AUSTRALIE
Northern Territory Australië

Ghan

Mijn reis van Sydney naar Alice Springs maakte ik met de Ghan, een treinreis van 3 dagen en twee nachten. Voor mij begon de reis al goed. Ik had mijn bagage in een kluisje gedaan en ik dacht dat ik deze goed had dicht gedaan. Maar het tegendeel was waar. Ik had het kluisje niet goed dicht gedaan. Dus toen ik weer bij mijn kluisje kwam, was mijn rugzak verdwenen. Dit was even paniek, maar gelukkig lag mijn rugzak bij de mensen die de kluisjes beheren en kon ik hem gewoon weer mee nemen. Na dit voorval stapte ik in de trein op weg naar Alice Springs. Ik vond de treinrit een leuke ervaring om mee te maken, maar ik weet niet of ik het nog een keer zal doen. Het wel slim om een dikke trui en je slaapzak mee te nemen als handbagage. De airco is 's nachts erg fris (weet ik uit ervaring). Vooral de zonsopkomst is er mooi vanuit de trein. Tijdens de reis kun je je makkelijk vermaken. Er zijn genoeg mensen waarmee je een babbeltje kunt maken of een spelletje kunt doen.

Alice Springs

Alice Springs, het bekendste dorp in de outback. Alice Springs heeft zijn naam te danken aan een meisje dat een bron vond vlakbij het telegraafhuisje. Eigenlijk was het geen bron maar een drooggevallen riviertje waar nog een poel van over was. Er kwam langzaam een dorp vlakbij het telegraafhuisje, Alice Springs. Bij mijn aankomst in Alice Springs ben ik eerst naar het hostel gegaan. Dit hostel organiseerde een trip langs belangrijke plekken van Alice Springs. Dus zo kwamen we bij het telegraafhuisje en de "bron". Het was leuk om te zien hoe het dorp nu ontstaan is. Na het telegraafhuisje gingen we naar de begraafplaats, omdat daar twee bekende mensen lagen. Te weten: Albert Namatjira, een aboriginal die schilderde. Hij was een van de eerste bekende aboriginals. De tweede bekende is Harold Lesseter. Harold beweerde een gouden ader van 23 km lang te hebben gevonden ten weste van Uluru. Dit hield de natie een tijdje bezig. Maar helaas, Lesseter kon het niet meer vinden. Dus als je nog iets over wilt houden van je reis Down Under? Deze korte trip eindigde op de Anzac Hill, alwaar we met z'n allen een koud biertje dronken. Verder kun je in Alice Springs een bezoek brengen aan de Flying Doctors. Dit is vooral interessant om te zien hoe de Flying Doctors te werk gaan. Het begon allemaal toen een arts iemand moest helpen, maar hij kwam te laat waarop hij zei: "ik had moeten vliegen." De rest is bekend. Wellicht had het allemaal veel langer geduurd als deze arts dit niet gezegd had.

3-daagse tour naar Uluru, Katja Tjuta & King's Canyon

Mijn 3-daagse tour naar Uluru, Katja Tjuta & King's Canyon deed ik met Mulgas. We reden in een jeep met aanhanger. Ik moet wel zeggen dat achter in zo'n jeep toch niet zo lekker zit. Ik had wel vaker achter in een jeep gezeten, maar de reis naar Uluru leek wel het langst. De eerste stop die we maken was bij een kamelenboerderij, Bij deze boerderij deed ik mijn eerste stappen als kamelenjockey. Maar al snel kwam ik erachter dat dit niet mijn roeping was. Dus ben ik er maar gelijk mee gestopt. Kameelrijden is best grappig. Of je het kun vergelijken met paardrijden weet ik niet, omdat ik dit nog nooit gedaan heb. Wel lopen deze beestjes een beetje schokkend. Na het kameelrijden, reden we verder richting Uluru. Onderweg maakte we nog een stop om te kijken naar wat wij dachten wat Uluru was. Het bleek echter Mount Conner (de tandenborstel) te zijn. Maar in de verte zagen we hem later toch: Uluru, de op een na grootste monoliet ter wereld (de grootste is Mount Augusta in Western Australia). Uluru is best indrukwekkend. Daar aangekomen brachten we eerst een bezoek aan het bezoekerscentrum. Aboriginals hebben de gewoonte om de gezichten van overleden mensen op foto's af te plakken. Dit zagen we dan ook in het bezoekerscentrum. Nadat we het bezoekerscentrum verlaten hadden, gingen we naar Uluru om deze te beklimmen als je dat wilde. Ik had besloten om de rots uit respect voor de aboriginals niet te beklimmen. Wel heb ik er een mooie wandeling om heen gemaakt. Later hoorden we dat de eerste blanke die Uluru bereikte mee naar boven was genomen door de aboriginals. Na de wandeling gingen we naar de plaats waar we de zonsondergang konden zien op Uluru. Helaas was het te helder voor een mooie zonsondergang. Je kunt niet alles hebben. Het contrast was groot op de pakeerplaats waar de toeristen keken naar de zonsondergang. Wij in onze kampeeroutfit met een blikje bier wachtend op de pasta aan de ene kant, en de luxe touringcar met champagne en toast met zalm aan de andere kant. Maar je bordje opeten terwijl je uitzicht hebt op Uluru is best indrukwekkend. Na het eten gingen we opzoek naar een plekje om te slapen. Dit was gewoon een open plek in de woestijn. We maakten een kampvuurtje en rolden onze swags uit. De sterren waren ons dak. Heel wat mooier dan een luxe resort in de woestijn.

