CHINA
Huangshan

http://youtu.be/jDyvFGWTAz0 OF KIJK GEWOON BIJ FLAPINSKY

HUANGSHAN: Het was een treinreis van 14 uur vanuit Shanghai om er te komen. Huangshan is een highlight van China, bekend van rolschilderingen. U weet wel: die bergen omringd door mist.
Wij hadden er ons zo op verheugd maar hadden geen rekening gehouden met het Chinese weekend. Dit schreef ik er een paar dagen later over:

--------------------------------------------------------------------------------Door Flapinsky----------------------------------------------

Chinees massatoerisme Huangshan
(eerlijkheidshalve moet ik vooraf vermelden dat wij deze tocht op een zaterdag ondernomen hebben, door de week is het wellicht niet zo druk)

Toen ik 's ochtends in korte broek en hemd zonder mouwen verscheen keek meneer Tong me verbouwereerd aan. ‘Doe een jacket aan' zei hij tegen ons. Toen Karin hem vertelde dat ik al mijn clothes naar Nederland had gestuurd keek hij nog verbaasder en een gezicht van 'die is gek geworden'. Karin had ondertussen haar vlies aangetrokken en meneer Tong gaf hieraan zijn goedkeuring en zei tegen Karin 'and you let him freese?'.
Met een extra t shirt over mijn hemd zonder mouwen zijn we op pad gebracht. Een bus bracht ons naar de ingang van het natuurgebied. Er zijn 2 'paden' omhoog. De oost opgang, die 3 uur klimmen vergt en de westopgang van 4 à 5 uur. Bij de ingang aangekomen, na een half uur slingerdeslanger achterin een bus, kocht ik kaartjes voor het natuurpark en kaartjes voor de kabelbaan want die lopen er ook, zowel oost als west. Het plan was in eerste instantie de westkabelbaan te nemen, boven de route te lopen naar de oost en daar naar beneden af te dalen. 'Je moet wel om 4 uur bij de oost zijn anders kom je vast te zitten in het donker' drukte meneer Tong ons op het hart.
De weg naar de kabelbaan leek leeg. Iets verder zagen we een bord met daarop de tekst ' vanaf hier duurt het nog 3 uur voordat u de kabelbaan kunt nemen'. Bij het bord 2 1/2 uur stonden we stil, achteraan in de rij. Hier hadden wij helemaal geen zin in, dan maar lopen omhoog, was de gedachte en we zijn teruggegaan naar de verkoopkassa met in gedachten een smoes van claustrofobie in kabelkarretjes of iets dergelijks, maar ze deden niet moeilijk en wij kregen ons geld van de kabelbaan terug.
Vrolijk op pad gingen we richting bergen. Een bord onderweg waarschuwde niet naar boven te gaan met o.a. een zwak hart. 4 afdalers vroeg ik waar we waren op de kaart en zij vertelden ons dat het niet te doen was, omhoog. 4 uur alleen maar trappen omhoog, killing. Toen Karin en ik dit hoorden zijn we weer teruggegaan en hebben wederom kaartjes voor de kabelbaan gekocht, na al die verspilde tijd stonden we weer in de rij bij het bord: vanaf hier duurt het nog 2 1/2 uur.....
Wij waren de laatsten in de rij totdat er weer een bus Chinezen wordt afgeleverd.
Daar sta je dan.
De Chinezen die achter je staan proberen voor je te komen, dat is Chinees.
Een soort van Chinese Charles Bronson met bakkebaarden was er erg goed in. Hij en zijn vrouw met tussen hen in een stok met 6 zakken eten passeerden ons met duwen en trekken. Karin zei me: ‘laat toch gaan’. Wat een verstandig typ is het toch.
Maar goed. Al die Chinezen hebben zakken (0.3 kuub is het maximale wat je per persoon mee mag nemen, staat er op een bord) vol eten wat ze allemaal mee sjouwen. En waarvoor? Denken ze dat ze omkomen van de honger?
In de rij begint het vreten al.
Gekookte eieren. Koek, fruit, een sapje. Dan stinkt de hele rij weer naar de leverpastei en al het afval? Gewoon in de natuur. Hupsakee, zo tussen het bamboe. Geweldig, je kijkt je ogen uit. En een herrie. Ze kunnen niet gewoon praten, alles gaat met geschreeuw. Zelfs in restaurants schreeuwen ze van de voorkant naar de achterkant.
