CHILI
Puerto Natales de Zuidpunt van Chili

Tekst en foto's: Kristine Hannon

Terug een vroege start vandaag. Ik tuimel uit mijn bed en kom tot de vaststelling dat ik nog steeds ziek ben en dat mijn oogjes ontstoken zijn van de felle wind gisteren. Precies of ik de hele nacht heb liggen huilen. Gedroomd heb ik wel, van gletsjers, bergmeren en ijsbergen...

Om 8u30 vertrekt de bus, gevuld met vooral Spaanse toeristen, vanuit de terminal de buses richting Puerto Natales in Chili.

Mijn kennis-sinds-vanmorgen, Talia genaamd, vertrekt jammer genoeg met een andere bus. Dat was een zeeeer korte ontmoeting!

Deze zes uur durende busrit is de enige manier om hier van het 'Parque national los glaciares' in Argentinië naar 'Parque National Torres del Paine' in Chili te reizen (alhoewel ze naast elkaar liggen).

Een alternatief is een vlucht met een cesna, lijkt leuk maar is risicovol: als het weer tegenzit blijf je in Calafate.

De busrit is verspreidt over twee dagen: vandaag van El Calafate naar Puerto Natales (6 uur) en morgen van Puerto Natales naar Torres del Paine (2.5 uur)
De weg is als een lange ritssluiting die door dit uitgestrekte landschap loopt.

Soms slingerend bergop, dan weer kaarsrecht zover het oog reikt.
De weidse pampa is dor en droog, en bomen zijn hier niet te zien.

Her en der langs de weg staan minikapelletjes omringd door een kleurig bloembedje en omzoomd met gladde, witte keien. Zoals bij ons de witte kruisjes, die getuige zijn van veel verdriet.

De ene Estancia (ranch) ligt vredig naast de andere, verder zie je geen huizen. Allemaal hebben ze die typische karrenwielen aan hun poort.

Duizenden schapen grazen het verdorde gras, sommige al netjes geschoren en andere nog in hun wintertenue. Hun lammetjes spelen. Soms volgt een kabbelend beekje onze weg.

Bij het eerste benzinestation in 200 kilometer, geeft de plaatselijke jeugd een passionele demonstratie van Rapdance.

De rit gaat verder richting Chileense grens. Het is schitterend weer en er zijn bizarre wolkenformaties aan de hemel. In de verte doemt terug het Andesgebergte op en ik onderscheid duidelijk de 3 torenvormige, granieten bergtoppen waaraan het park zijn naam dankt, badend in het zonlicht. We naderen Torres del Paine!!

Langs de kant van de weg verschijnt mooie rode heide ( het lijkt er toch op ) en de schapen hebben gezelschap gekregen van prachtige patagonische paarden.
Ik ontdek ook een nieuw verkeersbord : een gevarendriehoek met daarop een boompje met al zijn takken in één richting,..pas op voor de wind!

Opeens houdt de weg op...plots, finito ! We slaan rechts af en vervolgen onze route langs een onverharde weg. We dalen af tussen het glooiende huizenloze landschap met schitterend zicht op de besneeuwde bergtoppen.

We verlaten vlot Argentinië. Chili binnenkomen is echter een ander paar mouwen. Passcontrole en grondige inspectie van de bagage. De dolle koeien ziekte is hier een schrikbeeld, dus daar gaat mijn lunchpakket...

Het zal 'nada' worden, want hesp en kaas is precies wat tussen mijn boterhammetjes ligt....

Het landschap wordt snel groener, echt gras komt tevoorschijn en de door een Chinese parasiet aangetaste lengabomen zijn nu talrijk. We zwaaien naar een schaapherder te paard die zijn kudde samendrijft voor de jaarlijkse scheerbeurt.

Paard en ruiter stralen trots uit: met het schapenwollen zadeldoek, de grote halfgesloten stijgbeugels en de kaarsrechte, met gestrekte benen zittende cowboy.
De weg begint terug....zo plots als hij verdwenen was...en uiteindelijk komen we aan in het havendorpje Puerto Natales. Het is veel kleiner dan ik voor ogen had en het heeft duidelijk betere tijden gekend.

Buiten een stopplaats op weg naar de Torres heeft dit kleine stadje nog wel een paar dingen te bieden, al weet ik niet goed wat ik me daarbij moet voorstellen. Ik denk dat het eerder 'wishful thinking is'.

Wat mij nu bezig houdt is mijn hotel vinden en hopen dat al mijn papieren voor het Chileense gedeelte van mijn reis, zoals beloofd, daar op mij liggen te wachten. Ook moet ik mijn busticket afhalen, geld wisselen (1 euro = ongeveer 580 Chileense peso’s), al mijn Chileense vluchten herbevestigen etc.