De volgende dag werden we vroeg wakker en hoorden we de verhalen over de kangaroe die "ons" kamp bezocht had. Ontbijten deden we bij Uluru om daar te genieten van de zonsopgang. De zonsondergang was mooier dan de zonsopgang. Na de zonsopgang maakten we een kleine wandeling bij de rots en kregen uitleg hoe de rots volgens de aboriginals is ontstaan. Een indrukwekkend verhaal. Nadat we Uluru achter ons hadden gelaten, gingen we richting Katja Tjuta, een steenformatie in de outback. Bij Katja Tjuta aangekomen, maakten we gelijk een wandeling. Deze wandeling leidde ons door de Valley of the Winds. Ik moet zeggen dat Katja Tjuta mooier was dan Uluru. Iedereen heeft het over Uluru, maar Katja Tjuta is mooier. Uluru is natuurlijk wel een heilige plek. Nadat we klaar waren met de wandeling, gingen we onze lunch bij Katja Tjuta opeten. Daarna was het richting King's Canyon, waar we de volgende dag naar toe zouden gaan. Die avond sliepen we ook onder de sterren. De sfeer op onze campsite werd nog wat vergroot door muziek en wat licht van de auto.

Na een gezellige nacht pakten we onze spullen. De tourguide liep naar de jeep en draaide het sleuteltje om en... er gebeurde niets. De gezellige avond was te veel voor de accu. De tourguide besloot toen maar een startaccu te halen bij een tankstation zo'n 10 km verder op. Terwijl de tourguide de startaccu ging halen, ruimden wij het kamp op. In onze groep was een Amerikaan, die maar bleef zeuren dat het niet kon bla bla. Echt een zeikerd. We zaten namelijk in de middle of nowhere, ofwel de weg van Uluru naar King's Canyon en daar rijdt echt geen verkeer. Na anderhalf uur kwam de tourguide terug, met de startaccu. De startaccu werd aangesloten en... er gebeurde niets, beide accu's leeg. Er zat dus niets anders op dan de auto naar de weg te duwen. Nu was dit geen Smart, maar een Toyota Landcruiser, zo'n grote 4x4 en de weg liep nog een beetje omhoog ook. Dus we hadden ons potje lichaamsbeweging al gehad. We hadden geluk, want na 5 minuten stopte een auto van het ministerie van justitie (we hadden illegaal gekampeerd). Nadat de accu weer was opgeladen, gingen we naar King's Canyon. We maken een wandeling naar de Garden of Eden waar je ook kon zwemmen. Wel had ik het idee dat dit een poel is die niet alleen door de zon werd verwarmd. Het was best vreemd om zo'n groene plek midden in de woestijn te zien. Tijdens de wandeling door King's Canyon kwamen we op mooie plekjes. Nadat we King's Canyon uitgekomen waren, gingen we weer naar Alice Springs. Tijdens de terugreis naar Alice Springs namen we een dirt road. Toen we halverwege de dirt road waren, kwamen we bij een droge rivier. In het midden van deze rivier stonden een aantal backpackers met hun auto, een Ford Falcon (een stationcar). Een domme actie, want met zo'n auto kun je niet door zand rijden. Thuis ga je ook niet met je auto het strand op. Ze stonden daar al 1 1/2 uur vast. Als wij geen accuprobleem hadden gehad, waren we ze misschien niet eens tegengekomen. Dus ons ongeluk was hun geluk. Maar we hebben ze weer op weg geholpen. Nadat we weer in Alice Springs waren gekomen, was het tijd voor eten en de drie S-en (denk maar na wat dat zou kunnen zijn).

Muckaty Station

Als je in Autralië een jaar bent geweest, moet je eigenlijk ook op een cattle station gewerkt hebben. Dit heb ik dan ook gedaan op Muckaty Station. Muckaty Station is een boerderij ter grootte van de provincie Utrecht. Het ligt "vlakbij" Tennet Creek (80 km). In de morgen werden we gewekt met een trompet door de eigenaar Ray die samen met zijn knecht Bushy de farm runde. Er liepen geloof ik een paar honderd koeien op "zijn" land. (het land is eigendom van abordiginals). Het werk bestond voornamelijk uit het maken van hekken. Toch had het wel wat, de hele dag buiten in de woestijn, kikkers in de WC etc. Het vlees dat we aten bestond uit hoe kan het anders rund. Dit was een rund van de buren die verwaald was. Dit was dodelijk fout van de rund. Een echt rund dus. Ik heb ook nog een vlucht gemaakt met het vliegtuig van de boer. Het was wel grappig om te zien dat hij op zijn land een landingsbaan had en een vliegtuig. Dit verwacht je toch niet direct. Toch is z'n vliegtuig wel handig, voor als je je vee "kwijt" bent. Zo vertelde Ray ook dat hij zijn bulldozer keer vond dankzij het vliegtuig. Het werk was soms erg zwaar. Zo kregen we op een dag maar 2 palen in de grond. Dit kwam vooral omdat die grond keihard was. Maar wat water deed wonderen. Ik heb zelfs mijn handen verbrand aan het gereedschap dat zo warm werd van de zon. Wat wel grappig was, was dat Ray Tennet Creek al een grote, drukke stad vond. Tennet Creek heeft een paar duizend inwoners. Nadat ik tien dagen op de boerderij gewerkt had, ging ik weer verder met mijn reis.