ARGENTINIE
Vanuit Argentinië naar Antarctica

Tekst en foto's:
Kristine Hannon.

Een woordje vooraf

Het zesde continent – Antarctica – heeft, zoals vele afgelegen en onherbergzame plaatsen in de wereld, op veel ontdekkingsreizigers een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitgeoefend.
Ook de Belgische Adrien de Gerlache was één van hen en in 1897 vertrokken hij en zijn multiculturele bemanning met hun schip de ‘Belgica’ op exploratie naar de Zuidpool.

Een gedwongen overwintering in de ijzige wateren van de stikdonkere poolnacht maakten dat hij pas twee jaar later en met twee opvarenden minder in Antwerpen terugkeerde.
Een heroïsche tocht die wij – 100 jaar na datum en met modernere middelen – als herdenking aan deze man, overdeden.

Aan boord 52 enthousiaste poolfanaten, twee gedreven reisleiders en de zoon van Adrien namelijk Baron Gaston de Gerlache, eveneens Poolpionier.

Het werd de reis van mijn leven. Varend tussen de grootsheid van de natuur, met zijn ontelbare ijsbergen, pinguins, zee-olifanten en walvissen kom je daar in het verre zuiden ook jezelf tegen.

Dit reisverslag draag ik graag op aan Gaston de Gerlache, uit respect voor deze uitzonderlijke man die vorig jaar jammer genoeg overleed.

Knokke - Heist, 12 oktober 2007.

Donderdag 15 januari 1998: naar USHUAIA
Vandaag is het D-day, we vertrekken naar het einde van de wereld “El fin del mundo” Ushuaia, meest zuidelijke stad ter wereld ! Buenos Aires – Ushuaia: 3000 kilometer.

De bagage wordt om 10 uur van de kamer gehaald. Terwijl ik beneden mijn lijst afloop om de luchthaventaksen te innen en de bagages te controleren, checken de mensen uit.

Na een korte rit met de bus en het uitdelen van de boardingpasses, kunnen we aan boord gaan voor onze laatste vlucht richting Antarctica. Adrien (=mijn pluchen pinguin) zit mooi achteraan op mijn rugzakje en oogst veel succes!
Jaak heeft zowaar een ‘plastron’ voor hem geknoopt! Ik houd de handbagage van de Barones bij, zodat niets verloren raakt.

Nu begint ons grote avontuur en iedereen stelt vragen aan mij, Jozef (poolkenner) en Louis (bioloog) .
Ze zijn benieuwd waar we allemaal gaan. Maar alles hangt af van het weer en de ijscondities.

In het hotel had ik een gesprek met enkele Zwitsers die net terug waren, ze voeren met de World Discoverer (de vroegere Lindtblad explorer) en hadden prachtig weer.

Dat is geen goed nieuws voor ons, want het mooie weer duurt er nooit lang. Ze hebben ook veel walvissen gezien.
Ook Tessa Vermeiren van Knack Weekend was net terug en bevestigde dat.
Zij was meegereisd met de Marco Polo. Dit zijn grotere cruise schepen met meer passagiers waarbij het aantal landingen lager ligt. Op de Marco Polo zijn er 600 passagiers aan boord, wanneer deze een landing maken duurt dat ongeveer vijf uur.

Er kunnen namelijk maar een 100-tal passagiers in de zodiaks,
dit heen en weer varen is dus tijdrovend.
Ter vergelijking: de Marco Polo heeft 4 landingen gemaakt tijdens hun cruise wij maken er 16, dat is gemiddeld 3 per dag.
Na 3 uur en twintig minuten vliegen ontwaren we aan de horizon de bergtoppen die Ushuaia omringen.

De landing wordt ingezet en het schouwspel dat we zien is te groot voor woorden.

Ushuaia

Het einde van de wereld is ongetwijfeld één van de mooiste plaatsen om vanuit de lucht te aanschouwen.
Na een perfecte landing rijden we naar Hotel Del Glaciar, prachtig gelegen aan de voet van de Martial gletsjer.
De kamers worden toegewezen en de bagage afgeleverd.

