CHILI
Chili het land van ongekende schoonheid

Chili is het eerste land dat we bezoeken tijdens onze reis door
Zuid-Amerika. Chili hebben we pas op het laatste moment aan ons reisschema toegevoegd. Dit naar aanleiding van een gesprek met een enthousiaste reiziger op een reizigersbeurs in Bussum. Hij vertelde dat het goedkoper en leuker is om op Santiago aan te vliegen dan op Santa Cruz in Bolivia. Goede tip, op die manier kan je via San Pedro richting Bolivia en zie je nog een stukje van Chili. Met het uitstippelen van de nieuwe route besloten we ook om een cursus paragliding te gaan volgen in Iquique. Ons verblijf in Chili was natuurlijk veel te kort om het hele land te zien. Om heel Chili te
kunnen zien moet je volgens ons zeker een maand uittrekken. Wil je ook
Patagonië aandoen let er dan op dat je in onze winter gaat, anders is het daar veel te koud.

Verderop in dit bericht lees je enkele hoogte punten van onze reis door Chili. Wil je het hele verhaal lezen of ben je nieuwsgierig naar onze foto's bezoek dan onze site www.renejacq.nl. Heb je vragen of opmekingen mail ons gerust mailto:info@renejacq.nl

Groetjes, René en Jacqueline

Santiago de Chile
Santiago is voor een wereldstad erg schoon maar net als in alle andere grote wereldsteden heerst hier een enorme verkeersdrukte. Wel valt op dat de verkeersregels hier heilig zijn, rood is rood en voorrang is voorgang ook al sta je daar door een paar minuten te wachten tot alle voetgangers overgestoken zijn. Ondanks dat de er nauwelijks gebruik gemaakt wordt van de claxon is er bijna geen rustig plekje in de stad te vinden. De mensen zijn aardig en er zijn geen opdringerige straatverkopers. Waarschijnlijk komt dit omdat de Chilenen nauwelijks Engels spreken, ook met de jongere generatie is
conversatie alleen in het Spaans mogelijk. Het is dus een must om voor je vertrek naar een land als Chili een beetje Spaans te leren. Ondanks enige armoede geeft de stad toch een veilig gevoel als je op straat loopt, zelfs ’s avonds in het donker.

We hebben een stadstour gedaan, deze kregen we bij het boeken van het hotel.
Pablo - zo heten ze bijna allemaal - is onze gids en hij laat ons eerst het gebied met alle overheidsgebouwen zien. Hier veel koloniale en nieuwe gebouwen naast elkaar. Daarna naar en ander deel van de stad waar we een bezoek brengen aan een van de twee grote renbanen van Santiago. Jammer genoeg zijn er geen races maar we kregen wel een goede indruk van de renbaan en haar koloniale gebouwen. Vanuit daar naar het noorden van de stad gereden waar we op een heuvel een park bezochten waar we een mooi overzicht van de stad zouden hebben. Echter door de smogvorming in deze immense stad blijft het zicht beperkt. De tour is afgelopen en we trekken ‘s middags een wijk in
even buiten het centrum. Je zit gelijk in een andere wereld, hier wonen de ‘gewone’ mensen dus geen grote kantoren maar rustige straatjes. We gaan een klein restaurantje binnen en zijn volgens mij de eerste toeristen aller tijden. De ober durfde in eerste instantie niet naar ons toe te komen maar uiteindelijk vertelde hij in het Spaans en twee woordjes Engels het dagmenu, salade, kip, patat en meloen als toetje.

Iquique
Iquique is een fijne stad, lekker rustig en met een relaxed sfeertje. Het hotel wat we hier hebben is wel grappig op het toilet na, dit is een beetje behelpen. Volgens ons zijn we op dat moment de enige gasten in het hotel, maar later zien we toch nog andere gasten. Waar we trouwens moeilijk aan kunnen wennen zijn de etenstijden. Ontbijt rond 8.00 uur dat is oké, lunch tussen 14.00 en 15.00 uur dat is al wat minder en avondeten tussen 20.00 en 22.30 uur. Dat is erg laat. Veel restaurants worden dan ook pas rond 21.30 uur druk. Dan zijn wij ongeveer al uitgehongerd.

Deze dagen vullen we met een cursus paragliding, dat is echt super. De
eerste drie dagen oefenen we het oplaten van de parachute en maken we korte vluchten. Met als resultaat dat de binnenkant van onze armen vol met striemen en blauwe plekken zitten. Ook onze beenspieren zijn flink geoefend door het omhoog lopen iedere keer - uiteraard door mul zand, het is hier een grote woestijn -. De vierde dag maken we onze solo vlucht. Vanaf een 600 meter hoge bergwand vliegen we het dal in. Een tochtje van ongeveer 10 minuten. Ook maken we ieder apart een wat langere tandemvlucht boven de stad, dat is pas het echte werk.

San Pedro de Atacama
Eigenlijk willen we eerst naar Calama om daar de grootste open mijn terwereld te bezoeken. Maar we rijden door naar San Pedro met het idee vanuit daar een excursie naar de mijnen te boeken. Eenmaal aangekomen blijkt dat vanuit Calama geen excursies gedaan worden. Dat is een tegenvaller maar geen reden om weer terug te gaan. San Pedro is een klein en gezellig backpakkersdorpje vlak bij de grens met Bolivia. Vanuit hier vertrekken de tours naar de Uyuni zoutvlaktes. Voor ons de eerste kennismaking met de hoogte, we zitten hier op 2440 meter. Salar de Atacama schijnt een van de droogste gebieden ter wereld te zijn. Voor zover ze zich kunnen herinneren heeft het hier nooit geregend!!

Naast deze enorme zoutvlakte heeft het dorpje nog meer te bieden. We boeken voor de dag (nacht) na aankomst een tour naar de El Tatio geisers. Deze geisers liggen op zo’n 80 km van San Pedro op 4300 meter hoogte. We worden om een uur of drie opgepikt en rijden met een man of 20 in een busje naar de geisers. De wegen zijn natuurlijk vreselijk maar het lukt om af en toe weg te dommelen. Rond een uurtje of zes komen we aan bij de geisers. De zonsopgang laat niet lang op zich wachten en dat is maar goed ook want het is hier behoorlijk koud. De geisers komen alleen rond zonsopgang in actie omdat de zon de aarde opwarmt en het water onder de aardkorst tot het kookpunt brengt. Als de geisers in actie komen worden we getrakteerd op een
schitterend schouwspel. Jammer dat je je bijna niet kunt bewegen, niet dat alles vast gevroren is maar door de ijle lucht heb je zuurstofgebrek en een verhoogd hartritme.

Wij Hollanders onderschatten echter de hoogte, binnen 24 uur van zeeniveau naar 4300 meter is geen aanrader. Jacqueline krijgt last van hoogteziekte, de hoofdpijn slaat toe en ook de ruige wegen brengen haar maag van slag. We besluiten dat het niet verstandig is om direct door te reizen naar de hoogvlaktes van Bolivia, daar zouden we naar de 5000 meter hoogte gaan. We blijven wat langer in San Pedro om daaraan te wennen. Deze tijd besteden we aan The Valley of the Moon, een dagje paardrijden, museum Gustavo Le Paige en natuurlijk relaxen.