedere dag een paar uur lesgeven, behalve op dinsdag.
Ik geef aan dat ik de eerste dag wil observeren en daarna zelf lesgeven. Wat Grettel betreft geef ik zoveel mogelijk zelf les, daar leer ik het meeste van. Grettel vertelt dat ze geen lesboeken gebruiken, simpelweg omdat de meeste leerlingen hiervoor geen geld hebben.
Oeps, dat wordt dus veel creativiteit gebruiken. ik maak een kopietje van het lesrooster en spreek af dat ik er woensdag ben.
Dan vertrek ik naar het station, waar tot mijn grote verbazing Cristina staat te wachten.
Ik vertel haar dat ik al naar school ben geweest en we lopen de stad in.
Aangezien Cristina weet dat ik graag salsalessen wil gaan nemen stelt ze voor om naar dansschool Merecumbé te gaan.
Ik vind het een prima plan.
Na een gesprek met de eigenaar van de school schrijf ik me in voor de intensieve cursus.
Dit betekent; twee weken lang iedere dag twee uur les.
En het mooie is; ik kan dezelfde dag nog beginnen!! Ik betaal het totale lesgeld, wat omgerekend € 20,- bedraagt, niet veel dus!!.
Cristina neemt de bus naar huis en ik blijf in Alajuela.
Ik koop een nieuw baseballjack, omdat ik mijn andere ben verloren tijdens het reizen, eet een salade in een restaurantje en breng een bezoekje aan het internetcafé.
Omdat ik de weg nog niet zo goed ken laat ik me door een taxi afzetten bij Merecumbé. Alle straten hier lijken op elkaar. En omdat ze hier geen straatnamen kennen is het helemaal moeilijk om de juiste weg te vinden. Op de dansschool hangt een leuke sfeer, de dansinstructeurs maken een praatje met alle studenten.
Ik blijk niet de enige Europeaan te zijn en al gauw raak ik aan de praat met een meisje uit Londen dat op familiebezoek is in Alajuela. Alle andere studenten zijn Tico's. In het begin doen we oefeningen om de spieren warm te maken.
Daarna beginnen we met de basisstappen, die Denis, de dansinstructeur, ons voordoet. Later wordt er geoefend met danspartner. Ik heb me ontzettend vermaakt en het was erg intensief.
Het was een leuke dag waarbij ik weer veel nieuwe indrukken heb opgedaan.

Dinsdag, 31 augustus 2004
Na het douchen en het ontbijt ga ik lekker onder de veranda zitten.
Net als ik lekker wat zit te lezen hoor ik opeens een auto stoppen, gevolgd door een harde kreet van Jurgen: "Tiaaaa!!!" Hij noemt me in het Spaans, tante.
Het is een lief joch, maar net voordat hij vervelend wordt pak ik m'n biezen en neem de bus naar Alajuela

In het internetcafé schrijf ik m'n eerste reisverslag aan familie en vrienden. Daarna ga ik lekker in het park zitten relaxen, zoals de meeste Costaricanen doen dat hier.
Al gauw krijg ik gezelschap van een donateur tegen drugsbestrijding. Hij heeft allerlei schilderijen bij die hij voor 300 colones verkoopt. Ik betaal hem 500, het is immers voor een goed doel.
Vanuit het park bel ik Victor op om te melden dat ik in Alajuela zit.
Ik krijg z'n antwoordapparaat en spreek in dat ik a.s. vrijdag in Nicoya ben, maar dat ik vanavond wel terug bel.
Met de bus ga ik El Centro Deportivo bezoeken in Monserat.
Van Cristina heb ik begrepen dat dit een groot sportcomplex is waar ik dus zou kunnen hardlopen. Vanuit het centrum is het 5 minuten met de bus. Het complex is erg groot.
Ik verken het park en concludeer dat het park niet echt geschikt is voor mij.
Aangezien ik voor de halve marathon aan het trainen ben, heb ik weinig zin om rondjes van 400 meter te moeten lopen.
Weer in Alajuela aangekomen neem ik een heerlijke Imperial (Costaricaans biertje). Uiteraard weer met klontjes ijs, want anders is het bier in twee tellen lauw.
Ik ga weer in hetzelfde restaurantje een salade eten en om 18.00 uur begint de salsales weer. Deze keer zijn er meer vrouwen dan mannen, waardoor er af en toe El Centro Deportivo - Monserat iemand moet wachten.
Na de les ga ik weer naar El Roble en bereid mijn lessen voor morgen voor.

Verder lezen >> www.reisimpressies - Costa Rica