’s Avonds is het culinair genieten in het restaurant tegenover het hotel. Het wordt terug een plezante, bonte avond. Samen met de ‘harde kern’ drinken we nog een slaapmutsje rond het ronkende haardvuur van het hotel. En dan gebeurt het: we vatten het plan op om 4u30 morgenvroeg (straks..) te voet naar de gletsjer te trekken. We gaan slapen om 1u30 en moeten dus om 4 uur opstaan. We zullen zien wie van de partij zal zijn….?!

Vrijdag 16 januari: Ushuaia, we gaan aan boord.
De wekker gezet om 4 uur, buiten wordt het stilaan licht?
Halfvijf kom ik beneden waar de receptionist me met grote ogen aankijkt (is die uit haar bed gevallen of wat?!).
Enkel Chantal en Frank zijn aanwezig en we vatten onze tocht aan in de ijzige koude van de vroege morgen.

Wat een schouwspel! Zonsopgang om 5 uur boven het Beaglekanaal is een tintelende ervaring. We hebben geen moment spijt van onze korte nacht.

De kleuren in de lucht variëren van rood tot turkoois en de schittering op het water is oogverblindend. Op de gletsjer boven ons, een rode gloed van de eerste zonnestralen en langs de weg bedauwde korstmossen en aller vreemdste planten.
Gewoon buitengewoon.
Maar nu mijn plicht: bagage verzamelen en zorgen dat alles op tijd op de boot is.

Hier zit ik dan, in mijn luie zetel op de brug van de Professor Multanovski, te midden van alle navigatie-instrumenten en met het zoemen van de radar als constante geluid. Het schip rolt en stampt en schrijven gaat niet zo vlot. Velen zijn zeeziek. Ik geniet van de bewegingen van het schip en van het stijgende en dalende, ongebalanceerde uitzicht op de horizon.
Nu zijn we echt op weg!

Nadat ik gisteren tot 11 uur bewaker ben geweest van de bagage in de lobby van het hotel, ben ik met een taxi naar het centrum gereden.
Ushuaia is geen mooie stad, alle bouwsels zijn verschillend en van architectuur hebben ze hier geen kaas gegeten.

Er zit ook geen structuur in de aanleg van de nieuwe wijken.
Maar zijn ligging is onovertroffen en zijn status als meest zuidelijke stad ter wereld maakt de souvenirjacht hier erg populair.
’s Middag eten we allen samen in restaurant Kaupé, het beste eethuis voor het degusteren van de bekende King crab.

Deze reuzenkrabben kunnen een diameter van 1 meter hebben!
Nadien nog een telefoontje naar het thuisfront, de laatste keer, daarna wordt het tijd om naar de boot te vertrekken.

De Professor Multanovski is een Russisch schip in 1983 gebouwd in Finland en oorspronkelijk gebruikt voor oceanografisch onderzoek. Deze ijsbreker klasse 1 (= super ijsversterkt) heeft een blauwe romp die net een nieuwe laag verf heeft gekregen.
Ik maak kennis met Stefan de hotelmanager (Zweed), Julio Preller de expeditieleider (Chileen), Matthew de barman (Canadees) en Amish de dokter (Nieuw Zeelander).

Nadat we onze kajuiten en andere kwartieren hebben verkend, worden we in de leeszaal verwacht voor een eerste briefing.
De regels aan boord worden doorgenomen en praktische informatie wordt verstrekt.

Het volgende punt is veiligheid. Nooduitgangen worden getoond, we leren onze reddingsvest aandoen (verplicht bij elke landing) en het gebruik van het plaquetjesbord wordt uitgelegd.

Dit bord aan de uitgang van het schip, bevat tweekleurige, genummerde plaquettes, één voor elke passagier. Elk plaquetje heeft een rode en een witte zijde. Telkens je van boord gaat bij een landing, draai je het plaquetje met de rode zijde zichtbaar. Terug aan boord keer je het om naar de witte zijde. Zo weet de bemanning hoeveel en welke mensen nog aan land zijn en wordt er niemand achtergelaten in deze witte wereld.

Verder lezen >> www.reisimpressies - Antarctica