Ze hebben ook allemaal (!) een iPhone.
Wanneer ze mobiel gaan bellen, en dat doen ze dan ook allemaal in de rij op weg naar de kabelbaan, schreeuwen ze zo hard in hun mobiel dat hun gesprekspartner aan de andere kant van 'de lijn' ze ook zo zou kunnen verstaan, zonder telefoon.
De kabelbaan is een belevenis.
15 minuten spectaculair met een noodvaart stijl omhoog lang rotswanden. Beneden was het nog mistig, boven scheen de zon. Wat nou extra jacket? Wie is er nou wereldreiziger?
De kabelbaan was het hoogtepunt van de dag en van Huangshan.
Boven stonden er nog eens miljoenen Chinezen. Ik wist niet wat ik zag! De bergen die verbonden zijn met looppaden waren gekleurd met slingers Chinezen. Tot zover je kon kijken stonden de Chinezen in rijen, kont aan kont te wachten om enige meters vooruit te komen. En gillen en schreeuwen allemaal van opwinding. Wij stonden er ook in tegen beter weten in. Het vergezicht was prachtig, daar niet van. Maar het was hopeloos. Ik dacht dat er veel Chinezen in Shanghai waren. Bij elk mooi uitkijkpunt moeten ze om de beurt op de foto. Om de 25 meter komt er een groep voorbij, vergezeld door een jong iemand die gids speelt met voor zijn mond een microfoon met versterking die nog harder meedeelt wat er te zien is. Iedereen is euforisch. Iedereen lacht, fotografeert, schreeuwt en eet en doet weer een paar pasjes naar het volgende uitkijkmoment totdat de snackbar om de hoek verschijnt en iedereen nog een paar extra worstjes bestelt.
De moed der wanhoop stond in onze schoenen (bestaat deze uitdrukking?)
De oostelijke neergang konden we onmogelijk bereiken in dit tempo en leuk was het helemaal niet meer. Afgezien van de verbazing, wat wel weer leuk was. Een ander soort leuk.
Na een uur besloten we terug te gaan, dit was niet waar we voor gekomen waren.
Bij het bord: vanaf hier duurt het 2 uur voordat uur de kabelbaan kunt nemen' stonden we vast om naar beneden te kunnen. Dan eet de hele rij komkommers omdat een komkommerverkoper langs kwam.
Samengevat hebben Karin en ik 6 uur in de rij gestaan voor een 25 minuten spectaculaire kabelbaantocht.
14 uur getreind en vast omdat er geen goede verbinding blijkt te zijn naar het zuiden.
Meneer Tong was een uitkomst.
Hij woont zelf in Hangzhou (350 km.) en runt zijn hotel in Huangshan en komt over om zijn gasten te helpen. Omdat er geen goede verbinding was naar HongKong of Canton raadde hij ons aan een vliegtuig te nemen van Hangzhou naar Shenzhen. In het begin denk je: wat?
Van waar en waar naar toe? We hebben ook geen kaart of gids van China bij ons, dat maakt het een stuk lastiger.
Hangzhou is dus de plaats waar meneer Tong woont en zei ons deze stad te bezoeken. Omdat ik WIFI op mijn mobiel had kon ik meer te weten komen over deze stad. De volgende dag konden we met meneer Tong meerijden omdat zijn gasten (dat waren wij) zijn hotel verlieten.
In Hangzhou werden we door meneer Tong voor ons hotel afgeleverd. In de regen hebben we het ' westlake' bezocht en het was sprookjesachtig, geen woord teveel over de prachtige plaats. Meneer Tong zei nog bij het afscheid: ik heb een 1 star hotel met een 5 star service. Een verlichte Chinees, wel te verstaan. En humor, humor. Net zoveel als ik.
In Tangkou had ik dus een vliegticket Hangzhou-Shenzhen telefonisch besteld, wat een moeite zeg, gelukkig stond Tong me bij. En uiteindelijk is alles goed gekomen, alleen werkt mijn creditcard niet meer vanwege limietgrens, en dat is heel lastig betalen van hotels en vliegtickets.
Shenzhen (of hoe dat ook mag heten) verlaat je eigenlijk China en ga je de grens over naar Hong Kong.
In Hong Kong wachtte ons het gezellige hotelletje.

Flapinsky
EN KIJK VOORAL DE VIDEO: YOUTUBE: China, Huangshan (Flapinsky)

http://youtu.be/jDyvFGWTAz0