Ik heb dus van alles omhanden. In het hotel rijst alweer een probleempje. No habla Ingles (voor de zoveelste keer). Mijn Spaans is ondertussen toch al iets meer dan basic en het lukt wel. Maar dan rijst een veel groter probleem....mijn vouchers voor het verdere verloop van mijn reis zijn 'jammer genoeg' niet aangekomen. Ik krijg enkele kopietjes voor de eerste 3 dagen, van uiterst slechte kwaliteit en bijna onleesbaar. Een bijhorend briefje maakt duidelijk dat ik het daarmee moet stellen en dat de echte vouchers 'misschien' morgen zullen toekomen. Klein detail: morgenvroeg om 7 uur zit ik al in de bus. Dus bel ik naar de twee contactnummers die vermeld staan.

Resultaat: nada! Het eerste nummer blijkt een fax en het tweede (gsm) werkt niet. Tof hè, 'k sta hier weer proper !!!

Laatste probeersel : email, en nu afwachten. Het begint toch een beetje op mijn zenuwen te werken, in die zin, dat ik alles zo goed heb voorbereid (misschien alle geluk) en dat mensen die geacht worden professioneel te zijn, de boel om zeep helpen.
Zes maanden hebben ze gehad om alles in orde te brengen ( heb mijn reis geboekt begin mei ) en dat blijkt niet te lukken.

Toen ik mijn bezorgdheid liet blijken over het feit dat ik niets van papieren had voor Chili, verzekerde het Nederlandse reisbureau mij dat het wel zou loslopen, ze hadden nog nooit problemen gehad met deze agent. Zo zie je maar: zeg nooit, nooit!

Allee, 'k ga het niet aan mijn hart laten komen, ze kunnen maken dat ze het oplossen.
Ik heb ondertussen alles gevonden wat ik zocht en alles gedaan wat ik moest doen. Nu enkel nog een skibril kopen en ik ben klaar voor Torres del Paine !!! Ik weet niet wanneer ik in de mogelijkheid zal zijn om te mailen de volgende dagen, maar het vervolg van dit verhaal valt zeker nog in jullie mailbox! Groeten en knuffels.

Eventjes een laatste stand van zaken.
Zoals ik jullie daarstraks vertelde, was mijn laatste optie een mailtje te sturen naar de verantwoordelijke hier, daar alle telefoonnummers onbruikbaar waren. Guess what....mijn mailtje is teruggekeerd, kan niet worden afgeleverd, address unknown. Na dubbelchecken, je weet maar nooit dat ik mistyp, was dat het juiste mailadres. Wat nu !?

Mijn enige hoop is de reisorganisatie in Nederland. Zij zijn uiteindelijk toch verantwoordelijk. 'k Heb dus een mailtje gestuurd naar Freekske van Passaat Reizen, en ik zal hem morgen eens opbellen...op zijn kosten natuurlijk !

Enfin, dat is zowat alles wat ik kan verzinnen, we zien wel hoe het uitdraait.
Verder heb ik geen skibril gevonden, maar 'k zal mijn muts wat dieper trekken tegen de wind.

Een havenwandeling heeft me deugd gedaan, goed ingeduffeld tegen de harde bries. Maar we zijn wel wat gewoon hè, wij van 't zeetje. Ik ben hier ook goed mijn Spaans aan 't bijschaven want hier spreekt werkelijk niemand engels.

Ga dus maar eens op zoek naar bv. een schriftje (voor mijn schrijfsels de komende dagen) of een skibril, en leg maar eens uw problemen uit in 't Spaans hoor. Dat is nie gemakkelijk zulle !!

In het hotel waren ze met 5 aan de receptie en niemand die ook maar 1 woord Engels begrijpt (of wil begrijpen, wie zal 't zeggen ?). Ben dan maar ene gaan drinken in café Melissa. En daarna een pizza verorberd met een glaasje rode wijn. Leuke tent trouwens, versierd met foto's van Humphrey Bogaert en Charlie Chaplin en ook met reproducties van o.a. Van Gogh's zonnebloemen.

Eigenaardige combinatie.
En zoals alle Zuid-Amerikaanse vrouwen, droeg de serveuse zo'n typische tangobroek. Je weet wel, zo'n zwarte caleçon met olifantenpijpen. Enfin, 'k was hier vlug rond met mijn 'citywalk', het geeft hier allemaal een serieus vervallen indruk.

Mijn laatste stop was de superbazaar, dat is tof om in een vreemd land in de plaatselijke GB rond te lopen. Soms weet ik zelf niet wat het allemaal is dat daar ligt. 'k Heb dus mijn voorraadje voor vanavond: een beetje kaas (in schellen, want een stuk vond ik niet) een half flesje wijn ( kan ik opendoen met mijn zakmes, komt dat ding ook nog eens van pas) en een pak zakdoeken ( het gaat niet goed met mijn 'vallinge' ).

Dus, mij een beetje bezatten en dan vroeg onder de wol. 'k Zal eens klinken op jullie gezondheid !!!!

Meer reisverhalen Chili...
www.reisimpressies - Chili